Μοιραία Γνωριμία!

11. Στο νοσοκομείο!

Μάνος!

Ο άντρας που την κυνηγούσε εξαφανίστηκε αμέσως μόλις είδε το αυτοκίνητο να την χτυπάει.

"Ζωή μου."Της έλεγα και την χάιδευα στα μαλλιά.

Ο άνθρωπος που την χτύπησε με το αυτοκίνητο είχε πάθει τρομερό σοκ. Νόμιζε πως την είχε σκοτώσει. Και πάνω από όλα δεν έφταιγε εκείνος.

Ένας άλλος οδηγός κάλεσε ασθενοφόρο για να έρθει και εκείνη να πάει στο νοσοκομείο για να σωθεί.

Τα χέρια μου είχαν γεμίσει με αίματα όπως και τα ρούχα μου. Καθόμουν στον δρόμο και την κρατούσα στην αγκαλιά μου. Πονούσα τόσο πολύ την έβλεπα σε αυτή την κατάσταση που την θεωρούσα και εγώ νεκρή. Τα έβαζα με τον εαυτό μου επειδή δεν έφτασα νωρίτερα.

Το ασθενοφόρο έφθασε και έβαλε σε φορείο την Ζωή. Μπήκα για να την συνοδεύσω μέχρι το νοσοκομείο. Της κρατούσα το  χέρι και την χάιδευα. Ενώ παράλληλα έκλαιγα.

"Ζωή μου. Μίλησε μου. Άνοιξε τα μάτια σου. Σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ καρδιά μου. Μωρό μου. Αγάπη μου." Της έλεγα μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο.

Μόλις την ανέλαβαν οι γιατροί στο νοσοκομείο και την έβαλαν στο χειρουργείο, κάλεσα την Μαρίζα και τον φίλο του για να τους ενημερώσω.

Ο Κώστας πέρασε να πάρει την Μαρίζα με το αυτοκίνητο και να πάνε όσο πιο γρήγορα μπορούσαν κοντά στην Ζωή.  Η Μαρίζα έκλαιγε ασταμάτητα και όταν φτάσαμε κοντά στον Μάνο τον ακούγαμε να παραμιλάει συνέχεια.

"Είναι νεκρή. Είναι νεκρή. Η Ζωή είναι νεκρή. Η Ζωή μου σκοτώθηκε." Παραμιλούσα  συνέχεια και έκλαιγα.

"Μάνο τι συνέβη; Πως έγινε αυτό; Η Ζωή;" με ρώταγε ο Κώστας.

"Την χτύπησε αυτοκίνητο. Δεν πρόλαβα να την σώσω. Δεν ήμουν  εκεί. Έπρεπε να την προστατέψω Κώστα. Δεν πρόλαβα. Δεν ήμουν εκεί. Άργησα." Έλεγα διαλυμένος και τα χέρια μου έτρεμαν .

"Ηρέμησε. Δεν φταις εσύ. Έκανες ότι μπορούσες." Προσπάθησε να εμ καθησυχάσει η Μαρίζα.

"Την είδα να την χτυπάει το αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια μου. Η Ζωή ήταν σαν νεκρή στην αγκαλιά μου. Το σώμα της κατρακύλησε στο δρόμο σαν να ήταν  άψυχο. Θα πεθάνω και εγώ μαζί της αν μου πάθει τίποτα. Την αγαπάω πολύ για να την χάσω."

"Το ξέρω. Το βλέπω. Μάνο πρέπει να είσαι δυνατός. Ότι και να γίνει. Εγώ πιστεύω πως θα πάνε όλα καλά. Δεν φταις εσύ σε κάτι. Θα γίνει καλά." Μου είπε ο φίλος μου και τότε κοίταξα και την Μαρίζα που ήταν καθισμένη πιο δίπλα και έκλαιγε σιωπηλά.