Εκδίκηση

Κεφάλαιο 21

Είναι αστείο το γεγονός ότι μερικά πράγματα στη ζωή κάποιου μπορούν να έχουν παρόμοια ή την ίδια σημασία και στη δική μας. Θα μπορούσε να είναι κάτι μικρό, κάτι που δεν του δίνεις πραγματικά σημασία, αλλά παραμένει εκεί και αποκτά μεγαλύτερη σημασία για εσένα όταν φτάσεις στο σημείο να καταλάβεις το πραγματικό νόημα που έχει στη ζωή σου.

Εγώ άργησα να το καταλάβω και είναι πολύ αργά πλέον. Έχασα την ευκαιρία μου και τώρα έχω μείνει με τις τύψεις.

Πόσο πολύ ήθελα να την ευχαριστήσω.

Πόσο πολύ ήθελα να της ζητήσω συγγνώμη.

Πόσο λάθος ήμουν απέναντί της.

Η Zoe είναι νεκρή κι εγώ δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα πια. Δεν μπορώ να της πω 'ευχαριστώ' για όλες εκείνες τις φορές που με υποστήριξε, που με έκανε να γελάσω, που ποτέ δε μου έκρυψε αυτά που ένιωθε, δεν μου έκρυψε την αλήθεια.

Να της ζητήσω συγγνώμη, γιατί την είχα πληγώσει. Συγγνώμη που δεν την άκουσα όταν μου είχε πει να μείνω μακριά τους. Θα γλίτωνα τόσο πόνο.

Ήταν και θα είναι ξεχωριστή. Καμία δε θα υπάρξει σαν εκείνη. Τόσο ειλικρινής, τόσο ξέγνοιαστη και πάντα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.

«Θες παρέα;». Με ρώτησε ο Βασίλης και κάθισε στην καρέκλα απέναντι μου. Έκανε νόημα στην κοπέλα, που την μπέρδεψα με την Έμιλι, να του φέρει το ίδιο ποτό.

«Πώς είσαι;». Τον ρώτησα.

«Πώς θες να είμαι;...Τέλεια!». Απάντησε θυμωμένα.

«Λάθος ερώτηση,μαλακία μου... Ξέρω πως είναι, ξέρω πόσο σιχαίνεσαι όταν σε ρωτούν αυτή την ερώτηση». Του είπα. Ο Βασίλης, όμως, δεν απάντησε και άρχισε να πίνει ένα ένα τα ποτήρια.

Μείναμε αρκετή ώρα σιωπηλοί. Ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του. Όμως είχαμε τα ίδια συναισθήματα. Απογοήτευση, θυμός, λύπη, πόνος.

«Έπρεπε να μην την ακούσω Σαμ. Αν δεν βαριόμουν, δε θα γινόταν αυτό και θα ήμουν εγώ στη θέση της αυτή τη στιγμή. Θα ζούσε τώρα Σαμ!». Άρχισε να δακρίζει. «Θα ζούσε και δε θα ήμουν σε αυτή την κατάσταση αυτή τη στιγμή...και το ένιωσα γαμώτο! Το ένιωσα!». Σχεδόν φώναξε. «Ένιωσα αυτό το σφίξιμο στην καρδιά μου, ότι κάτι δεν πάει καλά. Από το πρωί, κάτι ένιωθα και δεν το άκουσα. Δε θα την άφηνα, αν το είχα ακούσει!». Πέρασε τα χέρια του στα μαλλιά του. «Τελευταία στιγμή ξέρεις τι της είπα; Ότι θα έρθω τελικά κι εκείνη απλά μου χαμογέλασε και μου είπε να καθίσω και ότι θα της το χρωστάω άλλη φορά, να καθίσω να την περιμένω». Έβαλε τα κλάματα. «Εγώ φταίω...εγώ Σαμ».