What If

29. "Ημέρα Δωδέκατη."

Ημέρα δωδέκατη χωρίς καμία επικοινωνία με τον Ρουσσάκη.

Σαφώς νιώθω σαν το πρεζάκι που στερείται οικειοθελώς τη δόση του στην απεξάρτηση.

«Τι λες μωρέ τρελή;» με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια η Νίκη.

«Τίποτα, μαλακίες.» κάνω αδιάφορα.

«Άχου, καημένο μου...» κάνει να με ακουμπήσει αλλά της χτυπάω τα χέρια.

«Καλά είμαι.» μουρμουράω.

«Είσαι μια χαρά και δυο τρομάρες, για να είμαι ακριβής.» λέει. Αποφασίζω να την αγνοήσω και απαντάω στο βίντεο που μου έστειλε ο Άλκης.

«Πως και δεν είναι εδώ αυτός;» λέει η Νίκη, ενώ παράλληλα ψάχνει ποια σειρά θα αρχίσουμε «Teen Wolf;»

«Το έχω τελειώσει.» ξεφυσάει εκνευρισμένη «Είναι η δική σου βάρδια τώρα.» απαντάω με ειρωνεία στη προηγούμενη ερώτησή της.

«Ναι, είναι βαριά η απεξάρτηση.» με κοροιδεύει.

«Μαλάκα Νίκη, άντε γαμήσου, δεν έχεις ιδέα πως νιώθω.» πετάω επιθετικά, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.

«Καταλαβαίνω πως δεν είσαι καλά, όμως η Σελήνη που ξέρω δεν πληγώνει τους ανθρώπους που νοιάζεται.» λέει απολύτως σοβαρά.

Και φυσικά, έχει δίκιο.

«Το κάνω τώρα.» συνεχίζω εγώ τα δικά μου.

«Αχ, Σελήνη, σταμάτα το μελό.» φωνάζει η κολλητή μου «Και λίγα του έκανες του καριόλη.» ωρύεται.

Το πρόσωπό μου συσπάται στις φωνές της και εκείνη ταυτόχρονα μαλακώνει, αγκαλιάζοντάς με.

«Τι είναι αυτό;» ρωτάει.

«Το μήνυμα που μου έστειλε λίγο μετ στον τσακωμό μας.»

Ρους

Πάρε τον χρόνο σου

(30/4/17)

«Πως και δεν του απάντησες;» ρωτάει η φίλη μου.

«Δεν βρίσκω τον λόγο.»

«Του δίνεις να καταλάβει πως παίρνεις τον χρόνο σου για να σας δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία.» επιμένει η Νίκη.

«Του δίνω να καταλάβει» τονίζω με νόημα «πως η απόφαση μου είναι αυτή και δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να του λέω δεν θέλω να μιλάμε και να του απαντάω!»

Το κινητό χτυπάει και οι δύο σκαλώνουμε.

«Viber;» γνέφω καταφατικά και ανοίγω το κινητό ελπίζοντας να βρω μήνυμα από τη θεία μου στην Αυστραλία.