When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 2

Ik word wakker, het zweet staat op mijn voorhoofd, dezelfde droom, zoals elke nacht.

Ik ga met mijn knieën tegen mijn borst aanliggen en sla mijn armen eromheen.

Ik voel mijn handen trillen, ik probeer het te laten stoppen, maar na een tijdje geef ik het op. Mijn ogen prikken, die beelden.. Ik kan het niet meer. Alles lijkt vanzelf te gaan, ik houd mijn handen voor mijn gezicht. Pas later merk ik dat ik huil.

Boos veeg ik mijn tranen weg, ik wilde dit niet meer, geen nachtmerries, geen gehuil, geen verdriet, niets!

Ik hoor zachtjes geklop op mijn deur.

Ik zeg al een paar dagen niets, mijn moeder komt toch wel binnen, dus gaat de deur open.

'Liefje? Weet je welke dag het is?' vraagt mijn moeder.

Ik geef zoals gewoonlijk geen antwoord.

'Jullie zouden vandaag naar dat concert gaan, weet je nog?' vraagt ze verdrietig.

Mijn lichaam verstijfd, concert? Nee, nee! Nee! NEE! Alsjeblieft niet.

Ik begin heel hard te huilen. Waarom zij? Ik voel dat het bed inzakt. Mijn moeder slaat haar armen om mij heen, ik sla snel mijn armen om haar heen. Mijn snikken vullen de kamer.

'Sshh,' sust ze me,'het is al goed.'

'M-mam?' vraag ik snikkend aan haar.

'Waarom zij?' Ik begon nog harder te huilen. Mijn moeder houd me stevig vast.

Ze drukt een kus op mijn hoofd.
'Ik weet het niet liefje, ze hebben al haar spullen doorzocht, ze hebben een brief gevonden..'

Verbaast kijk ik haar aan.

'Ze wilde dat jij de brief alleen zou lezen.' Tranen vulden haar ogen.

'Ze wilde dat je naar dat concert zou gaan, ze..' Haar adem stokte in haar keel. 'Ze, ze vertelde dat het haar speet.'

Ik sla mijn armen nog steviger om mijn moeder heen.

23 maart, verloor ik mijn beste vriendin, ze was mijn familie, ze was mijn hoop, ze was mijn lach, echt ze was mijn alles.

De dag dat ze stierf, mijn lach en hoop, ze stierven samen met haar.

Alles was vanaf die dag anders.

A/N
Hey guys,
Ik wil even laten weten, het meeste hiervan is nep, meestal zijn de gevoelens het enigste wat echt is.

Maar één ding in dit hoofdstuk is ook echt, 23 maart 2016, dat was de dag dat ik mijn opa verloor. En echt waar, hij was mijn alles, hij was mijn lach, mijn hoop, mijn beste vriend. Hij deed alles voor ons, hij heeft mij gitaar leren spelen. Hij geloofde in mij wanneer ik dat zelf niet deed, hij liet zien dat hij zo trots op mij was. Hij was mijn tweede vader.
Ik hoop dat ik dit ooit een plekje zou kunnen geven. Maar dat zal lastig worden, als je zelfs een fobie voor een getal hebt.

Ik houd van jullie, no matter what!

X Abigail