What If

43. "Επιρρεπής Στα Λάθη."

«Γειά σας κυρία Γιάννα.» λέω μόλις ανοίγει πόρτα. Εκείνη χασκογελάει και μου ανοίγει ώστε να περάσω.

«Σου πήρε περισσότερο από όσο νόμιζα.» παραδέχεται.

«Ναι, είχα και να χωρίσω κάπου εκεί ανάμεσα.» λέω «Που είναι;» ρωτάω.

«Μέσα.» απαντάει «Είσαι εντάξει εσύ;» ρωτάει. Γνεφω αρνητικά κουρασμένη και εκείνη χαϊδεύει τα μπράτσα μου.

«Πήγαινε και ο,τι θέλετε, εδώ είμαι.» την ευχαριστώ σιωπηλά ενώ παράλληλα σκέφτομαι πως ήταν κακή ιδέα που ήρθα.

Νομίζω ήθελε λίγο χρόνο αυτή τη φορά.

Ανοίγω τη πόρτα και τη βλέπω κάτω από τα σκεπασματα να γράφει κάτι στο κινητό της.

«Όχι.» δηλώνει.

«Εμείς δεν τσακωνομαστε.» λέω με παράπονο.

«Εμείς δεν λέμε ψέματα.» θυμίζει.

«Ναι, αλλά εμείς είμαστε πάντα η μία δίπλα στην άλλη...» λέω βάζοντας τα κλάματα.

Κλαψιαρα.

Εκείνη πετάγεται όρθια και στέκεται μπροστά μου.

«Τι έγινε;» κάνει έκπληκτη με το ξέσπασμα μου.

«Με έστειλε πακέτο στη μάνα μου.» επαναλαμβάνω τα λόγια της. Εκείνη μορφαζει και εντελει τυλίγει τα χέρια της γύρω μου.

«Το έκανες πάλι το θαύμα σου...» μουρμουράει.

«Νίκη, τον αγαπάω.» λέω ανάμεσα; στους λυγμούς μου. Με αφήνει σαν να τη χτύπησε ρεύμα «Τον Βασίλη;!» σχεδόν φωνάζει.

«Τον Άλκη...» ψελλιζω και αμέσως καταλαβαίνει.

«Σκατά σαν τα μούτρα σας.» δεν ξέρω ποιους βρίζει, αλλά σίγουρα είμαι μια από αυτούς... «Σελήνη, είναι πρόβλημα ο Βασίλης.» λέει πιο ήρεμα τώρα «Του είπες πως σου έστειλε;»

Γνεφω καταφατικά.

«Τι σκατά σου έστειλε;»

Σηκώνω το βλέμμα μου και τη κοιτάζω ένοχα, παρ' όλο που δεν έκανα τίποτα «Μου λείπεις.» λέω.

«Ω να σου γαμησω...» με αγκαλιάζει ξανά, όμως την αφήνω για να σκουπισω τα μάτια μου. «Πάμε μέσα.» κλείνει τη πόρτα του δωματίου της και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι της.

«Δεν του απάντησες; Δεν μιλήσατε ξανά;» ρωτάει.

Γνεφω αρνητικά «Οχι, τι να πούμε εξάλλου.»

«Να συζητήσετε για το γεγονός ότι είναι παπαρας και σου έστειλε ότι του λείπεις έναν χρόνο αργότερα ενώ είσαι ήδη σε μια σχέση και προχωράς τη ζωή σου μακριά από τη τοξική του ύπαρξη.» λέει με μια ανάσα.