My 7 Secret Husbands

Chapter 2

Clariz's POV

"Magiging okay na din siya. Konting observations at tests na lang." Sabi ng doctor. "She must have gone through a lot. She has been here for almost four months. Siya na nga lang yata naging pasyente ko eh." Sabay tawa.

"Doc, may trauma pa din po ba siya? Babalik pa po ba yun after ng ilang taon or what?" Tanong ko. Kawawa naman tong pamangkin ko.

"Ah, may post-traumatic stress disorder pa siya pero hindi naman na sobra sobra ang maaalala niya. Basing from my observations, there is a rare possibility na maalala niya ng buo ang pangyayari. Makakaalala lang siya nun kapag nangyari sa kanya yun ulit. She may have a hard time breathing or she may even feel dizzy. Don't worry, she well be better after another month of theraphy." Sabi ng doctor.

Ibig sabihin may disorder na si Bianca? Kawawang bata!

"She is already a strong girl for a 17-year-old girl. Hindi siya nabaliw o anuman. Just trauma and depression." Sabi ng doctor habang naglalakad palabas. "Just call me if you need anything." At lumabas na siya.

Ako na muna ang kukupkop sa kanya. Her mom and dad never did anything that will harm me or my family. Mabait na ate si Adrina sa akin. Ipinagtabuyan ako ng pamilya namin nun dahil maaga akong nabuntis, pero si ate kinuha niya ako at inlagaan ako, pati na din ang anak ko hanggang makapagtrabaho na ako.

Grabe ang hirap na pinagdaanan ng pamangkin ko. Kung ako siguro ang nasa kalagayan niya, I might have killed myself because of depression.

Susuportahan ko siya hanggang kaya niya na. Yan ang pangako ko kay ate Adrina at kuya Javier sa libing nila.

____________~_~_______×_×_______________×_×___________________+_+_____><__

Bianca's POV

"Talaga bang aalis na kayo tita?" Tanong ko.

"Oo Bianca eh. Kailangan ako ni Lorenzo sa Canada." Paalam ni tita.

Hay! Ano ba yan! Napasimangot na lang ako. They have done so much things for me, from emotionally to financially.

"Babalik ba kayo tita?" Tanong ko.

"Oo naman. Papabayaan ka ba namin dito mag-isa?" Sabi ni tita. Napangiti naman ako dun.

"Promise?"

"Promise."

Sumama na akong ihatid sila sa airport nina tito. Ang dami nilang dala na gamit. Parang di naman na yata sila babalik. Pero nagtitiwala ako sa sinabi ni tita. Babalik sila.

Hay. Ngayon mag-isa na lang ako sa bahay. Ang laki ng bahay pero mag-isa ko.

"Tita Clariz pwede bang mag boarding house na lang ako?"

"Boarding house? Bakit naman? Para saan pa? May bahay naman tayo ah?"

"Kasi tita. Mag-isa ko na lang. Malaki pa yung bahay. Wala akong makakausap. Mahirap pang linisin." Dahilan ko.

"Gusto mo ba talaga?"

"Opo!"

"Kaya mo ba?" Tanong ni tita ulit. Natawa ako. Hindi pa kasi ako magaling magluto eh.

"Umm opo!" Sabi ko.

"Sabagay kahit nasa bahay ka, ikaw din lang ang magluluto ng pagkain mo."

"Salamat tita!" At yakap ko kay tita.

Ah by the way, 19 na ako ngayon! Time flies really fast, doesn't it? At malapit nanaman ang birthday ko!