İntikam

7| Planlar

Neler oluyordu böyle. Aman Allah'ım. Ne yani?! Yaşanan onca rezillikten sonra birde Taner'le annem bizim onlarla yaşamamızı mı istiyorlardı?! Ayrıca biz! RÜZGAR VE BEN. Nasıl olurda aynı ailenin iki ferdi olabilirdik? Beynim yanmış gibiydi. Ne yapacağımız hakkında hiçbir fikrim yoktu. Şuan tekrardan Rüzgar'ın evindeydik, konuşuyorduk. Bir sonuca varamasakta ne yapacağımıza karar vermeye çalışıyorduk... Onların dediği şeye isyan etmeli, kaçmalı mıydık? Yoksa kabul edip planlar kurmalı, hayatı o Taner denen aşağılığa zindan mı etmeliydik? Fakat bunu yaparsak annemin de etkileneceğinin farkındaydım. Dur bir dakika ya! Kime ne?! Annem bana inanmayıp, on beş senelik kızına inanmayıp, o salak adama inanmıştı. O tercihini yapmış gibiydi, artık gerisini kendisi düşünmeliydi... Rüzgar'la bir karar aldık ; O EVE GİDİYORUZ VE ONLARA - HELE DE TANER'E - HAYATINDA HİÇ YAŞAMADIĞI ŞEYLERİ YAŞATIYORUZ . 

Annemi aradım, ona bir kez daha olanları anlatmayı denedim. Fakat o tercihini yaptığını bir kez daha hatırlatmıştı bana. İnanmıyordu. KIZINA, O HER ŞEYDEN ÇOK SEVDİĞİ KIZINA İNANMIYORDU. Nasıl bir kadındı bu böyle? İğreniyordum senden. Annem olduğun için çok şanssızım! Bunları söylemek hayatımda yapacağım en son şeydi, annem bunları yapana kadar... Ağlamak istiyordum. Fakat intikam alırken, göz yaşlarına yer kalmazdı. Hemde hiç! Annem, yedi sekiz aydır tanıdığı, hatta TANIYAMADIĞI Birisine karşı kızını hiçe sayıyorsa, benimde bunları demeye hakkım vardı. 

Peki Rüzgar'a ne demeli? O da bana belli etmemeye çalışsa da içinde boğuluyordu eminim, kendisini bulmaması için adını değiştiren bir baba...Sevdiği kıza kötü şeyler yapmaya çalışan bir baba...Annesini aldatan, onu geçtim; ÇOCUĞUNU İSTEMEYEN BİR BABA... Eminim o da benim dediklerimi diyordur içinden babasına. Yazık, bize yazık. Zavallı haldeyiz. Ama; daha sonra zavallı olan onlar olacak. Taner denen pislik, oğluna ve bana yaptıklarından pişman olacak. Annem ise o adamla tanıştığına ve beni HİÇE SAYDIĞINA pişman olacak. Telefonda ağlayıp , yalvarıp yakarıp ona gerçekleri anlattığımda; telefonu yüzüme kapatıp bana ''Defol git'' dediği için pişman olacak. YAZIK, ASIL ACINMASI GEREKEN ONLAR ! 

Şuan bir şey konuşmuyorduk, fakat içim içimi yiyordu. Onun da öyle hissettiğinden emindim. ''Peki ya ne yapacağız?'' dedim, ''Nasıl intikam almayı planlıyoruz?'' diye devam ettirdim. ''Çok kötü şeyler yapacağız Mira, çok. Deli olacaklar.'' dedi. Dünden hevesliydim buna. Artık anne demeye utandığım o kadına ve aşağılıkların da aşağılığı olan o adama bunları yapmak için ÇOK HEVESLİYDİM. 

Yaklaşık yarım saat sonra, bu durumda yapabileceğimiz en iyi gülümsemeyi ve iyi görünümü takınarak bizim eve gittik. Ayrıca her türlü gitmemiz gerekiyordu , eşyalarım oradaydı... Her neyse, kapıyı annem açtı. Taner içeride yatıyordu. İkisine de gülümsedim, Taner de bana gülümsedi. Hala gülümsemek için kullandığı kaslar çalışıyor, çok üzüldüm! Rüzgar da ikisine de gülümsedi.. Gayet samimi davranmaya çalıştık, başardık da. Sonra odama çıktık. Rüzgar etrafı incelerken penceremdeki bir şeye bakıp kaldı, ''Ne oldu?'' dediğimde; PLANLARIMIZI YAPARKEN İŞİMİZE YARAYACAK ÇOK GÜZEL ŞEYLER VAR BURADA, ÇOK... dedi ve sırıttı. Bir yandan da açıldığında yan komşunun terasına çıkan, merdiveni olan bir bölmeye bakıyordu. Kim bilir, aklından ne geçiyordu? ...