Seungcheol fished out his phone when he heared his ringtone blast off, startling the sleeping Jihoon craddled on his lap. Sinagot niya ang tawag at inilagay ito sa cellphone holder at mabilis niyang dinala ang kamay niya para himasin ang ulo ni Jihoon.
He placed the earpiece on his ear.
“Hello?”
“San na kayo, hyung?”
Seungcheol briefly looked around to take in his surroundings, “Malapit lapit na rin.”
“Dala mo ‘yung collar?”
Agad na nabaling ang tingin ni Seungcheol sa itim na collar na nakakabit muli sa leeg ni Jihoon. Napatingin din siya sa kamay niyang puno ng namumulang mga linya mula sa kalmot nito. He had a hard time placing the collar back, muntik na siyang kagatin ni Jihoon.
He breathe, “Yes, I did.”
“Okay, drive safely. Bye!”
“Bye!”
And as soon as the call was dropped, Seungcheol’s breathing hitched. Agad niyang itinabi ang sasakyan at inihinto ito. Kinuha niya si Jihoon mula sa kandungan niya at sinamaan ito ng tingin. He grit his teeth,
“What are you doing.”
“Meow~”
“Did you just pawed my— my . . . Jihoon, stop being naughty!”
Jihoon raised his head to look at him. Innocently, tilting his head to the side and pawing his nose with a slightly raised lips, “Meow?”
It baffled Seungcheol. How could Jihoon’s expression look so human? Normal lang ba ang ganun? Seungcheol never had a pet before, kaya hindi niya masyadong alam kung normal lang ba ang ganito.
Call him naïve or whatever, pero hindi naman kasi talaga siya mahilig sa mga hayop. Yes, he’s slightly interested in dogs but he never once thought of adopting one. Gusto niya lang talagang pinapanood at nakikita ang mga ito.
Caring for pets is so high maintenance and a huge pain in the ass – if you were to ask the Seungcheol before. Dahil ngayon, sabihin na nating nagbago na ang pananaw niya. Pero para kay Jihoon lang. Seungcheol still hates other pet’s guts (let’s take Jeonghan and Jun for example).
“Don’t look at me like that, bakit ginawa mo ‘yun?” Pilit niyang tinigasan ang boses niya para ipaalam dito na mali ang ginawa niya at oo, pinapagalitan niya ito. Hindi niya sigurado pero inirapan ba siya nito?
“Meow.”
“Stop talking back!”
“Hiss!” Seungcheol was so startled when Jihoon hissed at him. Nakaangil ang pangil nito at nakatayo ang buntot na parang nananakot. The haolirs on Jihoon’s back is also raised, as if taunting his enemy.
“Sabi ko nga, just go to the back seat.”
——
The bells placed at the top of the frame of the glass door chimed when Seungcheol pushed it open. Isinilip niya ang ulo niya ‘dun bago tuluyang pumasok sa loob.
It smells of animals and shampoos.
Inilapag niya muna si Jihoon sa isang parang crib at naglakad para magtingin tingin sa paligid. Ito ‘yata ang unang beses niyang nakapunta dito. Nakalimutan niya na rin kung anong itsura ng mga dating pinapasukan ni Mingyu.
Lumapit siya sa shelf at tinignan ang mga picture frame na maayos na nakahilera dito. He picked up one specific frame, one that looked entirely different from the other with it’s fully decorated exterior, and stared at it. Picture ito ni Mingyu at ni . . . Jihoon?
Nagdikit ang mga kilay niya at mas inilapit niya pa ang mukha niya sa picture. Hindi siya pwedeng magkamali, si Jihoon nga ang pusang akay akay ni Mingyu sa picture. Even the collar is similar.
But why is Jihoon with Mingyu?
“Nandito na pala kayo.”
Mabilis na ibinaba niya ang frame sa dati nitong pwesto at nilingon si Mingyu, he saw the kid looking at him and the frame with a smile that is not a smile hanging at the side of his lips.
“Nakita mo?”
Seungcheol chuckled, “A–alin?”
“Yung picture.” Sabi nito. Pinanood niya lang itong lumapit kay Jihoon at buhatin ito, hindi rin naman nagpumiglas si Jihoon. Sumiksik pa nga ito palapit.
“Kamukhang kamukha niya ‘no?” Natatawang sabi nito. Nanatiling nakatingin lang si Seungcheol. Hindi niya alam kung ano ng nangyayari. Ang alam niya pumunta lang siya dito para ipa–groom si Jihoon, ba’t kung ano anong revelation ang lumalabas?
“Kapatid ‘yun ni Jihoon, si Jaehyun, alaga ko. Mga 3 years na rin siguro ang nakalipas.” Mingyu narrated and Seungcheol internally cringed. Hindi siya prepared para sa flashbacks and monologues nito. Medyo parang ano pero groom lang talaga ang habol niya.
“Pero mamaya na ‘yan. Groom lang ba? O baka gusto mong lagyan siya ng color?”
“Wag! – I mean, wag mo siyang lagyan ng kulay kasi diba, lalaki naman siya? Baka magmukha siyang babae kaya wag na lang hehehe.”
“Are you sure? Pink would look great on him, since puting puti ang balahibo niya.”
Seungcheol debated with himself. Naiimagine niya na ang kalalabasan pag nilagyan ng highlight na pink si Jihoon, but the question is – Seungcheol peaked at Jihoon beneath his eyelash and saw the feline growling at him silently – can he bear his lovely cat’s grudge?
“Y–yeah, sure. Pakilagyan siya hehehe.” Okay, aaminin niya. Nadala siya ng imagination niya. Kita niya kung paano magpumiglas si Jihoon sa hawak ni Mingyu at mukha itong dadamba sa kanya, lagot siya mamaya pero sa tingin niya worth it naman ang kalalabasan nito.
“Sana lang hindi ito ang maging rason ng pagkamatay ko.”
℘
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
wag niyo na lang pansinin drama ni gyu 😂 extra lang yan, wa wenta hahahaha
