Εκδίκηση

Κεφάλαιο 15

«Φοβάμαι Έμιλι, δεν τον έχω ξαναδεί τόσο σιωπηλό. Είσαι σίγουρη ότι δεν τρέχει τίποτα άλλο;» Με ρώτησε ο Θοδωρής.

«Σαν τι βρε Θοδωρή; Μια χαρά μου φαινόταν το πρωί που τον είδα, τι μπορεί να έπαθε; Άσε που δεν μιλάμε, οπότε δεν ξέρω. Καλύτερα να πας να του μιλήσεις εσύ, στο κάτω κάτω φίλος σου είναι». Του απάντησα.

«Τώρα τελευταία είναι πολύ απόμακρος,πάντα μου έλεγε τι τον απασχολεί και τώρα είναι λες και είμαστε δυο ξένοι και τον ξέρω από τότε που γεννήθηκα». Ξεφύσηξε απελπισμένος.

«Δε νομίζω ότι θα τρέχει κάτι, ίσως και να χρειάζεται χρόνο». Προσπάθησα να τον καθησυχάσω.

«Το ελπίζω». Είπε και αποχαιρετώντας τον, ξεκίνησα για την βιβλιοθήκη. Είχα φροντίσει από την προηγούμενη ημέρα να υπάρχουν ήδη εκεί τα χρώματα, ώστε να μπορώ να ξεκινήσω. Το ήξερα ότι θα με γαλήνευε αυτή η ασχολία και παράλληλα θα νιώθω ότι βρίσκομαι κοντά σε ένα άτομο που αγαπώ τόσο πολύ.

Μόλις πήγα να ανοίξω τη βιβλιοθήκη, συνειδητοποίησα ότι η πόρτα ήταν ήδη ξεκλείδωτη και πριν προλάβω να φύγω, το κουδουνάκι της πόρτας είχε χτυπήσει, με αποτέλεσμα να γυρίσουν να με κοιτάξουν και οι τέσσερις άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί.

«Τι κάνει αυτή εδώ;» Διέκοψε τη σιωπή η φωνή της Μαρίσσας.«Τι με κοιτάς; Φύγε!» Μου φώναξε και παράλληλα ο Βασίλης της είπε να ηρεμήσει.

«Έμιλι, καλύτερα να φύγεις». Μου είπε πιο ευγενικά ο Βασίλης, ενώ εγώ συνέχιζα να κοιτάω τον Σαμ.

«Συγγνώμη». Μουρμούρισα και πήγα να φύγω.

«Αφήστε την!». Είπε ο Σαμ και με σταμάτησε με τη φωνή του. Γύρισα να τον κοιτάξω. «Πήγαινε». Μου είπε.

Ήξερε..

και δεν χρειάστηκε να ακούσω τίποτα άλλο, για να φύγω προς την αίθουσα που είχα ξεκινήσει να τακτοποιώ, αγνοώντας τις φωνές της Μαρίσσα.

Κλείδωσα την πόρτα πίσω μου και άφησα να κυλήσουν μερικά δάκρυα. Προσπαθώντας να παραμερίσω την παρουσία των τεσσάρων ανθρώπων έξω από την αίθουσα, έβαλα την ποδιά μου και άρχισα να ζωγραφίζω τον τοίχο που δεν είχα προλάβει να τελειώσω.

Μετά από δύο περίπου ώρες, σταμάτησα να ξεκουραστώ και παρατήρησα τον πρώτο τελειωμένο τοίχο. Έδειχνε καλό το αποτέλεσμα, ωστόσο δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη, αν δεν τελείωνα πρώτα όλους τους τοίχους. Αφού σκούπισα τον ιδρώτα από το μέτωπό μου με λίγο χαρτί, βρέθηκα να σκιτσάρω και τον δεύτερο τοίχο σιγά σιγά με αργές και σταθερές κινήσεις. Ήξερα ότι θα μου έπαιρνε άλλη μία μέρα, για να τελειώσω να τον σχεδιάζω, αλλά ανυπομονούσα πολύ για το αποτέλεσμα.