Winter Dream || A.S

18.

Spojrzałam na niego niezrozumiale, jednak na moich ustach malował się lekki uśmiech, kiedy ten oddał mi telefon. Spojrzałam na ekran i zapis rozmowy trwającej niecałe dwie minuty, zastanawiając się jak to możliwe.

- Co? - zaśmiałam się nerwowo, po dłuższej chwili ciszy
- Twoja mama to bardzo miła kobieta - stwierdził, a ja pokręciłam głową
- Jest najlepszą osobą na świecie - uniosłam kąciki ust, zdając sobie sprawę, że za nią tęsknię
- Nie mogę się doczekać, aż ją poznam - uśmiechnął się, a moje serce zmiękło
- Przynajmniej się stąd wyrwę - wzruszyłam ramionami i ponownie zaczęłam wrzucać ciuchy do walizki
- Co Ty robisz? - zapytał, kiedy złapał za moją rękę, uniemożliwiając mi czynność
- Jeśli mamy odwiedzić moją mamę, to nie mam zamiaru tu wracać - wzruszyłam ramionami, przenosząc swój wzrok gdziekolwiek indziej
- Nie będziesz musiała, bo zrobimy to dopiero po obozie - puścił mi oczko, a ja zmarszczyłam brwi
- "Nie mogę się doczekać" - zironizowałam, a brunet spojrzał na mnie błagalnie
- Maja, co jest? - spytał, a ja przygryzłam wargę
- Dlaczego tak często używasz mojego imienia? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie, błądząc wzrokiem po całym pomieszczeniu
- Bo je lubię, ładnie brzmi w moich ustach - wyjaśnił, a ja się zaśmiałam
- Spójrz na mnie - poprosił, łapiąc za moją rękę

Mimowolnie podniosłam wzrok na chłopaka, zauważając, że jego spojrzenie utkwione jest we mnie. Wzdrygnęłam się od chłodu, który wiał przez wciąż otwarte drzwi, jednak bliskość chłopaka powodowała nagłe napady gorąca. Czarujące, niebieskie tęczówki sprawiały, że wariowałam, kiedy na korytarzu zobaczyłam Wiktorię, która stanęła przed moim pokojem, patrząc na mnie wściekłym wzrokiem. Artur podążył za moim wzrokiem, odwracając się, kiedy dziewczyna miała już się odezwać. W tym samym momencie pojawiła się Zuzia, która złapała siostrę za rękę i zakrywając dłonią twarz brunetki, zabrała ją z naszego pola widzenia.

- Co to za laska? - spytał, mając na myśli Wiktorię
- Jest dziwna, ale trzyma się z Sylwią - wymijająco odpowiedziałam, przewracając oczami
- Moją Sylwią? - dopytał, a mnie coś ścisnęło w środku
- Tak - posłałam mu uśmiech nienawiści - Twoją - dodałam cicho, przymykając oczy

Przez chwilę panowała cisza, bo ja nie wiedziałam nawet co powiedzieć, albo nie byłam w stanie, a chłopak jeszcze przetwarzał informacje na temat Wiktorii.

- Przepraszam, powinieneś już iść - odezwałam się, patrząc na niego
- Nie - stanowczo zaprzeczył, skupiając swoją uwagę znów na mnie - Co się stało, Maja? - ponowił pytanie, zmieniając ton głosu

Wzruszyłam ramionami, nie wiedząc od czego mam zacząć, a co ważniejsze, czy zaczynać temat z chłopakiem.

- Dlaczego właściwie nie jesteś na zajęciach? - brunet zadał kolejne pytanie, spoglądając na zegarek
- Zapytaj Remo - powiedziałam bezsilnie, kiedy nasze spojrzenia się spotkały
- Co zrobił? - chłopak zainteresował się, kiedy ja zauważyłam, że zaciska pięści
- Postanowił pokazać jak bardzo mnie nienawidzi i sprowadził jakiegoś Łukasza, mówiąc, że nie jestem już potrzebna - uśmiechnęłam się smutno, bo dopiero do mnie dotarło, że odebrano mi coś, na czym cholernie mi kurwa zależało

W tym momencie brunet gwałtownie wstał i skierował się ku wyjściu, więc i ja automatycznie się podniosłam.

- Łukasz przyjechał - powtarzał w kółko, będąc wyraźnie zdenerwowanym

Szybkim krokiem opuścił pokój, a ja spanikowana zrobiłam to samo, chcąc go zatrzymać, a przynajmniej uspokoić. Kiedy znalazłam się na korytarzu, dzielił nas spory dystans, a ja nie miałam ochoty na bieganie po całym ośrodku za tym idiotą.

- Artur! - krzyknęłam, ale on nie reagował na moje słowa

Mimo wszystko starałam się go dogonić, a kiedy dotarło do mnie, że próby nawiązania z nim kontaktu nic nie dadzą, podjęłam nieprzemyślaną decyzję. W jednej chwili runęłam na ziemię i wydałam z siebie jęk, tym samym pozorując upadek. Artur jakby wyrwany z transu obrócił się i po chwili był przy mnie. Uklęknął i uważnie mi się przyjrzał, analizując każdy kawałek mojego ciała.