What If

40. "Αλλά;"

Δύο μήνες μετά

«Ναι, σιγά.» με κοροϊδεύει. Τον χτυπάω στο μπράτσο κι αυτός μου πετάει τη μπλούζα μου.

«Έχεις σχολή.» απαντάει στο μουτρωμενο βλέμμα μου.

«Από ποτέ το παίζεις εσύ δύσκολος και όχι εγώ;» λέω έκπληκτη, φορώντας τη μπλούζα μου.

«Από τότε που κατάλαβα πως αν ήταν στο χέρι σου, δεν θα πατούσες ξανά στη σχολή.» θυμίζει.

«Υπερβολές.» λέω.

«Δεν θα γίνω η δικαιολογία σου για να αποφεύγεις τον Ρουσσάκη, μωρό μου.» λέει.

«Άλκη...» λέω πληγωμένη μόνο και μόνο για τη σκέψη του... «Δεν σε χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία, ειλικρινά μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί σου.»

«Ντύσου, θα σε αφήσω πριν πάω στη δουλειά.» λέει με ένα μικρό χαμόγελο, βγαίνοντας από το δωμάτιό του.

Σκατά.

Σουλουπώνομαι στα γρήγορα και πηγαίνω στη κουζίνα όπου η μαμά του μας έχει ετοιμάσει πρωινό.

«Πως είστε κυρία Μαρία;» λέω ευγενικά. Εκείνη μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με φιλάει στη κορυφή του κεφαλιού.

«Καλά είμαι κορίτσι μου, πως κοιμηθηκατε;» ρωτάει.

Σάμπως κοιμηθηκαμε;...

«Πολύ καλά.» λέω αμήχανα. Ο Άλκης χαζογελαει, αλλά τον αγνοώ, μην γίνουμε ρεζίλι στη μητέρα του.

«Πάω τον Rocky βόλτα, πάρε κλειδιά.» λέει στον γιο της και χαιρετωντας με, φεύγει από τη κουζίνα.

«Καλά, πόσες ώρες θα πάει βόλτα αυτόν τον σκύλο πια;» κάνει μπερδεμένος.

«Θα έχει ξεχάσει ότι δουλεύεις, τούβλο.» τον κοροϊδεύω.

«Χρειάζομαι ύπνο.» κλαψουριζει.

«Δεν θα συζητήσουμε για πριν;» λέω διστακτικά.

«Τι να συζητήσουμε;»

«Το ότι ζηλεύεις τον Βασίλη ακόμα...»

«Σελ, πάντα θα ζηλεύω τον Βασίλη, αλλά αυτό δεν παίζει κάποιο ρόλο σε μας. Είναι πρόβλημα μου.»

«Ξέρουμε και οι δύο όμως πως φταίω εγώ σε αυτό.»

«Συμφώνησα, οπότε είμαι εντάξει, είναι απόφασή σου.»

«Δεν ντρέπομαι για 'σένα.» ξεκαθαρίζω «Σε καμία περίπτωση.»

«Το ξέρω, μωρό μου.»

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το δέχεσαι.» ομολογώ. Γυρίζει και με κοίταζει και σηκώνει απλά τους ώμους.