twenty-four。℘

1K 99 307
                                    


“Uji,” mahinang tawag ni Seungcheol habang kinukusot ang mata niya. His voice is still deep, dahil kakagising niya lang. Pero kailangan na niyang tumayo dahil una, kanina pa tunog ng tunog ang alarm clock niya at pangalawa, nasisilaw si Woozi sa liwanag kaya kailangan na rin niyang isarado ang kurtina.

“Bitaw ka muna saglit.”

Woozi hummed before snuggling closer, face deep into Seungcheol’s chest, feeling its rise and fall. Seungcheol can hear the little snores his little Woozi let out, and the deep inhale he make.

He hesitated. Parang hindi niya gustong alisin ang mahigpit na pagkakayakap ni Woozi sa bewang niya at ang pagkakadantay ng binti nito sa kanya. He wanted to stay but he still has work. Again with that freakin workー Isiniksik niya na lang ang mukha niya sa buhok ni Woozi at inamoy ito. Hmm, bango.

“Uji ko~” mahinang tawag niya ulit dito.

“H–hmm?” The little fella hummed before snuggling deeper and hugging him tighter. Napatawa na lang si Seungcheol.

“Tayo ka na jan. May pasok pa ako. Mal-late na ako.”

“. . . ayaw ko. Let me sleep more. Five—no ten more minutes, Master.”

“Aww, you can sleep. I’ll just takeー”

“No. Stay here. Matulog pa tayo.”

Seungcheol contemplated the oddsa silently, arms snaking around the thin waist of his hybrid. His hand finding it way on the flickering tail behind. Simula nang mag-stay si Woozi bilang, well, si Woozi mas nahirapan na siyang iwan ito. Suddenly, ditching work sounds so enticing for him.

Woozi let out a small whimper. Gasping air on Seungcheol chest as Seungcheol stroke the soft and silky tail.

“M–master . . . .” Mabilis na napabitaw si Seungcheol na tila napaso siya. He cleared his throat before untangling Woozi’s limbs from his body.

His cheeks a clear tint of red. “M–maliligo lang muna ako. You can go s–sleep some more.”

Ramdam niya ang titig ni Woozi sa likod ng ulo niya habang naglalakad siya papasok sa banyo.

Damn.




Breakfast was awkward, with thick tension permenting in the air. Pakiramdam ni Seungcheol mabubulunan siya lalo pa’t patuloy pa rin sa pagtitig si Woozi mula sa kabilang parte ng lamesa.

Ibinaba niya ang kubyertos at tinignan ito. He felt bashful all of a sudden, “Uhm, tapos na ‘ko. Mauna na ‘ko?”

“. . . .”

“Woozi?”

“Can’t you stay?”

“Kailangan kong magtrabaho, Ji. Para may makain tayo.”

“I could starve, if it can make you stay here with me.”

He sigh, “Please, Ji?”

Woozi gave him a puppy eye as a last resort pero inilingan siya ni Seungcheol. Napabuntong hininga na lang si Woozi, “Fine. But give me something.”

“Anong something?”

“Anything that I could use whenever I miss you. Alam mong hindi dapat iniiwan mag-isa ang mga katulad namin. We get lonely easily.”

Lumuwag ang ngiti ni Seungcheol at agad na inilabas ang isang box mula sa bag niya. Matagal na niyang binili ‘yon. Para sana sa kanya, regalo niya sa sarili niya pero siguro nga binili niya ‘yun para kay Woozi ng hindi niya nalalaman.

He slided the box on the table, “Here.”

Woozi’s delicate fingers wrapped themselves around the white box, careful not to drop it. Kumunot ang noo nito ng makita ang laman. “Cheol, di ako marunong gumamit nito.”

“Ano pang silbi ko diba? Tuturuan kita. Madali lang ‘yan.”

“. . . okay. Thanks? Makakatulong ba talaga ‘to pag namimiss kita?”

“It would!” Seungcheol beamed at him that made him narrow his eyes, as if blinded by a shining light. Ang liwanag. But a small smile can’t help but tug at the edge of his lips.

Bakit ang cute ng Master niya?



“Cheol,” Woozi whined with a pout playing at his lips. “Wag ka na lang umalis, please. Stay with Woozi.”

Muling bumuntong hininga si Seungcheol. Everyday— araw-araw na lang ba silang ganito? Kasi kung oo, konting-konti na lang at magr-resign na siya para lang samahan si Woozi sa bahay.

“I need to, Ji. Saglit lang ako, promise. Do whatever you what, tapos mapapansin mo na lang nanjan na ako.” Sinubukan ni Seungcheol ang ngumiti pero kung ang umiiyak na Woozi lang ang nakikita niya, how could he fucking smile?!

“Master, please?”

And for the nth time that week, Seungcheol sighed. Yumuko siya para pumantay sa mukha ni Woozi at pinagdikit ang ilong nila. The hybrid leaning on his Master’s body warmth and humming, wrapping his tails on Seungcheol’s waist.

“Saglit lang ako, okay? Tawagan mo na lang ako pag na-miss mo ko.”

“Paano pag busy ka?”

“Hmm, no matter how busy I am, sasagutin ko ang tawag basta galing sayo.”

Bumitaw na si Woozi at yumuko. Naka-flat ang tenga nito sa tuktok ng ulo niya at nakayakap ang buntot sa sariling bewang niya na parang kino-comfort siya.

“Okay . . . goodbye, Cheol.”

“See you later. Be good.” Seungcheol docked his head to kiss Woozi’s crown before finally exiting the house. Leaving his hybrid looking at the door he went out to, with a teary eye.

Even he, Woozi, himself does not know what is happening. Basta ayaw niyang mawala si Seungcheol sa paningin niya. This days, he easily misses the older.

“Woozi will be good, please come back soon, Master Cheollie.”


—————————————
im cringing wtf is this djjsjx





Master ϟ jicheolWhere stories live. Discover now