What If

3. "Καίγομαι και σιγολιώνω!"

Επειδή έχω όρεξηηηηηηη, ορίστε ❤️🙄

"Από Υφαντή:

Που είσαι; Σε χρειάζομαι!" διαβάζω το μήνυμα της Νίκης.

«Sorry, έρχομαι.» λέω στη Γεωργία και την Αλεξία. Γνέφουν καταφατικά και συνεχίζουν τη συζήτησή τους.

Κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι της Αλεξίας για να γνωριστούμε καλύτερα μιας και μένει μόνη της.

Πηγαίνω στο μπάνιο και καλώ τον αριθμό της προτού κλείσω τη πόρτα πίσω μου. Το σηκώνει στον πρώτο χτύπο.

«Σεληνάκι μου, σε χρειάζομαι!» κλαψουριζει από την άλλη άκρη της γραμμής.

«Τι έγινε ρε; Με τρομάζεις!» λέω. Την ακούω να χτυπάει κάτι και μετά να βαριαναστενάζει.

«Ο καθυστερημένος ο αδερφός σου με κλείδωσε απ' έξω!» ωρυεται. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και αποφασίζω να της το κλείσω στη μάπα, αντί να την βρίσω. Βάζω το κινητό στο αθόρυβο και πάω πίσω στα κορίτσια.

«Όλα καλά;» ρωτάει η Αλεξία.

Ξεφυσάω, «Η κολλητή μου, ο αδερφός μου και η ηλιθιότητά τους. Τίποτα ασυνήθιστο.» λέω γελώντας. Γελάνε μαζί μου και η Γεωργία με κοιτάζει πονηρά. Ωχ...

«Εδώ με την Αλεξία είχαμε μια συζήτηση πριν.» αρχίζει.

«Να ανησυχώ;» λέω γελώντας.

«Όχι μωρέ, για τα αγόρια της σχολής μιλάμε.» λέει η Αλεξία.

«Ποια απ'όλα; Είναι γύρω στα διακόσια.»

«Εμείς έχουμε σταμπαρει την Αγία πενταδα όμως.» λέει η Γεωργία.

«Η οποία είναι;»

«Κώστας, Παναγιώτης, Ανδρέας, Νίκος και Ρους φυσικά.»

«Βέβαια δεν θα έπρεπε να μιλάμε καν για τον Παναγιώτη.» υπενθυμίζει η Αλεξία.

«Γιατί;» ρωτάω χαζά. Ναι, δεν ασχολούμαι καν με τα γκόμενικα των παιδιών της σχολής.

«Έλα ρε, δεν έχεις δει ότι κάτι παίζει με την Μαρία;» ρωτάει η Γεωργία. Σηκώνω αδιάφορα τους ώμους «Δεν ασχολούμαι και ρε.»

«Τέλος πάντων, αφήστε τους αυτούς, μια χαρά είμαι. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.» λέει η Αλεξία.

«Εγώ δεν ξέρω τι λέτε, μια χαρά είμαι πάντως.»

«Δεν παίζει κάνα γκομενακι ε;»

«Όχι και δεν χρειάζεται, έχω επιτέλους την ησυχία μου. Έκανα κάτι με ένα παιδί από Θεσσαλονίκη όσο ήμουν πάνω, αλλά κόψαμε όταν κατέβηκα. Γενικά έχω συνειδητοποιήσει πως η πλειοψηφία είναι ανώριμη, οπότε καλά είμαι μόνη μου.» λέω.