အပိုင်း(၂၂)

3K 398 106
                                    

တကယ်တမ်း သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့...
အချစ်ဆိုတာ ဘယ်လိုအရာမျိုးလဲ...ကျွန်တော် တကယ်ကို မသိသေး...

ကျွန်တော် ထင်ထားခဲ့သလို ချိုမြိန်မှုချည်းပဲ မရှိတာတော့ သေချာသည်...

လူတစ်ယောက်ကို အမြင်မှန်ရစေဖို့...ကိုယ်က မှားပြလိုက်ဖို့ လိုအပ်လား...

လူတစ်ယောက်ဆီက အာရုံစိုက်မှုရဖို့...အခြားလူတစ်ယောက်ကို နာကျင်ခံစားစေရမှာလား

နှလုံးသားတွေကရော ကိုယ်ချစ်ချင်တဲ့သူကို...
ချစ်နိုင်စွမ်းတွေ ရှိလိုက်စမ်းပါတော့လား...

ဒီမေးခွန်းသုံးခုကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန်မေးပြီးနောက် ကျွန်တော် ဘဝတွင် အကြီးမားဆုံး...အမှားတစ်ခုကို ကိုယ့်သဘောနှင့်ကိုယ် စပြီး လုပ်မိတော့သည်...

သူ့နာမည်က...ရှင်ဂျွန်း...

သူ့တွင် ဝိုင်းစက်သော ညိုဖန့်ဖန့် မျက်လုံးများ...လှိုင်းထနေသော ဆံပင်များနှင့်...ကျွန်တော့်နီးပါး ထောင်မောင်းသောအရပ်...ဖြူသည်ထက် ဝင်းဖန့်သော အသားရောင် ရှိသည်...

မေးစေ့အောက်နားတွင် အညိုရောင်မှဲ့သေးသေးလေးတစ်လုံးပါသော...သူက...ရယ်လိုက်လျှင် လခြမ်းပါးပါးသဖွယ် ပါးပြင်ထက် နစ်ဝင်သွားတတ်သော ပါးချို့င့်တစ်ခုနှင့်...

လှိုင်းထနေသော ဆံပင်များကို သားရေကြိုးနှင့်အဆင်ပြေသလို စုစည်းထားတတ်ပြီး ကကြီးပုံနှဖူးက...အမြဲတစေ ပေါ်လွင်လျက်ရှိသည်...

သူက...ဒီနှစ်မှ ပြောင်းလာသော ကျောင်းသားသစ်...

အခြားကျောင်းမှ မိန်းကလေးများ၏ အာရုံစိုက်မှုကို ခံရပြီး...ပျိုတိုင်းကြိုက်သော...နှင်းဆီခိုင်ထဲတွင် ပါသည်ပေါ့...သို့သော် ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် သတင်းများတော့ သိပ်မကြားရ...

သူနှင့် ကျွန်တော် စတွေ့တာက...ကျောင်းအားကစားကွင်းထဲက ခုံတန်းတစ်ခုမှာ ဖြစ်သည်...

ကျွန်တော့်ရင်တွင်း လူများနားမလည်နိုင်သော မကျေနပ်မှုများနှင့် တစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်နေတုန်းကပေါ့...

💞လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်း💞

"ငါ ထိုင်လို့ ရတယ်မလား..."

လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်းWhere stories live. Discover now