“YOU’RE burning hot!” Seungcheol groaned at the sudden high pitched noise that entered his ear. Sinubukan niyang idilat ang mga mata niya at gumalaw pero parang sobrang bigat ng lahat. He took a deep breath to steady his shallow breathings.
Ilang minutong tumahimik ang paligid at nawala ang malamig na kamay na kanina lang ay nakahawak sa noo niya, may naririnig pa rin siyang mga ingay na para bang may hinahanap na kung ano; base sa pagkalampag at pagbagsakan ng ibang gamit.
“. . . who?” he tried to choke out. Umubo siya para ayusin ang boses niya. Masakit ang lalamunan niya at parang nanunuyot. He badly need a drink, but his body felt too heavy for him to move.
Suddenly, small, soft arms was wrapped around his torso to help him sit. His hand reflexively reaching out to hold the person but his eyes remain uncooperative, “Here, water.”
Dahil hindi niya mabuksan ng maayos ang mga mata niya at nanghihina pa ang katawan niya, ito na mismo ang nagdala ng baso sa labi niya. Seungcheol took big gulps as if his life depended on it. Pakiramdam niya nabuhay siya ng maramdaman ang ginhawa ng tubig sa nanunuyo niyang lalamunan.
“. . . thanks.”
Ramdam niya ang paggalaw ng mga unan sa likod niya bago muling bumalik ang kamay sa kanyang likuran at iginaya siya nito para sumandal, “Sandal ka muna dito. Magluluto ako ng porridge para sayo.”
Hindi na namalayan ni Seungcheol kung ilang minuto o oras ang inabot nito para lutuin ang pagkain niya, dahil na rin sa minu-minuto ‘ata siyang dinadalaw ng antok. His conciousness keep on slipping in and out, hindi niya halos naramdaman ang paglubog ng kama.
“Masー Seungcheol?”
Seungcheol leaned on the cold hand that touched his forearm, slightly shivering at the mellow voice that whispers melody in his ears.
“Seungcheol?”
Ever so slightly, sinubukan ni Seungcheol na idilat ang mga mata niya. May naaninag siyang tao. Blonde hair, small, shining eyes and pink lips was all he could make out of the blurry image in front of him. Bumubuka ang bibig nito pero hindi siya maintindihan ni Seungcheol.
Itinaas nito ang isang kutsara at tila pinapanganga siya, so he did. Alam niyang hindi magandang magtiwala sa kung sino, at paano nga pala ito nakapasok sa bahay niya? Alam niyang nilock niya ang pinto. But he sense familiarity on the guy’s face, at isa pa, wala siyang lakas para paalisin ito. He can’t even open his eyes.
Pinakain siya nito at pinainom ng gamot. Pinunasan rin siya nito para pababain ang temperatura ng katawan niya. All is well, or should I say, all is supposed to go wellー
If only Seungcheol’s body did not react to those familiar soft, yet fleeting touches the blonde haired guy make.
—————
Gumulong si Seungcheol patagilid at idinantay ang mga braso at binti niya sa unan sa tabi niya. He nuzzled his face deep into his pillow. He can’t help but sniff it, it smells so fucking good. Hinigpitan niya ang yakap dito, not noticing the slight movement coming from the said pillow.
Ilang minuto pa niyang kinuskos ang mukha niya sa sinasabi niyang unan bago niya marealize na, shit, wala pala siyang ganun kalaking unan. Wala siyang dantayan. So slowly, he removed his hands and feet that and moved back. Carefully.
His mouth gaped when he saw familiar blonde fringes peeking out from under the cover. Gumapang siya palapit at marahang inalis ang kumot na nakabalot dito.
Heー hindi ba siya ‘yun . . . ‘yung ano . . . ano . . . oo ‘yun nga! Basta ‘yun, yung lalaking ‘yun. His mind was in a mess, umagang umaga sumasakit ang ulo niya. Saan? Well, both.
The fluffy bundle of blonde hair moved slightly that made Seungcheol crawl backwards, hanggang sa malaglag siya sa kama’t mapasigaw sa sakit. The blonde immediately darted to sit as Seungcheol’s lained cries echoed in the whole room.
“PUTANGINA.”
Hindi alam ni Seungcheol kung anong gagawin ng makita niyang nakatingin sa kanya ‘yung lalaki. The said man crawled (cutely) to Seungcheol’s side of the bed, ibinaba nito ang paa niya, na hindi pa sumayad sa lapag, sa gilid ng kama at tinitigan si Seungcheol.
Seungcheol averted his gaze, nad–distract kasi siya sa nakalabas na collarbone sa suot nitong maluwag na t-shirt, na sa tingin niya ay damit niya. Bakit kaya nakaka-turn on ang makita ang ibang taong suot ang damit mo? Seungcheol would probably ask that, but not anymore. Alam na niya ang sagot.
Because it feels good. It screams mine. Like you’re marking the person.
“Mukhang ayos ka na. Do you want breakfast?” The older coughed at the sudden and unexpected question of the mellow voiced male. Siguro kung kantahan siya ‘nun ngayon, willing siya matulog habang buhay.
Pinanood niya itong gumapang pababa ng higaan at ayusin ang suot nitong damit. Sigurado na siyang sa kanya ang damit na ‘yun, dahil umabot ito sa tuhod. Seungcheol resisted the urge to run uo to the man and pinch those cheeks.
Same with marking those milky white skin. You can’t just do that to strangers, Cheol; kmhe kept on reminding himself.
“Y–yes, and I’m fine. Ikaw ba ang n–nag-alaga sakin?”
The guy looked back and raised one brow, “Obvously.” Holy shit, that looks hot?
Bago pa man tuluyang lumabas ng kwarto ang nasabing lalaki ay tumingin muna ito sa kabuuan ni Seungcheol at binigyan siya ng isang ngiting nakakaloko,
“I think you need to settle that,” nguso nito sa ano ni Seungcheol. Seungcheol looked down to see what the guy was refereing to and saw, uhm, a mountain forming underneath his pants. The guy chuckled, “before you eat breakfast.”
Sinubukan pa ni Seungcheol na magsalita at mag-explain pero wala naman siyang mahanap na magandang explanation. Is saying it’s a morning wood, a good enough explaination? Maybe, but Seungcheol is fortunately not a good liar.
“Or would you want me to help you take it down?” Tanong nito habang medyo naglalakad papalapit sa kanya. Steps slow and steady, as if tempting Seungcheol’s whole being. He held his breath as he await.
Hindi sinasadyang bumalik sa ala-ala ni Seungcheol ang nangyari dati, and it made the, uhm, tent bigger.
Kung kanina ay namumula lang si Seungcheol, ngayon ay halos mag-violet na siya. Siguro ay sa kahihiyan, o sa pagpipigil niya ng hininga. Hindi natin alam.
“Joke lang,” biglang sabi nito na mabilis na nagpabaling ng ulo ni Seungcheol. Tumawa ang lalaki at tumakbo na palabas, probably to cook breakfast, leaving Seungcheol in the pitiful state of having to jerk off his bonー let’s just call it morning wood.
You damn tease.
℘
——————
jusq hindi pa ako ready hahahaha
