What If

22. "Έχουμε Παραγνωριστεί."

Δευτέρα πρωί, έχω εργαστήριο και σκάω μύτη σχολή με τον Ρουσσάκη και τη μηχανή του σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Γιατί λογικά η Γεωργία άμα με δει μαζί του, θα μου αφήσει έστω και μια τρίχα στο κεφάλι μου...

Κατεβαίνω από τη μηχανή, παίρνοντας το κράνος μου (;) μαζί.

«Φιλάκι;» λέει σουφρωνοντας τα χείλη του.

Σπρώχνω τη μούρη του γελώντας και στριφογυριζω τα μάτια μου.

«Μαζέψω, Ρουσσάκη, έχουμε παραγνωριστει.»

«Έχουμε περιθώρια για τελειοποίηση του παραγνωρισματος.»

«Έχω βρει ήδη δέκα λόγους που με ξεπερνά αυτή η πρόταση.» προσπαθώ να κρατήσω σοβαρό πρόσωπο.

«Σεληνάκι μου!!» λέει τσιμπώντας τα μάγουλά μου.

«Κάτσε ρε πονάω!» λέω γελώντας. Εκείνος με αφήνει και αμέσως χαϊδεύω τα μάγουλα μου. «Κάποιος έχει πολύ όρεξη σήμερα.» κοροϊδεύω.

«Ναι, πέρασα καλά χθες.» αρχίζουμε να περπατάμε προς το κτήριο και γελάω σιγανά.

«Καλή;» κοροϊδεύω.

«Εντάξει, δεν μου έκατσε, αλλά την αγαπάω τι να κάνω.» αγνοώ τη καρδιά μου που χτυπάει έξαλλα στο στήθος μου και τον σπρώχνω με το σώμα μου.

«Κωλόπαιδο.» λέω γελώντας.

«Αφού είσαι το μικρό μου ρε, πως να μην σε αγαπάω;» με ξεπερνά και αυτή η συζήτηση που ανοίξαμε.

«Ο,τι πεις.» αποφεύγω τις παρεξηγήσεις.

«Κάτσε, εσύ δεν με αγαπάς;» γυρίζω και τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι, σταματώντας πριν μπω στην είσοδο.

«Σαν άνθρωπο εννοώ Σελήνη, όχι σαν γκόμενο.» διευκρινίζει «Και εγώ σαν άνθρωπο εννοώ ότι σε αγαπάω.»

Αυτά είναι καλό να λέγονται εξαρχής...

«Φυσικά και σ' αγαπάω ηλιθιε.» χαμογελάω ελαφρά.

«Αγαπημένα μου πιτσουνακια!» λέει ο Κώστας.

«Σου έλειψα;» λέω αγκαλιαζοντας τον.

«Εννοείται.» συνεχίζει κι αυτός το "αστείο" μας.

«Τι λέει; Θα μου κάτσεις σήμερα;» λέω με πονηρό ύφος, πιάνοντας το μπράτσο του.

«Σου έχω πει σε βλέπω σαν φίλη, παρά τα Βυζια-ε τα μάτια σου.» γελάω με τον βλακα και γυρίζω να κοιτάξω τον Ρους που μας κοίταζει απηυδισμενος.