What If

6. "Νίκη, η ψυχολόγος."

*Χευυυυυ
Πείτε μου τη γνώμη σας, τι σας αρέσει και τι όχι. Νιώθω μια μεγάλη ανασφάλεια γι'αυτό το βιβλίο ❤️🤷🏼

___

Ξεκλειδώνω λίγο αργότερα την εξώπορτα του σπιτιού μου και ανοίγοντάς τη, βλέπω τη Νίκη με τον Πέτρο στον καναπέ να βλέπουν τηλεόραση.

«Καλώς τα πιτσουνάκια.» αναφωνώ πονηρά. Η Νίκη πετάγεται όρθια τη στιγμή που ο αδερφός μου πετάει προς το μέρος μου τη μπλούζα του, η οποία κατέληξε στο φωτιστικό δίπλα μου.

«Παραλίγο να ρίξεις κάτω το αγαπημένο φωτιστικό της μαμάς.» λέω δυνατά, χαιρέκακα.

«Τι πήγε να κάνει;!» φωνάζει η μαμά μου από τη κουζίνα.

Ναι, το ήξερα ότι η μαμά ήταν σπίτι!

«Τίποτα μωρέ, ακούς τη Σελήνη και εσύ;» λέει δήθεν αδιάφορα. Σχεδόν με έχει σκοτώσει με το βλέμμα του.

Η μαμά μου έρχεται στο σαλόνι κρατώντας μια πετσέτα στα χέρια της.

Αυτή η γυναίκα ήταν πάντοτε όμορφη και γλυκιά, δίνοντας τη δική της έννοια σε αυτές τις δύο λέξεις. Δείχνει πολύ μικρότερη από τα 40 της, με το αψεγάδιαστο πρόσωπό της, χωρίς ίχνος από μακιγιάζ, μέσα στις φόρμες της και τα κατάμαυρα μαλλιά της πιασμένα σε μια πρόχειρη αλογοουρά.

Εγώ και ο αδερφός μου είμαστε πραγματικά κλώνοι της μητέρας μας καθώς έχουμε πάρει και οι δύο τα μαύρα μαλλιά της, τα μεγάλα μάτια, τη γαλλική μύτη και τα φουσκωτά χείλη της. Στο μόνο που διαφέρω εγώ, είναι πως κληρονόμησα τα κάστανα ματιά του πατέρα μου, σε αντίθεση με τον Πέτρο που έχει τα γαλάζια ματιά της μητέρας μας.

Πάντοτε θα τον ζηλεύω λιγάκι γι' αυτό το γεγονός.

«Πέτρο, αν έσπασες κάτι, θα σε βάλω τα το καθαρίσεις με τη γλώσσα από το πάτωμα.» τον κατσαδιάζει απευθείας. Εκείνος αμέσως πετάγεται όρθιος και αγκαλιάζοντάς τη από τους ώμους, αφήνει ένα φιλί στο μάγουλό της. «Ασ' τα αυτά που ξέρεις,»

«Έλα, αφού με αγαπάς κατά βάθος.» κάνει τα γλυκά ματάκια.

Γλείφτη!

Δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί του αυτή τη στιγμή.

«Συγγνώμη, αλλά παίρνω τη κολλητή μου και φεύγω. Βρείτε τα μεταξύ σας!» χαμογελάω απολογητικά στη μητέρα μου και αγνοώ τον Πέτρο καθώς σέρνω, κυριολεκτικά, την Νίκη από το χέρι.

«Κάτσε ρε παιδί μου, θα μου βγάλεις το χέρι!» παραπονιέται μόλις φτάνουμε στο δωμάτιο μου. Κλειδώνω τη πόρτα πίσω μας και πετάω την τσάντα στο γραφείο μου.