Μοιραία Γνωριμία!

21. Πιστός σε εκείνη!

Μάνος!

Η Μαρίζα συνόδεψε την Αντιγόνη στο σπίτι μου όπου είχαμε μεταφέρει την Ζωή. Το νοσοκομείο δεν μπορούσε να της παρέχει το δωμάτιο στην εντατική εφόσον εκείνη δεν είχε δείξει κάποιο σημάδι βελτίωσης και έτσι μαζί με τα μηχανήματα κοιμόταν στο δωμάτιο μου.

"Γεια σου Μάνο. Πως είναι η Ζωή;"ρώτησε η φίλη της.

"Γειά σου Μαρίζα. Τα ίδια είναι." Είπε με βαριά καρδιά.

"Μάνο υπομονή. Θα δεις που θα γίνει καλά. Τέλος πάντων έφερα την Αντιγόνη να δει την Ζωή είναι φίλη της."

"Μακάρι γιατί μου έχει λείψει πολύ. Περάστε να την δείτε." Τους είπα και έκλεισα την πόρτα. "Μαρίζα κάθισε εσύ και θα πάω εγώ την Αντιγόνη στο δωμάτιο."Της είπα και συνόδευσα την Αντιγόνη στο δωμάτιο της Ζωής.

Μπήκα πρώτος μέσα και εκείνη με ακολούθησε.

"Ζωή μου. " Της είπε και την χάιδεψε Μάνος στα μαλλιά. " Έχεις λίγο χρόνο Αντιγόνη μου." Της είπα ευγενικά και βγήκα έξω.

"Πρέπει να είσαι η πιο τυχερή κοπέλα στον κόσμο Ζωή. Σε ζηλεύω πραγματικά. Θα ήθελα πολύ να έχω δίπλα μου έναν άντρα σαν τον Μάνο. Ωραίο, που να με φροντίζει και να με αγαπάει ακόμα και στην κατάστασή αυτή." Της έλεγε εκείνη με πονηρό βλέμμα και της κράταγε το χέρι. "Και ίσως τώρα που εσύ είσαι σε αυτήν την κατάσταση να χρειάζεται μια αγκαλιά να τον παρηγορήσει. Η σιωπή σε μια απάντηση σημαίνει συμφωνία." Της είπε η Αντιγόνη και έκανε να φύγει.

Σηκώθηκε από την καρέκλα που υπήρχε δίπλα από το κρεβάτι δίχως να αφήσει το χέρι της Ζωής.

Τότε χωρίς να την κοιτάει ένιωσε ένα σφίξιμο στο χέρι της. Η Ζωή της το κρατούσε πολύ δυνατά και δεν μπορούσε να το πάρει. Είχε ανοίξει τα μάτια της και την κοιτούσε ασταμάτητα. Μόνο με τα μάτια και το χέρι επικοινωνούσε.

Η Αντιγόνη το τράβηξε με δύναμη και βγήκε έξω χωρίς να πει σε κανένα πώς εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Άφησε μισάνοιχτη την πόρτα και με είδε που στεκόμουν στο παράθυρο του διαδρόμου.

Με πλησίασε και με χάιδεψε στην πλάτη τρυφερά ενώ το βλέμμα της είχε γίνει πολύ ερωτικό.  Της κατέβασα απαλά το χέρι από πάνω μου για να μην φανώ κακώς μαζί της.

"Μάνο μου αρέσεις πολύ. Σε έβλεπα στο νοσοκομείο και έλεγα μέσα μου πόσο πολύ θα ήθελα να σε κρατάω και να σε φιλάω παθιασμένα. Να είχα την θέση της Ζωής στην καρδιά σου."

"Στάσου Αντιγόνη είσαι φίλη της Ζωής, αλλά και να μην ήσουν εγώ μπορώ να αγαπήσω μια κοπέλα και αυτή είναι μόνο η Ζωή. Καλύτερα που μου το είπες για να στο ξεκαθαρίσω μιας αρχής και να μην γεμίζεις ελπίδες."

"Μα είσαι νέος και τόσο ωραίος άντρας που όλες μας θα θέλαμε να έχουμε. Και τόσο καιρό που είσαι μόνος  και υποφέρεις χρειάζεσαι μία αγκαλιά." Μου είπε εκείνη και συνέχισε να με χαϊδεύει.

Τότε θύμωσα και την πέταξα από το σπίτι σχεδόν με τις κλοτσιές. Στο δρόμο την βρήκε η Μαρίζα , η οποία είχε πάει στο φαρμακείο να αγοράσει τα φάρμακα στην Ζωή.

Την βρήκε που έκλαιγε και έτρεμε καθισμένη στο τελευταίο σκαλοπάτι της είσοδο και δεν μπορούσε να μην την ρωτήσει γιατί είναι σε αυτή την κατάσταση. Εγώ την παρακολουθούσα από το παράθυρο και δεν καταλάβαινα γιατί δεν έφυγε.

"Μαρίζα ο Μάνος.... πρέπει να μείνει μακριά από την Ζωή."

"Γιατί το λες αυτό; ο Μάνος είναι εξαίρετος άνθρωπος και φέρεται πολύ τρυφερά στην Ζωή. Την αγαπάει και την λατρεύει. Την φροντίζει. Είναι ο ιδανικός."

"Κοιμήθηκε μαζί μου και μετά με πέταξε έξω."

"Όχι αποκλείεται. Ο Μάνος δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Είναι παράλογο αυτό. Και να σου πω και κάτι; Σε εμένα μην έρχεσαι να κλαφτείς γιατί όπως λες κοιμήθηκες με τον άνθρωπο της καλύτερής μου φίλης. Να μην μου ξανά μιλήσεις ποτέ." Της είπε η Μαρίζα φωνάζοντας και μπήκε μέσα στο σπίτι για να τα βάλει μαζί μου.

Εγώ βρισκόμουν στο δωμάτιο με την Ζωή που είχε ξυπνήσει και ανοίξει τα μάτια της. Χάιδευα το πρόσωπό της και τα μαλλιά της ενώ συνέχεια την φιλούσα. Το χαμόγελό του ήταν διάπλατο και ένιωθα τόσο ευτυχισμένος που χαμογελούσαν και τα μάτια μου μαζί.

Η Μαρίζα χτύπησε την πόρτα διακριτικά για να περάσει στο δώματιο. Την είδα και έτρεξα πάνω της να της πω πως η Ζωή είναι και πάλι στην ζωή μας.

"Ζωή μου έγινες καλά;" έλεγε κείνη και κάθισε δίπλα της.

"Ναι.....Την Αντιγόνη....."προσπαθούσε να μας μιλήσει.

"Τι Αντιγόνη κορίτσι μου;"

"Θέλει να μου...." Έλεγε με δυσκολία ενώ έβηχε." Θα μου κλέψει τον Μάνο."

"Ζωή σε άκουσα να βήχεις είσαι καλά; κορίτσι μου μην κουράζεσαι. Ηρέμησε τώρα που έγινες καλά. Μωρό μου είμαι εγώ εδώ. Δίπλα σου και σε αγαπάω."Της είπα και πήγα να την φιλήσω αλλά η Μαρίζα δεν με άφησε να το κάνω.

Έπρεπε να μιλήσω με την Μαρίζα και να ξεκαθαρίσω μαζι της , την κατάσταση με την Αντιγόνη. Είναι αδύνατον μα πίστεψε αυτά τα λόγια για μένα. Ξέρει πόσο λατρεύω την Ζωή. Και αυτή η κουβέντα δεν γινόταν να γίνει μπροστά της.