İntikam

11| Sil Baştan

Selam, Ben Mira Bayer. Şu an New York'dayım. Evet, benim için inanılmaz bir şey bu! İki hafta önce üvey babam bana dokunmaya çalıştı. Psikolojim tamamen alt üst olmuşken Rüzgar Tan isminde biriyle tanıştım ve o benim kurtarıcım oldu. Annem bana inanmadı, en yakın arkadaşım Eftelya'yı Türkiye'de bırakmak zorunda kaldım, bir daha hiç göremeyeceğim. Geride bıraktıklarımın arasında beni ellemeye çalışan bir üvey babam, bana inanmayan, beni ağlatan  ve bir kaç aylık kocasını kızına tercih eden annem, saçma okulum, saçma öğretmenlerim var. Ve tabii şimdiden özlediğim Eftelya! Psikoloji alt üst olmuşken, bir çocuk tarafından kurtarılan ve hayatının dönüm noktasında olan, yepyeni tertemiz bir sayfaya bugun giriş yapmış olan Mira Bayer. Teşekkürler!

Uçak New York havaalanına indiğinde ayaklarımı yere bastım ve derin bir nefes aldım. ''MERHABA NEW YORK'' 

Rüzgar benim bu halime güldü, ''Gel hadi şapşal şey'' dedi.

Bir taksi geldi, bizi aldı. Ve New York'un yoğun caddelerinde ilerlemeye başladık. Aman Allah'ım.. Burası harikaydı ! HA-Rİ-KA ! Ben etrafı camdan seyrederken birden araba durdu, gelmiştik bile. Arabadan indik ve güzel bir binaya girdik, elimizde bavullarla. Burası da harikaydı! ''Rüzgar burayı nereden buldun?'' diye şaşkınlıkla sordum. ''Annemlerin binası'' dedi. Her şey inanılmazdı! İçeri girdiğimizde süper bir manzarayla karşılaştım... Ev tamamen mükemmel bir şekilde dekore edilmişti. Gerçekten çok sevmiştim burayı. ''B-burası artık bb-bbizim mi yani?'' dedim kekeleyerek. ''EVET'' dedi Rüzgar. ''Burası bizim'' diye ekledi ardından. 

Hayal miydi? Biri beni cimcikleyebilir mi? Bir kaç gün önce sıkıcı evimde sıkıcı odamda sıkıcı şeyler yapıyorken, şimdi New York'da, mükemmel bir dairenin içindeydim. Ve yanımdaki yakışıklı burasının ''BİZİM'' olduğunu söylüyordu. İnanması çok çok çok güç! 

''Hadi gel odalara bakalım'' dedi kolumdan çekiştirirken Rüzgar. 

Kolumun aşağısına inip elimi tuttu. Ah, çok güzel bir duygu onun elini tutmak. 

Koridorda ilerliyorduk. Gayet güzeldi. Her odaya teker teker baktık. Her odanın içinde kendine özel banyosu , tuvaleti vardı. Ne mükemmel bir yerdi böyle! Sanki Türkiye'de ki bir otel odasındaydık. 

Sonra bir odaya girdik, çift kişilik bir yatak, yatağın her iki tarafında komidinler, komidinlerin üzerinde gece lambaları. Büyük bir boy aynası ve büyük bir gardrop. Sanırım burası yatak odasıydı. Ah, burası boş kalacaktı ne yazık ki. 

''Sen nerede yatacaksın?'' diye sordum Rüzgar'a. ''Buradaaa?'' dedi, ''Neden soruyorsun ki?'' dermişcesine. ''Hmm'' dedim. ''Sen nerede yatacaksın?'' dedi, ''Arka odalardan birinde yatacağım'' dedim. Gülümsedi. ''Koca yatak bana kaldı!'' Ne bekliyordu yani? Onunla yatmamı mı? Haha. 

''Aynen öyle.'' dedim, gülümseyerek ve yüzüm kızarmış bir biçimde odadan çıkarak kendi odama geçtim. Eşyalarımı dolaplara yerleştirdim. Ya da yerleştirmek demeyelim, öylesine atıvermiştim. Zaten bu kocaman dolaplarda benim eşyalarım bit gibi kalmıştı! Bana yeten fakat dolaplara yetmeyen şu eşyalarıma bir baktım, sonra aklıma taksideyken dışarı baktığımda insanların giydiği şeyler geldi. Bunlarla çok farklıydı. Sanırım yeni şeyler almalıydım. Burası New York kızım, ne sandın?! diye geçirdim içimden.  

Koskocaman yatağıma kendimi bırakıverdim, çok güzeldi. Evdeki yatağımdan eser yoktu. Bu yumuşacıktı. Kuş tüyünden yapılma yastıklar, ah. Mükemmeldi. Bunları düşünürken Eftelya'yla küçükken yaşadığımız bir şey geldi aklıma... 

Bir gece Eftelya bizde kalmıştı, bir film izlemiştik ve yastık savaşı yapmıştı oradaki kızlar. Eftelya ona özenip yastığın birini bana attı, bende ona bir yastık attım ve YASTIK SAVAŞI yapmaya başladık. Sonra Eftelya birden durdu, ''Neden tüyler uçuşmuyor!'' diye bağırdı. O zaman daha 9-10 yaşlarındaydık. Yastıktan tüy çıkmadığı için ağlamıştık. Annem odaya girdiğinde ''Ne oldu kızlar, kavga mı ettiniz yoksa?'' demişti. Eftelya da, biz yastık savaşı yaptığımızda filmdeki gibi yastıktan tüylerin çıkmadığını anlattı. Annem gülümsedi, ''Bizimkilerin içinde kuş tüyü yok da ondan kızlar! O yastıklar zenginlere özel!'' .