လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်း

အပိုင်း{၇}

ပြတင်းတံခါးမှ တစ်ဆင့်တိုးဝင်လာနေသော
မနက်ခင်း လေညင်းက လတ်ဆတ်သန့်ရှင်းပြီး
အေးမြနေသည်...

ဆောင်းဦးနံနက်ခင်းက အနည်းငယ် အအေးဓာတ်ပိုသော်လည်း မျက်နှာဆီသို့ ဖြတ်တိုက်သွား
သော လေပြေညင်းများ၏ ရှတတရေခဲမှုန်များ၏ အထိအတွေ့ကို ကျွန်တော် သဘောကျသည်...

ခရီးသွားရခြင်း၏ အနှစ်သာရကို...သည်လို
အခိုက်အတန့်မျိုးတွေမှာမှ ရှာတွေ့နိုင်သည်ဟု
ကျွန်တော် ထင်သည်...

အရာအားလုံး ဘာမှတွေးမနေတော့ဘဲ...
အိမ်စာတွေ...ကျောင်းစာတွေ ဘာမှစိတ်လေး
နေစရာမရှိဘဲ...

အရာရာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် မေ့ဖျောက်ထားလိုက်ပြီး စိုးရိမ်ပူပန်ကြောင့်ကြစရာ
ဘာတစ်ခုမှ ရှိမနေသော...ပြည့်စုံသည့်
လွတ်လပ်ပေါ့ပါးမှုမျိုးနှင့်...

ရှေးရှုရမည့် ဦးတည်ရာအတွက် မျှော်လင့်ချက်များနှင့်...
ပန်းတိုင်တစ်ခု သေချာပေါက် ရှိနေသည်ဆို
သော အသိ...
ထိုပန်းတိုင်တွင် ကောင်းမွန်သောအရာများက
စောင့်ကြိုနေပြီး သွားရာလမ်းတစ်လျှောက်တွင်လည်း ပျော်ရွှင်ရဦးမည်ဆိုသောအသိ...

အဝေးပြေးလမ်းမထက်တွင် တရိပ်ရိပ်ပြေးလွှားနေသော ကားပေါ်မှနေ၍... သစ်ပင်အို...သစ်ပင်ပျိုတို့လမ်းဘေးဝဲယာတွင် အေးအေးလူလူပင် ကျေနပ်ပြေလည်စွာ နေရစ်ခဲ့ခြင်းကို
တသသငေးကြည့်နေရသည့် ခံစားမှုကို ချစ်
သည်...

ဟိုးအဝေး လယ်ကွင်းများ...တဖန်တောင်တန်းများကြားမှ နေထွက်လာတော့မည့် ရှေ့ပြေး
ပုစွန်ဆီရောင်အလင်းတန်းများကို တွေ့နေရပြီ

ကဗျာဆန်လိုက်တဲ့ မနက်ခင်းလေး...😍😍😍

ချစ်သူနဲ့အတူတူ ကားတစ်စီးတည်း...အတူတူ

"အဲဒီ ပြတင်းပေါက်ကို ပိတ်လိုက်စမ်းပါကွာ...
ဒီမှာ မျက်နှာလေဖြတ်တော့မယ်😲"

နောက်ဆုံးတန်း ကျွန်တော့်ထက် အနည်းငယ်
မြင့်သော နေရာတွင် ထိုင်သည့်...JunMyeon Hyungက ရှုံ့တွနေသည့် ဘူးသီးခြောက်လို
မျက်နှာပေးနှင့်...ညည်းညည်းညူညူ
ပြောတော့ နဂိုကမှ ပိတ်ချင်နေသည့် Taoက
ဝမ်းသာအားရ ထပိတ်သည်...