“Here.” Pag-abot ni Mingyu ng mainit-init pang tasa ng inuming gawa sa tsokolate sa ngayo’y nanginginig na Woozi-ng nakaupo sa sofa ng bahay niya. Woozi reached out to take it, wrapping his hands on the warm cup as he sighed in relief.
“Thanks,” he mumbled quietly as he burried himself deeper on the blanket Mingyu lent him. Trying to get as much warmth as he could.
Mingyu sat on the opposite side and looked at him. Nakapangtulog na ito at halatang bagong gising lang dahil nakatayo pa ang buhok nito’t pumipikit pikit ang mga mata. Mingyu yawned through his hands,
“So? Anong ng plano mo ngayon?”
Woozi remained silent, so Mingyu continued. “Hindi naman pwedeng ganito na lang lagi ang gagawin mo sa tuwing magh-heat ka diba? It’s 2 times a year, 5-7 days each time. Mag-aalala si Seungcheol sayo, panigurado.”
“He’d forget me soon enough.”
Napatahimik si Mingyu sa sinabi nito. Nangunot ang noo nito ng mapunta ang tingin niya sa dala dala nitong bag, ibinalik niya ang tingin niya sa mukha nito na tila may narealize, “Naglayas ka?”
Woozi nodded, sipping on his chocolate calmly, “Yea.”
“Not yea, alam mo bang pwede akong patayin ni Seungcheol hyung sa ginagawa mo?! Paano pag pinatay niya ako, anong gagawin mo?!”
“Manonood lang.”
“. . . .”
“Papalakpak?”
“. . . .”
“I-c-cheer si Cheol.”
“. . . .”
“What?” Inis na angil nito nang hindi pa rin umimik si Mingyu, “Why are you looking at me like that?”
“You’ve got a few screw loose.” Umirap na lang si Jihoon at nagpatuloy na lamang sa pag-inom.
Pagkatapos ng ilang minuto’y nagpaalam na rin si Mingyu. Babalik daw siya sa pagtulog since napapasok niya na ‘yung istorbo sa buhay niya.
“Goodnight, Gyu.”
“Not good, night.”
Bastos.
—
When Seungcheol woke up, he didn’t find a fairy sleeping beside him like he usually does. Mas nauuna kasi siyang gumising kay Woozi kasi may trabaho pa siya.
And there’s no body heat left on the bed sheets, either.
Hindi tuloy mapigilang dumagundong ang kaba sa dibdib niya. Agad siyang tumayo kahit na kinukusot niya pa ang nanlalabong mga mata at isinigaw ang pangalan ni Woozi.
“Woozi? Jihoon?” Tears prick the corner of his eyes as worry floods fills his chest. Paano kung may nangyari na pala kay Woozi?
Paano kung may pumasok palang kriminal sa bahay niya habang natutulog siya’t pinagdiskitahang kunin si Woozi kasi nakyutan ito dito?
Hindi pwede! Woozi is his.
Pakiramdam niya’y kakapusin na siya ng hininga nang hindi niya pa rin ito mahanap pagkatapos niyang ikutin buong bahay nila; miski ata sa pinakasuluksulukan ay tinignan niya na pero wala.
Wala talaga siyang nakitang Woozi.
He sat on his bed, inilagay niya ang kanyang ulo sa palad niya at panandaliang ipinikit ang mga mata niya. Nag-uumpisa pa lang ang araw pero pakiramdam niya pagod na pagod na siya.
Oh, the closet.
He remembers how Jihoon likes the stuffy closet. Baka nandoon ito natulog dahil biglang lumamig kagabi. Right, maybe he’s there.
Maybe, when Seungcheol opened the closet door, he’d see a bundle of pink furr on the corner. Purring as he sleep. Maybe . . . but no matter how many time Seungcheol tried to open the door, walang Jihoon ang natutulog doon.
Walang pink na balahibo.
Walang pusang nakatingin sa kanya dahil nasilaw ng liwanag.
At wala . . . na ang mga makukukay na damit, na malayong malayo sa mga dark suits ni Seungcheol, na nakasabit dito.
Seungcheol panicked. Agad niyang binuksan ang lahat ng drawer na meron siya’t hinanap ang mga damit ni Woozi na naipon nila. Pero wala. Wala talaga. It’s gone.
It’s all gone.
Bumigat ang paghinga ni Seungcheol at pinigilan niya ang sariling maiyak. No, he had to wait. Baka—baka naman ipinalaba ni Woozi lahat diba? Baka naalikabukan tapos dinala niya para ipalaba, diba?
It doesn’t necessarily mean Woozi left him.
Right?
So, Seungcheol waited. He called in sick at work and patiently waited for Woozi—his Woozi to go through that door and come home.
He waited.
Hanggang sa umabot na ang kinabukasan, he waited. Ni hindi siya kumain kakahintay. He waited and waited and waited, but no matter how much time pass, no matter how much he waited; Woozi still didn’t come.
Woozi, where did you go?
