Μοιραία Γνωριμία!

27. Απόπειρα απαγωγής!( Φινάλε)

Μάνος!

Δεν είχα φύγει από το πλευρό της Ζωής καθόλου. Το βράδυ όσο εκείνη ξεκουραζόταν , εγώ καθόμουν σε μία άκρη στο κρεβάτι και την χάιδευα στα μαλλιά.

Ξαφνικά ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και πήγα γρήγορα να ανοίξω για να μην ξυπνήσει η Ζωή.

"Έλα τι γίνεται; όλα εντάξει με την γέννηση των μικρών;"με ρώτησε ο Κώστας και  βγήκα από το δωμάτιο για να του μιλήσω.

"Όλα μια χαρά είναι. Και τα δύο είναι πανέμορφα και τόσο μικροσκοπικά. Είναι ίδια η Ζωή.  Τι έγινε με το αυτοκίνητό μου τελικά;"

"Η Ζωή θα έχει να μεγαλώνει τρία παιδιά από ότι μου φαίνεται. Να πάρεις την ασφάλεια το πρωί τηλέφωνο να συνεννοηθείς. Έτσι μου είπαν."

Εκείνη την στιγμή κατεύθασε και ο θείος της. Τον είχα καλέσει ο ίδιος. Ότι και αν είχε γίνει στο παρελθόν.  Έτσι έπρεπε ακόμα και ας θύμωνε η Ζωή.

Λίγα λεπτά αργότερα τους συνόδευσα όλους στο δωμάτιο που είχαν τα νεογέννητα μωρά. Η νοσοκόμα τους φορούσε τα ταμπελάκια με το όνομά τους στα χεράκια τους και όλοι τα κοίταγαν από το τζάμι.

Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο βρήκε την Ζωή σε μεγάλη ταραχή. Ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι και δεν μπορούσε να το κάνει με τίποτα καλά.

"Αγάπη μου ηρέμησε και πες μου τι συμβαίνει; δεν μπορείς  να σηκωθείς ακόμα."

"Μάνο τρέξε γρήγορα. Ο Χρήστος θα πάρει τα παιδιά μας."

"Και σου είπα βρε Ζωή να τον κλείσουμε στην φυλακή δεν έπρεπε να σε είχα ακούσει." Είπα και έτρεξα αμέσως προς το δωμάτιό με τα μωρά.

Τον είδα που απειλούσε την νοσοκόμα με όπλο για να του πει ποια είναι τα μωρά και με τον Κώστα τρέξαμε προς τις δύο εισόδους του νοσοκομείου μαζί με την ασφάλεια.

Ο Χρήστος πήγε να βγει από την πίσω πόρτα όπου εκεί τον περίμενα εγώ.

"Άσε τώρα τα παιδιά μου πριν το μετανιώσεις." Του είπα αλλά ο Χρήστος δεν τον πήρε στα σοβαρά.

"Γιατί τι θα μου κάνεις; αυτή την στιγμή κρατάω και τους δύο σου γιους. Αν με χτυπήσεις θα πληγωθούν και αυτά μαζί."

"Είσαι ένα καθίκι."

"Εγώ θα το πάρω σαν κομπλημέντο. Άσε με λοιπόν να φύγω χωρίς να με πειράξεις και τότε τα παιδιά δεν θα πάθουν τίποτα. Και πες στην  γυναίκα σου πώς αν δεν κάνει ότι της είπα θα το μετανιώσει δίπλα." Είπε και φίλησε το κεφαλάκι τον μικρών παιδιών.