New Life I

Κεφάλαιο 20

Είχαμε φτάσει στον Δεκέμβριο και σήμερα θα έκλειναν τα σχολεία.
Ο Ντέξτερ είχε πάει με τους γονείς του στο Κολοράντο για να τον "εκπαιδεύσουν" και θα γυρναγε όταν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του. Ο Μαξ ποτέ έλεγχε τον εαυτό του και ποτε όχι . Με τον Ντέιβιντ δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Το μόνο μικρό πρόβλημα ου υπήρχε ήταν πως είχε πιει δύο φορές από το αίμα μου και άλλη μια που αθε κάτι σαν κρίση.

"Χευ τι σκέφτεσαι;" Με διέκοψε ο Ντέιβιντ "Εμ τίποτα. Λοιπόν τι θα κάνουμε απόψε;" Ρώτησα και του χάρισα ένα χαμόγελο. "Τι είναι σήμερα;" "Τελευταία μέρα σχολείου νταα. Πρέπει να πάμε σε κανένα κλάμπακι." " Νοχι. Σήμερα ζει πανσέληνο και το ξέρεις ότι θα είναι δύσκολο να έρθω εγώ, ο αδελφός μου και ο Μαξ."

Ναι ξέχασα να το αναφέρω. Όταν έχει πανσέληνο αυτοί οι τρεις εξαφανίζονται. Ο Ντέιβιντ μου έχει πει πως όταν έχει πανσέληνο οι βρικόλακες και ου λυκανθρώποι γίνονται ισχυρότερα και χανουν τελείως τον έλεγχο. Αυτό το ξέραμε για τους λυκανθρώπους αλλά τελικά ισχύει και για τους βρικόλακες.

"Ξέρεις δεν μου εχεις πει ποτέ λεπτομέρειες για το τι σας συμβαίνει." "Απλώς δεν... είμαστε οι εαυτόι μας. Το μόνο που θέλουμε είναι.... αιμα." Είπε και έστεψε το βλέμμα του άλλου.
"Και σε όλη σας την ζωή θα γίνεται αυτό;" "Όχι. Μόνο οταν...." "Μόνο όταν;;" "Το άτομο που μας αγαπάει πρέπει να μείνει μαζί μας κατά την διάρκεια της μεταμόρφωσης." "Μάλιστα. και γιατί δεν μου το είχες πει αυτό; Σίγουρα θα μπορούσα να σε βοηθήσω." Είπα θιγμένη.
"Σε παρακαλώ μην μου θυμώνεις." "Δε. Μου είχες πει τίποτα." "Δεν θέλω να σε βάλω σε κίνδυνο. Δεν θέλω να σου κάνω κακό." "Θέλω να σε βοηθήσω. Οποίο και αν είναι το κόστος." Του είπα και τον φιλησα στα χείλη.

Η ώρα είχε πάει 23:30 και είχαμε πάει στο δάσος πίσω από το σχολείο μαζί με τον Ντέιβιντ.

Ο Μαξ ήταν με κάτι πρωτοετείς και ο Ντάνιελ μαζί με την κοπέλα του. Ήταν ο μονος που μπορούσε να ελέγξει περισσότερο τον εαυτό του.

Πήγαμε προς έναν λοφο. Ανεβήκαμε και καθησαμε στην κορυφή του.
"Και τώρα περιμένουμε." Του είπα και κοιταξα τοκ καθαρο ουρανό και το υπέροχο φεγγάρι.
"Άρια αν δεν ελέγξω τον εαυτό του και βγω εκτός ορίων θέλω να φύγεις και να τρέξει αμέσως στο σχολείο." "Απλώς πρέπει να ηρεμήσεις." Του είπα και του έδωσα ένα φιλί στα χείλη το οποίο εκείνος έδωσε μεγαλύτερο βάθος.

Σε λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα το φιλί μας να γίνεται πιο άγριο από την πλευρά του Ντέιβ και κάτι να με γδερνει στο κάτω χείλος. Απομακρύνθηκα από τον Ντέιβ και τον κοίταξα στα μάτια. "Συγγνώμη Αρ..." Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και έπιασε με τα χέρια του το κεφάλι του και ούρλιαξε από πονο.