New Life I

Κεφάλαιο 33

Γεια σας !!!
Κι άλλο κεφάλαιο σμρ 😁..

Λοιπόν σκοπεύω να τελειώσω την ιστορία σε δύο τρια κεφάλαια.
Και έχω σκοπό να κάνω μεγαλύτερα κεφάλαια(500+).. όχι σαν αυτό.

Οπότε αυταααα...
Πείτε μου τις γνώμες σας στα σχόλια και πατήστε το αστεράκι 🌟

Άρια

Αφού ο Ντέιβιντ ήταν κάθετος στο να πάμε στο καφέ αποφάσισα να πάω μόνη μου.
Έτσι σηκώθηκα από το τραπέζι και έφυγα.
Περπατούσα αρκετή ώρα μέχρι να φτάσω.

Άτομα περπατούσαν δίπλα μου καλά ντυμένοι. Ενώ εγώ από α νεύρα μου είχα ξεχάσει το μπουφάν μου στο ξενοδοχείο.

Γαμωτο έκανε κρύο.

Όταν επιτέλους έφτασα μπήκα αποφασιστική μέσα και πήγα να καθήσω σε ένα τραπεζάκι κοντά στην τζαμαρία.

Ο Ντέιβιντ είχε πει πως υπήρχαν αρκετοί βρυκόλακες. Από την μια φοβόμουν αλλά από την άλλη ο Ντέιβιντ με είχε τσατισει πολύ.

Όταν ήρθε η κοπέλα για να μου πάρει παραγγελία της είπα να μου φέρει ένα Fredo cappuccino γλυκό κι μετά εξαφανιστικε.

Περίμενα υπομονετικά κοιτάζοντας το κινητό μου μέχρι που δύο αντρικές φιγούρες στάθηκαν μπροστά μου.
Τους έριξα ένα βλέμμα και εκείνοι μου χαμογέλασαν.

Ήταν ψηλοί με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια.

"Θέλετε κάτι?" Τους ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

"Μπααα... Απλά ο φίλος μου είχε μια ερώτηση." Το δεύτερο αγόρι ήρθε κοντά μου και έσκυψε στο ύψος μου.

Τα μάτια του έγιναν κόκκινα και αμέσως εγγλοβησαν τα δικά μου.

Το υποσυνείδητο μου με προειδοποιησε πως ήταν κάποιου είδους παγίδα αλλά ο εγκέφαλος μου δεν έδινε εντολές στα παιδιά μου.
"Αναρωτιομουν αν θα ήθελες να έρθεις μαζί μας. Θα περάσουμε ωραία."είπε και στο τέλος πρόσθεσε ένα χαμόγελο.
Ήθελα να αντισταθώ αλλά δεν μπορουσα.
"Ε...Ν..." Ένας δυνατός θόρυβος δεν με άφησε να ολοκληρώσω. Ήταν σαν να ξύπνησε από λιθαργο

Ένα τραπέζι ήταν λίγα μέτρα μακρυά μου αναποδογυρισμένο
Και στην άλλη πλευρά ο Ντέιβ με κόκκινα μάτια και να παίρνει βαθιές αναπνοές. Πρώτη φορά θύμωνε τόσο.
Δικό μου λάθος. Είμαι τόσο ανόητη.

Ο τύπος που με είχε υπνοτησει καθόταν μπροστά μου ανέκφραστος ενώ ο άλλος είχε αρχίσει να παλεύει με τον Ντειβ.
Ενώ το υπόλοιπο μαγαζί δούλευε στον κανονικό ρυθμο του.

Αυτός που προσπάθησε να με υπνοτεισει γύρισε προς τον Ντέιβιντ και τον άλλον και τότε βρήκα ευκαιρία να τον κλοτσησω.
"Εεε...εγώ τι σου έκανα?" Γύρισε χωρίς να νιώσει πόνο. "Προσπάθησες να με υπνιτησει?" Είπα φανερά ενοχλημένη. "Εγώ εντολές εκτελώ. Νομίζει πως θέλω να είμαι εδώ?"
Δεν απάντησα.
"Τώρα φύγε από δω με τον Ντειβ γιατί θα τον κλαίς η το αντίθετο.''
"Μα ο Ντέιβιντ νικά"
"Όχι για πολύ." Μου τους έδειξε με ένα νεύμα.

Έτρεξα προς τον Ντέιβιντ και του είπα να φύγουμε.
Μετά από τις πολλές φορές που το είπα σταμάτησε και ήρθε με μια κίνηση δίπλα μου. Με έπιασε από το χέρι για να φύγουμε αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσα ένα δυνατό δάγκωμα στον λαιμό μου.

Και μετά σκοτάδι.

Η φωνή του Ντειβ ακουγόταν μακριά.
"Άρια...Άρια σε παρακαλώ ξύπνα. Μην τα παρατάς." Έλεγε καθώς η φωνή του έχανε τον σταθερό τόνο της.

Άλλη μια φωνη. Αυτή ήταν ήρεμη. Αλλά αυτή ακουγόταν μέσα στο κεφάλι μου.

"Μην ανησυχείς. Δεν πέθανες. Μάλλον...δεν θα παραμένεις για πολύ σε αυτή την κατάσταση."

Ήταν του νεαρού που προσπάθησε να με υπνοτεισει.

Τι πάει να πει αυτό?