New Life I

Κεφάλαιο 18

Είχαμε παει στην αίθουσα που θα γινόταν το πάρτυ. Όλα τα παιδιά χορευαν μπροστά απτην σκηνη.
Μπήκαμε μέσα και πήγαμε σε ένα τραπέζι και καθησαμε με τον Κόουλ και τον Σαμ. Ο Ντέξτερ θα καθόταν μερικές μέρες ακόμα για να αναρρώσει πλήρως. Αύριο θα πήγαινα να τον δω.
Τα παιδιά συζητούσαν αλλά εγώ ήμουν έξω απτην συζήτηση. Σκεφτόμουν τον Μαξ και τον Ντέιβιντ.
Η Αμ μου έκανε νόημα να βάλω την μάσκα μου για να πάμε να πάρουμε ποτά.
"Λοιπόν τι θα πάρεις;" Μου φώναξε η Αμ γιατί η μουσική ήταν όλη δυνατά.
"Εμ....Μια κοκακολα." Με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος και παρήγγειλε. Πήρα το ποτήρι με την κοκακολα και μέχρι να γυρίσω το κεφάλι μου προς την Αμ είχε εξαφανιστεί από δίπλα μου.

Ήπια μια γουλια κοκακολα και κοιταξα τα παιδιά που χόρευαν. Ξαφνικά ένιωσα δύο κρύα χέρια στην μέση μου. Αναπηδησα και γύρισα να δω ποιος ήταν. Αλλά μάταια. Ο νεαρός φορούσε μια μαύρη μάσκα σχεδόν ίδια με την δική μου και ενα μαύρο κοστούμι με ένα μαύρο πουκάμισο. Τι εύθυμο.
Πίσω από την μάσκα φαινόντουσαν δύο κόκκινα μάτια. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ότι μπορεί να είναι ο Ντάνιελ αλλά αμέσως το ευβγαλα απτό μυαλό μου. Ένιωθα διαφορετικά από τι ένιωθα με τον Ντάνιελ.
Πήρε τα χέρια μου μέσα στα δικά του και προχώρησαμε προς το πλήθος. Μπήκε ένα αργό κομμάτι και όλοι άρχισαν να χορεύουν. Ο άγνωστος νεαρός ήταν έτοιμος να χορέψουμε αλλά τον σταμάτησα. "Δεν ξέρω να χορεύω." Του φώναξα στο αφτί. "Απλώς ακόλουθα τα βήματα μου." Είπε και αρχησαμε να χορεύουμε. Θα ορκιζομουν άτι η φωνή αυτή μου θύμιζε τον Ντέιβιντ αλλα με τόση φασαρία δεν ορκίζομαι τίποτα.

Όταν τελείωσε το κομμάτι με πήρε από το χέρι και άρχισε να περπατάει προς τα έξω.

Πήγαμε στον κήπο του σχολείου και καθησαμε σε ένα παγκάκι.
Απο'τι φαίνεται ο άγνωστος νεαρός με γνωρίζε.

"Γιατι δεν βγάζουμε τις μάσκες?" Ρώτησα γεμάτο απορία. "Πρώτα θα κάνω κάτι και μετά βλεπουμε."
Και ναι η φωνή ήταν του Ντέιβιντ. "Τι θα κάν..." Δεν πρόλαβα να ολοκληρωσω την πρόταση μου και τα χείλη του Ντέιβιντ ακούμπησαν στα δικά μου. Δεν έφερα αντίσταση. Κάτι μέσα μου ήθελε να υποκύψω. Ένιωθα μια έλξη για τον Ντέιβιντ.

Όταν το φιλί τελείωσε τον κοίταξα στα μάτια που συνέχιζαν να είναι κόκκινα. Αυτό δεν θα είναι καλό καθόλου καλό. Σκεφτικα.
Σήκωσα τα χέρια μου και τα τοποθέτησα πάνω στην μασκα του. Πήγα να του βγάλω την μάσκα αλλά έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό μου. "Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας Ντέιβ." Του είπα και άρχισε να κατεβάζει το χέρι του σιγά σιγα.
Τα μάτια του ήταν θλιμμένα.

Μαλλον.γιατι ανακάλυψες ποιος είναι.

Σταματά εσύ.

"Απογοητεύτηκες;"είπε με σιγανή φωνή.
"Καθόλου." Του είπα και του χαμογέλασα. Με κοίταξε στα μάτια. "Μια ερώτηση. Γιατι τα μάτια σου είναι κόκκινα;" "Γιατί έχω μέρες...να τραφω." "Και γιατί αυτό;" "Γιατί πρέπει να ελέγξω τον εαυτό μου." "Ναι αλλά πρέπει να τραφεις κι ολας." "Μόλις πάω να πιω από κάποιον το μόνο ου καταφέρνω είναι στο τέλος να τον κρατάω νεκρό στην χέρια μου." Είπε και σηκώθηκε. "Και δεν μπορείς να πιεις απο εθελοντές;" "Μπορώ αλλά είναι τελείως διαφορετικό." Είπε και κοίταξε κάτω απολογητικά.
Δεν ήθελα να μάθω περετερο.
"Τέλος πάντων. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Απλώς ηρθα γιατί έπρεπε να σου πω κάτι." Είπε και ήρθε αμέσως προς το μέρος μου.
"Από την πρώτη στιγμή που σε είδα στο γραφείο κάτι μέσα μου με έκανε να επικεντρωσώ την προσοχή μου επάνω σου. Κάθε φορά που πάω να χάσω τον αυτοέλεγχο μου σκέφτομαι εσένα γιατί μόνο εσύ με ηρεμείς."
Τι ήταν τώρα αυτό; κάτι σαν ερωτική εξομολόγηση; Γιατί αν ήταν με έπιασε απροετοίμαστη.
"Άρια είμαι ερωτευμένος μαζί σου."
ΟΠΑ ΤΙ;

Γεια σας
Σας είπα πως θα ανεβάσω σύντομα 😉

Πως σας φάνηκε αυτό το κεφάλαιο. Έλεγα να βγάλω μεγαλύτερο κεφάλαιο αλλά μου βγήκε μικρό (614)

Αν σας άρεσε βάλτε ένα αστεράκι.
Τα λέμε φιλάκια 😘😘