Μοιραία Γνωριμία!

12. Δεν σε θυμάμαι!

Μάνος!

"Η Ζωή με αμνησία; Δεν με θυμάται." Έλεγα με παράπονο και απαρηγορήτος  την ώρα που βγήκα από το δωμάτιο της Ζωής στην Μαρίζα. "Πως μπορεί να μην με θυμάται; πως γίνεται να μην θυμάται εμένα και την αγάπη μας;"

"Μάνο πρέπει να κάνεις υπομονή με αυτό το πρόβλημα που έχει. Δεν θυμάται ούτε εμένα και αυτό με πληγώνει. Δεν θυμάται τίποτα. Ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό."

"Ναι αλλά θυμάται εκείνον τον Μ..λ....α , τον Χρήστο. Ίσως και να τον αγαπάει καταβάθος ακόμα. Ίσως η ιστορία τους να μην έχει κλείσει ακόμα. Ίσως μέσα της να τον αγαπάει πολύ παραπάνω από εμένα." Έλεγα δυνατά τις σκέψεις μου.

"Μην ακούω τέτοια τώρα. Μάνο η Ζωή σε αγαπάει. Έχει χάσει την μνήμη της για αυτό δεν μπορεί να σε θυμηθεί. Ο γιατρός είπε πως η μνήμη της έχει μόνο μία εικόνα από όσα έχει ζήσει μέχρι τώρα, μια εικόνα που της προκάλεσε μεγάλη ταραχή. Όμως για να θυμηθεί θέλει χρόνο και να βλέπει πράγματα που θα την ενοχλούσαν αν είχε την μνήμη της."

"Μάνο έχει δίκιο η Μαρίζα. Η Ζωή σε λατρεύει. Ποτέ δεν θα το έλεγε αυτό για σένα." Μου είπε ο φίλος μου ακουμπώντας τον ώμο μου.

"Μάνο η Ζωή είχε περάσει μια κατάθλιψη στο παρελθόν εξαιτίας του Χρήστου και ίσως για αυτό θυμάται αυτό το γεγονός. Ήταν πολύ άσχημα πριν σε γνωρίσει. Βλέπει τα πάντα τόσο αθώα και τόσο απονήρευτα. Μην την κρίνεις τώρα που είναι σε αυτήν την κατάσταση."

"Καλύτερα να πηγαίνουμε Μάνο πριν έρθει ο θείος της και μας βρει πάλι εδώ. Θα μας πάρει τηλέφωνο η Μαρίζα πότε θα μπορέσεις να έρθεις να την δεις. Σε παρακαλώ. Άκουσε με. Έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να την δεις. Δεν ωφελεί σήμερα." Μου έλεγε ο φίλο μου και τελικά έφυγα από το νοσοκομείο με τον μπουφάν στους ώμους και την καρδιά μου ραγισμένη.

Πήγα στο σπίτι μου και μπήκα να κάνω ένα μπάνιο για να συνέλθω. Δεν άφησε ούτε τον φίλο του να μείνει μαζί μου γιατί ήθελε να μείνει μόνος του. Έκλαιγα μέσα στο μπάνιο όσο το καυτό νερό έπεφτε στο σώμα μου.  Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει από την στιγμή που έμαθα πώς η Ζωή είχε αμνησία και το κυριότερο πως δεν με θυμάται.

Στηρίχτηκα για λίγο στο τζάμι της ντουζιέρας και σκούπισα τα νερά από τα μάτια μου με τα χέρια μου.

"Ζωή." Αναφώνησα με μια θλίψη και με μια πίκρα.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μα δεν είχα ύπνο. Το μυαλό νου συνέχεια σκεφτόταν την Ζωή ενώ εκείνη στο νοσοκομείο δέχτηκε την πρώτη επίσκεψη του Χρήστου.