What If

69. «Όπως Ακριβώς Της Αρέσει».

«Βασίλη μου!!» τσιρίζει με απόλυτη γλυκύτητα η κολλητή μου μπαίνοντας μες το σπίτι μου. Μετακόμισαμε στο παλιό μας σπίτι σχεδόν αμέσως. Τίποτα δεν είχε πειράξει, καλά-καλά δεν είχε πάρει τα ρούχα τους στο καινούριο σπίτι που νοίκιαζε μέχρι να τα βρούμε ξανά...

Δεν σταμάτησε να ελπίζει σε 'μας, να περιμένει, κι αυτό ζεσταίνει με μιας τη καρδιά και τη ψυχή μου όποτε το σκέφτομαι.

«Σταμάτα μωρή, κοιμάται!» την αποπαίρνω αμέσως. Ήρθε πρωί-πρωί με ταπεράκι στο χέρι και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

«Πες του να ξυπνήσει, έφερα το αγαπημένο του γλυκό. Εγώ το έφτιαξα.» στενεύω τα μάτια μου και πάρα το ότι και εγώ δεν έχω πολύ ώρα που ξύπνησα, καταλαβαίνω τι σκαρώνει η κολλητή μου.

«Ήμαρτον πια!» παραπονιέμαι. Εκείνη αφήνει αγανακτησμένη το ταπερ στον πάγκο και σαν να το βλέπω με άλλο μάτι τώρα.

«Έχω δοκιμάσει τα πάντα!» λέει με τα χέρια ψηλά ανοιχτά. Αποφασίζω να μην της δώσω τόση σημασία και πως το γλυκό χρειάζεται την αμέριστη προσοχή μου αυτή τη στιγμή. Αρχίζω τα τρώω με το πιρούνι το μπανοφι μέσα από το ταπερ, γνωρίζοντας καλά πως ο Βασίλης οσονούπω θα εμφανιστεί και το γλυκό θα εξαφανιστεί εντός της ώρας.

«Δεν το έφερα για 'σένα!» μου χτυπάει τα χέρια.

«Άκου να σου πω! Είναι 10 το πρωί, Κυριακή, είμαι στον μήνα μου και έχω και εσένα τη τρελή. Άμα θέλω να φάω ο, τι γλυκό υπάρχει μπροστά μου, θα το κάνω. Και κανόνισε γιατί μπορώ να αρχίσω εγώ τα όχι!!» μου ρίχνει μια στραβή ματιά και αρχίζει να ανοίγει ντουλάπια, φτιάχνοντας τον αγαπημένο της καφέ.

«Καφέ φίλτρου με άρωμα φουντούκι πήρες τουλάχιστον;» ρωτάει. Ωστόσο τον βρίσκει αμέσως και συνεχίζει σιωπηλή, προς μεγάλη μου έκπληξη, να ετοιμάζει τον καφέ της. «Θες εσύ;» γνέφω καταφατικά και αρχίζει να ετοιμάζει τον δικό μου αυτή τη φορά.

«Καφές φίλτρου με καραμέλα και φυσικά decaf.» λέει αφήνοντας την αχνιστή κούπα μπροστά μου. Πίνω μια μεγάλη γουλιά και παρόλο που καίγομαι, είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να είμαι έτοιμη να βιώσω ξανά αυτό που ζω τους τελευταίους δύο μήνες.

«Γιατί δεν θέλει;» κλαψουρίζει για ακόμη μια φορά «Αφού ξέρω πως δεν έχει πρόβλημα, γιατί δεν λέει απλώς ναι;» λέει με παράπονο.

«Γιατί το όχι είναι όχι και δεν θέλω να πω ναι ρε παιδί μου!» ακούγεται η αγουροξυπνημένη φωνή του. Το γεροδεμένο του σώμα ξεπροβάλει στη κουζίνα, φορώντας μονάχα ένα μποξεράκι. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και σέρνεται από τη κούραση. Χθες γύρισε ξημερώματα από το μαγαζί και το καθιερωμένο Σαββατιάτικο πάρτυ. Είναι κάτι που θέλει να κόψει με τον ερχομό του μικρού και μιας και ήταν το τελευταίο Σάββατο, τον συνόδεψα. Τώρα πρέπει να μαζευτώ γιατί η γέννα δεν απέχει πάρα μόνο μερικές εβδομάδες...