Εκδίκηση

Κεφάλαιο 06

Έμιλι πρέπει να επιβληθείς! Συνειδητοποιείς τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή!;

Αποτραβήχτηκα από κοντά του, όσο κι αν ήθελα να μείνουμε για πάντα έτσι. Με όσο κουράγιο διέθετα, το χέρι μου προσγειώθηκε στο ροδοκόκκινο μάγουλό του. Ο ήχος της σύγκρουσης να αντηχεί στο δωμάτιο. Πρώτη φορά τον χαστουκίζω.

«Μην το ξανακάνεις αυτό!» Είπα και άνοιξα την πόρτα να φύγω.

-//-

«Και δηλαδή τον χαστούκισες; Δεν είσαι σίγουρα καλά Έμ.» Ψέλλισε σοκαρισμένη, η Zoe. Προφανώς και δεν είμαι, αλλά δεν έχω περιθώρια για λάθη.

«Zoe, τελείωσε η ιστορία! Απλά με βρήκε και μιλήσαμε. Πρέπει όλοι σας να καταλάβετε, πως έχουμε τελειώσει. Δεν νιώθω τίποτα για αυτόν πια.» Είπα σκληρά.

«Για ποιον;» Ρώτησε ο Ορέστης αγκαλιάζοντάς με. Ούτε που το κατάλαβα για πότε ήρθε στο τραπέζι. Κοίταξα αμήχανα την Zoe, ενώ εκείνη μου χαμογέλασε. Ωχ.

«Ακούς εκεί; Λέει πως δεν της αρέσει ο Jared Letto!Πώς είναι δυνατόν;» Με κοίταξε, κλείνοντάς μου το μάτι.

«Ε αφού δεν έχει μάτια για άλλον, μόνο για μένα.» Μου χαμογέλασε. Η Zoe προσπαθούσε να συγκρατήσει τα γέλια της.

Στ'αλήθεια το είπε αυτό;

«Ναι Ορέστη μου, αυτό είναι.» Κοίταξα την Zoe.

«Ο Φίλιππος τι κάνει; Καιρό έχω να τον δω. Μου΄λειψε ο μικρούλης.» Χαμογέλασε.

«Άσε! Νομίζω σε ερωτεύτηκε! Όποτε έρχεται, όλο πού είναι η Zoe και πού είναι η Zoe ρωτάει! Θα μου τον κλέψεις, μάγισσα!» Την κορόιδεψα. «Μου λείπει κι εμένα! Η αλήθεια να λέγεται. Τουλάχιστον θα είναι καλά με τους γονείς του, για να μην έχει έρθει απ'το σπίτι.»

«Καλέ πώς το κατάλαβες; Κάτσε να μεγαλώσει λίγο ο μικρός και θα δεις πόσες καρδιές θα κάψει. Όταν έρθει από το σπίτι σου, πες μου.» Είπε.

«Εμένα πάλι δε με συμπαθεί.» Είπε ο Ορέστης.

«Γι'αυτό τον συμπαθώ.» Ψιθύρισε η Zoe, αλλά την άκουσα. Την κλότσησα στα πόδια.

«Γεια σας παιδιά!» Μας χαιρέτησε ο Θοδωρής με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.

«Γεια.» Του απαντήσαμε εγώ και η Zoe, ενώ εκείνος χαιρετήθηκε με τον Ορέστη με αυτό τον κλασσικό τρόπο, που χαιρετούν τα περισσότερα αγόρια.