ONGOING CALL
Oh My Jisoos
CALL CONNECTED
00:02
“Jisoo!”
“. . . .”
“. . . .”
“Oh?”
“. . . kakagising mo lang ba?”
“. . . .”
“. . . .”
“Hmm? Yeah. Why?”
“. . . .”
“. . . .”
“. . . .”
“Wait—are you crying?!”
“H–ha? Hindi ah. Hindi. May ano, may sipon lang kasi ako kaya ano, oo, yun nga. Basta.”
“Umiiyak ka.”
“Hindi nga kasi. May sipon lang talaga ako, ano ba yan.”
“So, anong meron?”
“I can hear you yawning.”
“Shush, it’s 6 AM, puyat ako kagabi.”
“Should I ask why?”
“Do you wanna know why?”
“. . . .”
“. . . .”
“. . . .”
“Guess that’s a no, then. So, ano nga? Bakit ka napatawag ng ganitong oras at naisipang bulabugin ang tulog ko?”
“Si Woozi kasi . . .”
“Hmm? Anong meron kay Jihoon?”
“JIHOON? SOO, SI JIHOON BA ‘YAN? CAN I TALK TO HIM? GIMME, GIMME THE PHONE.”
“Nawawala nanaman kasi siya, tapos wala rin ‘yung mga damit niya dito. T–tanong ko lang sana kung nanjan siya sa inyo.”
“Hush, Jeonghan. Shut up for a bit, hindi ko maintindihan ‘yung sinasabi niya.”
“BUT JIHOON!!”
“. . . .”
“Hindi ‘to si Jihoon, okay? It’s Seungcheol. Now, hush. Bakit ba ang ligalig mo pa rin, di ka ba nakakaramdam ng pagod?”
“Tch. So, it’s not Hoonie. Yung master niya palang epal. Hmp.”
“. . . .”
“Jeonghan, language!”
“English.”
“Soo . . .”
“Talaga? Marunong ka? Marunong ka? Nagf-feeling marunong ka nanaman ah.”
“Edi ikaw na marunong. Ikaw na matalino. Ikaw na lahat. Ewan ko sayo.”
“Jisoo . . .”
“Ay, oo nga pala, ano ulit ‘yun? Ang kulit kasi ni Han eh. Pakiulit nga, di ko masyadong naintindihan ‘yung sinabi mo.”
“. . . .”
“. . . .”
“. . . .”
“Cheol? Still there?”
“Y–yeah, si ano kasi, si Woozi, tatanong ko lang sana kung nanjan ba sa inyo? Wala kasi siya dito pag gising ko eh.”
“. . . .”
