What If

58. «Γύρισε.»

Έξι μήνες μετά

«Έχω αγχωθεί πάρα πολύ, Σελήνη!» συνεχίζει την αδιάκοπη μουρμούρα της «Πήρα τρία κιλά, δεν θα χωράω στο νυφικό!»

«Κλαις;» αναρωτιέμαι έκπληκτη.

«Τι θες να κάνω;» λέει με παράπονο «Γιατί δεν θα έρθεις αυτό το Σαββατοκύριακο;» κλαψουρίζει.

«Μου άλλαξαν το πρόγραμμα τελευταία στιγμή.» λέω «Μωρό μου, πρέπει να σε κλείσω, θα σε πάρω τηλέφωνο με τη πρώτη ευκαιρία λέω.

«Καλή είσαι...εμ δεν έρχεσαι, εμ με κλείνεις!» κλαίει.

«Γειά σου, Νίκη.» λέω κοφτά και της το κλείνω πριν καρφωθώ κατά λάθος.

«Νικολέτα, σε πειράζει να πεταχτώ κάπου για καμιά ωρίτσα;» ρωτάω.

«Μείνε ήσυχη, θα ξεπακετάρω τη κουζίνα σιγά-σιγά.» λέει.

«Είσαι θησαυρός!» λέω αγκαλιάζοντάς τη «Δεν θα αργήσω, αλήθεια!»

«Το καλό που σου θέλω! Μην με αφήσεις να τα κάνω όλα μόνη μου!»

«Θα φέρω και καφέδες!» υπόσχομαι. Πετάω στη τσάντα μου τα κλειδιά, το κινητό και το πορτοφόλι μου και τυλιγομαι όπως-όπως με μια πασμίνα.

Λίγο αργότερα χτυπάω το κουδούνι και περιμένω να μου ανοίξουν.

«Μαλάκα, δεν γαμιέσαι λέω εγώ;» φωνάζει.

«Το κατά δύναμην ρε Νίκη, κάνω ό,τι μπορώ.» λέω γελώντας. Εκείνη πέφτει στην αγκαλιά μου και αρχίζει να κλαίει χωρίς σταματημό. Μας βάζω μες το σπίτι και προσπαθώ να τη συνεφέρω.

«Ηρέμησε ρε καρδούλα μου, τι έπαθες;» λέω σοκαρισμένη.

«Είμαι έγκυος.» λέει.

«Και γιατί κλαις μωρή ηλιθια;» λέω σφίγγοντάς τη στην αγκαλιά μου.

«Γιατί θα είμαι μια φούσκα στον γάμο μου!!» κλαίει σπαρακτικά.

«Θα είσαι μια κούκλα!» χαϊδεύω τα μπράτσα της «Είμαι περήφανη για 'σένα!» λέω συγκινημένη. Με αγκαλιάζει και μοιάζει να ήρεμη λίγο.

«Γιατί μου είπες ψέματα;» ρωτάει μπερδεμένη «Μίλησα και με τον Ρους, είπε ότι δεν θα έρθεις...»

«Δεν ξέρει ότι ήρθα.» απαντάω.

«Μαλώσατε; Τι έγινε;» κάνει ανήσυχη.

«Σταμάτα, μια χαρά είμαστε!» τη μαλωνω.

«Είναι να μην ανησυχώ τέτοια που είσαι;» γελάει.