What If

64. "Μαμά, Σ' Αγαπάω".

Είναι απίστευτο, αλήθεια, το ποσό εύκολα αλλάζουν τα πράγματα. Από τη μια στιγμή στην άλλη, χάνεις τη γη κάτω απ' τα πόδια σου.

Και είναι τόσο περίεργο αυτό που νιώθω μέσα μου αυτή τη στιγμή. Βρίσκομαι στο παιδικό μου δωμάτιο, μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη μου και χτενιζω ξανά και ξανά τα μαλλιά μου, λες και με αυτόν τον τρόπο θα δώσω λύση στα προβλήματά μου.

Τύψεις, αυτό νιώθω.

Είχα τόσο χρόνο μπροστά μου, χρόνο που δεν εκμεταλλεύτηκα, στιγμές που απέφυγα, αναμνήσεις που απαξίωσα και δεν έζησα ποτέ μου.

Ίσως κι αυτή να είναι η τιμωρία μου στη τελική.

Επέλεξα να φύγω μακριά, έβαλα μια ερωτική απογοήτευση πάνω από εκείνη.

Και τώρα που το λέω, νιώθω περισσότερες τύψεις· δεν μετανιώνω.

Είναι αυτή η ξεχωριστή θέση που έχει ο έρωτας μέσα μας. Μας κερδίζει σιγά-σιγά, μας κυριεύει εξ ολοκλήρου, όλα τα άλλα, μαγικά, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Οικογένεια, φίλοι, δουλειά. Στο μυαλό σου γυρίζουν δύο όμορφα μάτια, πάντα είναι όμορφα για 'σένα.

Είναι περίεργο, αλήθεια.

Ο έρωτας σου ανοίγει τα μάτια ή εντέλει σε τυφλώνει; Ποτέ μου δεν κατάλαβα.

Περνάω ξανά τη βούρτσα μέσα από τα μαλλιά μου.

Έχω κάνει τόσα πειράματα πάνω τους που πλέον το κοντό ξανθο, καμένο, καρέ μου, μοιάζει κι αυτό...πεθαμένο.

Ίσως πρέπει να σκεφτώ σοβαρά τη πρόταση της κυρίας Γιάννας να μου τα ξυρισει γουλί...

Ξεφυσάω με τις ανόητες σκέψεις μου, όταν ακούω τον χτύπο στη πόρτα του δωματίου μου.

«Είσαι έτοιμη κορίτσι μου;» ρωτάει κ πατέρας μου. Τα μάτια του είναι κόκκινα από το κλάμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σπασμένα, μοιάζει να γέρασε δέκα χρόνια μέσα σε μόλις έναν μήνα.

«Χτενίζω τα μαλλιά μου και κατεβαίνω.» απαντάω. Εκείνος γνέφει και φεύγει, κλείνοντας τη πόρτα πίσω του. Ευτυχώς, δεν σχολιάζει το γεγονός ότι χτενιζα τα μαλλιά μου και τις δύο προηγούμενες φορές που ανέβηκε πάνω.

Δεν έχω αποφασίσει αν είμαι ηλίθια ή αν είμαι απλώς...άνθρωπος, μια γυναίκα με αδυναμίες.

Με εκείνον να είναι η μεγαλύτερη όλων.

Η απώλεια που βιώνω έχει σκίσει κάθε τι μέσα μου, μα η πληγωμένη μου καρδιά δεν πάει να παίρνει τους επιδεσμους που της δίνει αυτός ο ηλιθιος ο έρωτας. Κολλά, κομμάτι-κομματι προσεκτικά, ελπίζοντας αυτό να αρκεί να τη κάνει να χτυπά ξανά στον ζωηρό της ρυθμό.