Μοιραία Γνωριμία!

25. Φοβάμαι πολύ!

Μάνος!

"Ζωή δεν χρειαζόταν να αντιδράσεις έτσι. Εγώ δεν της έχω δώσει κανένα δικαίωμα ούτε και σε εσένα για να με αμφισβητείς."

"Μωρό μου αυτό το τελευταίο ξεχύλισε το ποτήρι. Πήγε να μας δώσει στον εξεταστή επειδή έδωσα τις απαντήσεις στην Μαρίζα. Της τα είχα μαζεμένα. Μάνο ξέρω πως εσύ με αγαπάς και σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Εσύ δεν με άφησες ποτέ στα δύσκολα. Αλλά εκείνη είναι κοπέλα που δεν χρειάζεται να της δώσεις θάρρος για να το πάρει, μια χαρά τα καταφέρνει Μάνο και εγώ φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα μπει ανάμεσά μας." Μου είπε και έστρεψε το βλέμμα της αλλού.

"Ο Μάνος που έχεις δίπλα σου και σε αγαπάει μόνο εσένα θέλει. Μόνο για σένα έχει μάτια και για καμιά άλλη. Και ειδικά για την Αντιγόνη. Σιγά την γκόμενα ρε Ζωή. Δεν σε αλλάζω για καμιά. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι πώς θα μπει ανάμεσά μας."

"Δεν εννοούσα βρε Μάνο πώς εσύ θα γυρίσεις να την κοιτάξεις, αλλά δες τι κάνουμε τώρα. Αντί να περνάμε όμορφα μαζί καθόμαστε και ασχολούμαστε με εκείνη. Πάντα αυτό θα έχουμε αν δεν απομακρυνθούμε από αυτήν." Μου  είπε και σταμάτησα το αυτοκίνητο σε μία άκρη για να την πλησιάσω.

"Σε αγαπάω. Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Μπήκες στην ζωή μου και την έκανες ομορφότερη. Είσαι η μόνη γυναίκα που με ενδιαφέρει σε αυτόν τον κόσμο." Της είπα και έβγαλα την ζώνη ασφαλείας για να την φιλήσω.

"Μάνο σε αγαπάω τόσο πολύ και..."

"Δεν θα με χάσεις ποτέ από την ζωή σου. Αν ήταν να φύγω μακριά σου δεν θα σε έκλεβα από την εκκλησία, δεν θα σου έκανα πρόταση γάμου, δεν θα πλακωνόμουν με τον Χρήστο ούτε τίποτα. Ξέρω πως αισθάνεσαι γιατί και εγώ έτσι αισθανόμουν όταν σε έβλεπα να ετοιμάζεσαι να γίνεις γυναίκα ενός άλλου άντρα."

"Πάρε με μια αγκαλιά."μου είπε και την έσφιξα στο σώμα μου επάνω.

"Ας ξεχάσουμε τώρα αυτό το θέμα. Θέλω να σε δω να χαμογελάς. Θα κάνω πάντα ότι περνάει από το χέρι μου για να είσαι ασφαλής και ευτυχισμένη μαζί μου."Μου είπε και την κοίταζα μέσα στα μάτια.

Μέχρι που η Ζωή ένωσε τα χείλη της και πάλι με τα δικά μου σε ένα παθιασμένο και έντονο φιλί.

"Μάνο δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Πάμε σπίτι καλύτερα;"

"Ναι αγάπη μου. Μήπως θες να πάμε σε ένα γιατρό;"

"Όχι θα τηλεφωνήσω στην Μαρίζα να έρθει." Μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. "Μαρίζα μου θέλω μια χάρη από εσένα."

"Φυσικά κορίτσι μου. Αν μπορώ δηλαδή. Πες μου."

"Μπορείς να μου φέρεις κάτι από το φαρμακείο γιατί δεν αισθάνομαι και τόσο καλά και θέλω να το τσεκάρω." Της είπε η Ζωή και εγώ είχα κάτι μυαλό μου και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου ένα μικρο και κρυφό χαμόγελο.

"Εντάξει. Στο σπίτι του Μάνου;"

"Ναι ναι. Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη. Σε περιμένω." Της είπε και εκείνη την στιγμή έβαζα το αυτοκίνητο στο γκαράζ της πολυκατοικίας.

Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα χωρίς να έχουμε πει καθόλου λέξη. Όλη την ώρα με έτρωγε να της κάνω μια ερώτηση και όλον το σταματούσα. Η ανυπομονησία και η περιέργεια για να μάθω, με έκανε τελικά να την ρωτήσω. Είχα καταλάβει τι είχε ζητήσει η Ζωή από την Μαρίζα να της φέρει στο σπίτι.

"Μωρό μου μήπως είναι καλύτερα να ξαπλώσεις στο κρεβάτι;"

"Σε λίγο. Προς το παρόν πρέπει να περιμένω την Μαρίζα."

"Μωρό μου όλη την ώρα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι γιατί νομίζω έχω καταλάβει τι γίνεται."

"Ρώτα με ότι θες." Μου είπε αν και ήξερε τι ήθελα να την ρωτήσω και απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του.

"Υπάρχει περίπτωση αγάπη μου να περιμένεις..." Της είπα βάζοντας το χέρι μου στην κοιλίτσα της.

"Δεν ξέρω Μάνο για αυτό τηλεφώνησα στην Μαρίζα να έρθει, για να μάθω. Έχω σίγουρα καθυστέρηση εδώ και τέσσερις μέρες. Ο κύκλος μου ήταν πάντα σταθερός." Μου είπε εκείνη αγχωμένη και ανήσυχη.

"Μωρό μου αυτό θα είναι υπέροχο. Ένα παιδί δικό σου και δικό μου." Της είπα και τότε το πρόσωπό της έλαμψε με το χαμόγελό της. "Το θέλω πολύ ένα παιδί. Πάντα ήθελα."

"Και αν δεν είμαι;"

"Και αν δεν είσαι θα βάλουμε μπροστά μετά τον γάμο. Δεν χρειάζεται ούτε να στεναχωριθείς ούτε τίποτα. Μου το υπόσχεσαι;"

"Και μετά θα με θες που θα έχω μια φουσκωμένη κοιλιά και θα είμαι χοντρή;"

"Θα είσαι η γυναίκα μου, η κοπέλα της καρδιάς μου. Και αυτό δεν θα αλλάξει." Της είπε γελώντας και την πήρε αγκαλιά. "Θέλω να το ζήσω μαζί σου.

Μερικά λεπτά αργότερα ακούστηκε το θυροτηλέφωνο και ο Μάνος άνοιξε για να μπει η Μαρίζα.

"Άντε βρε μέλλουσα νονά. Μας έχει φάει η αγωνία εδώ πέρα." Της είπα και την αγκάλιασα φιλικά και χαρούμενος.

Έδωσα το τεστ στην Ζωή και εκείνη πήγε στο μπάνιο ενώ οι υπόλοιποι την περίμεναν απέξω με αγωνία για το αποτέλεσμα. Πιο πολύ άγχος όμως είχα εγώ. Ακόμα και από την Ζωή.

Περίμενε ακόμα και η ίδια να δει το αποτέλεσμα πριν βγει έξω να τους το ανακοινώσει.

"Αγάπη μου; τι έγινε τελικά;" την ρώτησα μόλις την είδα να βγαίνει.