What If

59. "Roussakis Family."

3 μήνες πριν

«Καλημέρα, φεγγαράκι μου λαμπρό!» εμφανίζεται ο κεφάτος Βασίλης με δύο κούπες καφέ στα χέρια του.

Ανακάθομαι «Χλωμό μπορεί, λαμπρό σίγουρα όχι.» μουρμουράω. Τον ευχαριστώ για τον καφέ, προσπαθώντας να μη χασμουρηθώ, με δυσκολία.

«Μπορείς να μου πεις πως γίνεται να μου αρέσεις ακόμα κι όταν είσαι έτσι γκρινιάρα;»

«Γκρινιάρα εγώ;» κάνω δήθεν θιγμένη.

«Με διαφορά η μεγαλύτερη όλων.» με πειράζει.

«Δεν βλέπω να παραπονιέσαι όμως.»

«Ποτέ.» με βεβαιώνει «Αρκεί να μην σε ξαναπάρει τηλέφωνο ο Αλκης. Είπαμε, σε θέλω όλη δική μου αυτό το Σαββατοκύριακο.» κάνει μια παύση «Ή μπορείς να έρθεις εδώ να μείνεις...εκεί ίσως να μην μουρμουράω όταν σε παίρνει κάθε τρεις και λίγο.» λέει γελώντας.

«Με παίρνει γιατί τον έχει τρελάνει η άλλη με τις ετοιμασίες του γάμου. Ο Πέτρος τον έχει αφήσει στο έλεος της Νίκης...που δεν έχει κανένα έλεος.»

Συμφωνεί με ένα νεύμα του κεφαλιού του «Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του.»

«Όπως και να 'χει, τι σε' χει πιάσει και 'σένα να γυρίσω Αθήνα; Μια χαρά δεν είσαι εδώ με την ησυχία σου;»

Κάνει πως το σκέφτεται λίγο.

«Προτιμώ τη φασαρία σου.» λέει με ένα μικρό χαμόγελο.

«Έχω μια ζωή στη Θεσσαλονίκη, Βασίλη...» η πίεση που νιώθω αυτή τη στιγμή με πνίγει, παρ' όλο που δεν με πιέζει όσο νιώθω.

«Περίεργο γιατί εγώ βλέπω πως έχεις μια δουλειά στη Θεσσαλονίκη...μα μια ζωή εδώ.»

«Δεν θέλω να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση...» παραδέχομαι.

«Δεν χρειάζεται. Ωστόσο να ξέρεις, τυχαίνει να είμαι εργένης, επιχειρηματίας, ωραίος με μεγάλο σπίτι.» μου κλείνει το μάτι «Πες το εσύ και κάτι θα κάνουμε.» γελάει.

Πέρασαν δεκάδες τρόποι να του εξηγήσω πως δεν θέλω να μείνουμε μαζί, μα αποφάσισα να μην τον πληγώσω.

«Θα φάμε τίποτα;» λέω.

«Αμέ.» παίρνει τη κούπα από τα χέρια μου και την αφήνει στο κομοδίνο, με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.

«Τι καλό;» τον πειράζω, τραβώντας τον κοντά μου από τη λαιμόκοψη της μπλούζας του.

«Σκεφτόμουν κάτι σε...γλυκό.» συνεχίζει το ερωτικό μας παιχνίδι.

«Χμμ...» κάνω πως το σκέφτομαι «Δεν ξέρω...» το παίζω δύσκολη.