If awkward was a person, siguradong nakaupo na ito sa lamesa sa tapat nila Seungcheol at tinatawanan siya ngayon. Kumakain sila – ni, ano, hindi niya pa pala natatanong ang pangalan nito – ng breakfast. Tanging ang tunong lang ng pagkalampag ng mga kubyertos ang maririnig.
There's tension in the air. Seungcheol assumed it's sexual tension, pero ang totoo para sa kanya lang talaga 'yun. He still can't get over the boー morning wood after all.
"Uhm," Seungcheol started that made the younger(?) look up to him.
"Hmm?"
"Ano nga palang pangalan mo?"
The blonde haired man chuckled at Seungcheol's naïvety, tama bang kainin muna ang niluto niya bago siya kilalanin? Paano kung nilagyan niya 'yun ng lason? Not that he will, just a maybe.
"Jiー"
But before he could even introduce himself, luminga linga na si Seungcheol at parang tangang nagsisisigaw. Sinisigaw nito ang pangalan niya, hinahanap para siguro sumabay sa pagkain. Jihoon internally sigh, kung nakinig sana muna ito, edi sana nalaman na niya ang totoo diba?
"Oi, asan siー"
"Kung si Jihoon ang hinahanap mo, wala siya. Allergic ako sa pusa kaya pinapunta ko na muna siya kila Jisoo hyung," agad na paliwanag niya. Siguro ay hihintayin niya muna na tuluyang gumaling itong slow niyang amo bago niya ipakilala ang sarili biglang si Jihoonie.
Baka mamaya kasi mabinat ito, panibagong nakakapagod na pag-aalaga nanaman. It would be great if Seungcheol won't wake up in the middle of the night to call for him (Jihoon, the cat), and force him cuddle under the suffocating sheets. Mainit na nga sa kwarto dahil hindi pwedeng magbukas ng aircon, mas naging mainit pa dahil magkayakap sila sa ilalim ng makapal na kumot ni Seungcheol.
Not that he's complaining but it would be great, you know? "Ah, okay." was the only answer Seungcheol gave.
Pagkatapos 'nun ay buong araw na hindi sila nagpansinan. Hindi ba malaman ni Jihoon kung nagalit ba si Seungcheol sa kanya dahil pinaalis nga niya kuno si Jihoonie o wala lang talaga ito sa mood para makipag-usap.
He tried to approach the older, but to no avail. Kasi tuwing lalapit siya, hahakbang naman ito palayo o kaya naman ay tatayo at aalis. It's like they're playing tag. Jihoon can't help but sigh in pure exasperation. Ganito ba ang nararamdaman ni Seungcheol sa tuwing nag-iinarye siya?
He'll try to lessen that kind of habbit from now on then . . . "Seungcheol."
"O?"
"May problema ka ba?"
"Wala. Bakit?"
"Anong bakit, eh kanina mo pa di pinapansin si Jiー kanina mo pa ako hindi pinapansin! Lumalayo ka pa tuwing lumalapit ako!"
He said (or more like, shouted) at Seungcheol who just stared at him. Poker face lang ito, wala lang, at hindi maiwasan ni Jihoon na hilingin na sana hindi maging ganito ang ekpresyon ni Seungcheol pag sinabi na niya ang totoo.
Those experience are enough, ayaw na niyang maitapon, pandirihan at katakutan. At bakit ba sila natatakot sa kanya, iSN'T HE FREAKIN CUTE??!
Tinanguan niya na lang ang amo. Okay sige, for the first time, siya naman ang iintindi sa mood swings nito. Fine.
Katulad kanina, lagi na lang tila nagpapatintero sila. Lalapit yung isa, lalayo naman yung isa. Pero parang napagod na ‘yata si Seungcheol sa kakalayo kay Jihoon dahil hindi na ito gumagalaw sa pwesto niya. Nakatulala na lang at nakatitig kay Jihoon.
The latter can sense confusion on his master’s eyes,
"Mastー Seungcheol?"
". . . ."
". . . ."
". . . ."
"Ah, forget it."
Siguro nga ay mali siya. Sana tinawag niya na lang ang master ni Jeonghan o si Jeonghan mismo, kaysa sa siya ang mag-alaga sa amo niya. In the forst place, hindi siya kilala nito pwera dun sa nangyari noon na ano, 'yun nga, basta.
But the point is, they don't know each other. Siguro rin ay nagtataka ito kung paano siya nakapasok sa bahay niya o kung bakit siya nandito. Alam ni Jihoon na wala siyang balak na masama, pero si Seungcheol, alam ba 'yun?
Bumuntong hininga na lang si Jihoon at naglakad na papunta sa pintoー or maglalakad na sana sa pinto kung hindi lang biglang tumayo si Seungcheol at hinila ang kamay niya.
Napatingin si Jihoon dito at syet, muntik ng lumabas ang buntot at tenga niya ng makita si Seungcheol. His master is looking at him with warm, bright eyes.
"Stay."
Stay? Jihoon had to pick his human ears, para lang masiguradong tama ang rinig niya. Sinabi ba talaga ni Seungcheol na mag-stay siya? Siya? As in human Jihoon?
"U–ulit nga."
Jihoon felt Seungcheol's warm breath when the latter exhaled some. "I said, stay. Don't leave."
". . . ."
He seriously felt like his tail would poke out any moment from too much excitement. Pero nang hawakan niya si Seungcheol, para siyang napaso sa sobrang init nito.
Inilapat niya ang may niya sa noo nito, "May lagnat ka nanaman!"
Seungcheol chuckled before nuzzling his face to Jihoon's open neck. Inamoy niya pa ito ng bahagya, "Hmm."
Jihoon's excitement went from 100-0 real quick. Napuno ng inis si Jihoon dahil una) mag-aalaga nanaman siya ng isang clingy-ng may sakin at pangalawa) hindi niya gustong nakikitang may sakit si Seungcheol. And the guy had the nerve to chuckled.
But Jihoon won't deny the woozy feeling swirling on the pit of his stomach. Pilit niyang inilalayo si Seungcheol sa leeg niya pero para itong naka-glue sa kanya, ayaw maalis. Jihoon sighed when he felt Seungcheol leave small, fluttering kisses.
"Cheol, bitaw na."
"Ayaw."
"Para kang lasing."
"Hehehehe sayo?"
". . . tigilan mo 'ko."
"Kilig ka lang eh. Aminin mo. Uulitin ko yung ginawa ko sayo sa banyo, sige ka."
". . . ."
Jihoon admit defeat. Walang wala siya sa kakulitan at kalandian ni Choi Seungcheol. Damn it.
℘
——————
was supposed to post 3 chapters ㅠㅠ kaso naalala ko may project pa na ipapasa bukas ;---; i cri
