When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 9

Ik kijk Nat verbaast aan, maar denk er verder niet meer over na.

'Bedankt nog, Nat, echt waar, ik weet niet wat ik anders had moeten doen.' Ze geeft me een knuffel.

'Ik was gewoon heel erg bezorgd.'

We praten over veel dingen, muziek, de jongens, liedjes, bijna alles. Blijkbaar is het al een paar uur later, we horen die jongens afsluiten en de fans schreeuwen.

Ik zie een spiegel, ik sta op en loop er naartoe. Ik zie een eng dun meisje, dat nog helemaal wit is van haar paniekaanval van net.

Ik zucht. Na een tijdje horen we geschreeuw, verbaast kijk ik Nat aan. Die haalt lachend haar schouders op.

Ze staat snel op en legt een arm om mijn schouder. 'Rustig maar, het zijn de jongens alleen hoor.' De jongens?! Ik kijk haar met grote ogen aan, terwijl ze me naar de bank begeleid.

'De jongens?!' vraag ik verschikt, ze lacht en knikt dan.

Het geschreeuw op de gang verandert in gelach en dat gelach wordt steeds harder. Ik meen zelfs iemand te horen giechelen.

(A/N: GLA! Giggle Like Ash).

Vlak voor de deur is het meteen stil. Dan komen er vier jongens de kamer binnen gerend. Ze zoeken naar iets, dan besef ik het me, ze zoeken naar mij.

'Gaat het?!'

'Ben je oké?'

'Wat gebeurde er allemaal?'

'Heb je iets nodig?'

Ze roepen alles door elkaar, mijn ogen worden groot. En dan wordt het me te veel, ik zet van schrik een stap achteruit. Het is helemaal zwart.

Ik voel mezelf vallen, twee armen vangen me op. Ze leggen me op de bank neer. Ik knipper langzaam met mijn ogen en open ze.

Ashton zit naast mij, met Luke naast hem, Calum en Michael aan de andere kant. Nat zit bij mijn voeten.

Ik kijk beschaamd weg, ik viel flauw voor mijn idolen. Ik wil weer rechtop gaan zitten, maar wordt gelijk weer teruggedrukt door de jongens.

'Wacht maar even daarmee Rosie, je bent net flauwgevallen.' zegt Nat.

No shit Sherlock.

Ik rol even met mijn ogen. 'Echt het gaat alweer.' zeg ik, ik haat dit echt! Altijd als ziek behandelt worden, iemand die niets aankan.

'Wat gebeurde er tijdens het concert?' vraagt Michael.

'Niets, bedankt, maar ik, ik moet echt gaan. Mijn moeder wacht vast op me.' Rosie wacht even, hier heb je mijn nummer, als er iets is, bel me dan.' zei Nat terwijl ze haar nummer in mijn hand drukte.

Ik gaf haar een knuffel, twijfelend stond ik voor de jongens, maar die gaven me gelijk een knuffel. Ik lachte even.

'Bedankt.'

Met die woorden liep ik naar de deur, ik zwaaide nog even. En liep toen naar de uitgang. Mijn moeder wachtte al voor het stadion met haar auto, lachend stond ze daar op me te wachten.

'En? Hoe was het?' vroeg ze me gelijk.

'Het was,' ik dacht even aan alles wat er was gebeurd,'anders dan ik had verwacht.. Maar het was fantastisch!' zeg ik lachend.

A/N
Hey guys,
Gewoon om weer te zeggen ik houd van jullie! Never forget.
X Abigail