When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 31

De jongens voelen zich schuldig omdat we gaan bungee-jumpen, op de plek waar Char overleed.

Ik weet het niet, misschien kan ik dat hoofdstuk eindelijk afsluiten.

Ik heb de brief in mijn handen, ik twijfel, zal ik hem lezen?

Ik leg hem weer onder mijn kussen. Later, wanneer alles goed was.

Ik heb heel One direction niet meer gezien. Ze moesten nog wat dingen doen, blijkbaar.

Ik ben best zenuwachtig, het is voor het eerst dat ik daar weer ben. Gelukkig weten ze het en ze snappen dat ik het spannend vind.

'Weet je echt zeker dat je wilt gaan Roos?' vraagt Calum, ik knik.

Gelukkig is de puppy goeie afleiding, die heb ik trouwens Carter genoemd. Jep, Carter.

Het wordt steeds later, de jongens van 1D zijn eindelijk terug. En dan gaan we naar de Harbour Bridge. Ik ben erg stil in de auto, ik zie de jongens een paar keer bezorgd naar me kijken.

En dan zijn we er, we stoppen net voor de brug en parkeren. 'Je hoeft niet hè?' zegt Michael. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga wel.' zeg ik. Als we de brug oplopen twijfel ik even. 'Hey, hey, kijk me eens aan.' Ik kijk naar Nat, ze lacht voorzichtig naar me. 'Pak mijn hand maar vast en kijk mij aan, we doen dit samen, oké?' Ik knik en lach even.

Ik pak haar hand en ze trekt me voorzichtig mee naar het midden van de brug. 'Goedzo, ik ben trots op je.' Ze geeft me een knuffel, ik knuffel terug en maak me dan dan langzaam los uit de omhelzing. Ik kijk naar de zon die verdwijnt, ik leg mijn handen voorzichtig op de reling.

Dat ik hier weer sta had ik eigenlijk nooit verwacht. Laat staan met deze mensen, op mijn verjaardag.

Er staan hekken aan beide kanten van de brug, dat de jongens dit hebben geregeld! Mensen zijn alles aan het klaarmaken voor het bungee-jumpen. Iedereen lacht, ik lach. Maar ik voel mijn buik vanbinnen samentrekken. Soms denk ik dat ik Char zie lopen, ze kijkt dan om en lacht naar mij. Niemand lijkt haar te zien, niemand behalve ik.

En dan komt het moment, ik kan nou nog terug. Voor het eerst sinds die dag heb ik een kort shirt aan. Ik wrijf over mijn littekens heen. 'Je hoeft niet te gaan.' zegt Zayn. Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil wel.' Ik laat mijn hand op de littekens rusten.

Door dit te doen, laat ik een deel van je achter, het laatste deel van je. Dat sluit het hoofdstuk af, dan pas ga ik verder.

Ze trekken mij een pak aan en maken mij vast aan een elastiek. Ze doen hetzelfde bij de anderen. Ik en Nat gaan zo als eerste.

Ash geeft me nog een kus op mijn lippen. 'Ik houd van je, ik ben trots op je.' Ik houd ook van jou.' Ik knuffel hem. Hij drukt nog een kus op mijn hoofd.

Nat en ik lopen naar elkaar toe, we zitten nog niet helemaal vast. Ze omhelst me, ik sla mijn armen om haar heen. 'We zijn er allemaal voor je.' fluistert ze in mijn oor. Ik lach, in deze korte tijd zijn ze mijn familie geworden, ik houd zo veel van ze.

We werden vastgemaakt, het ging echt beginnen. Ik keek naar Nat, ze glimlachte bemoedigend naar mij. Achter haar stond Char, ze liep naar me toe. 'Ik houd van je Roosje, vergeet dat niet.'

'Oké jullie mogen!' roep iemand. Ik kijk naar beneden, ik draai me om en kijk naar de jongens. Ik glimlach en sluit mijn ogen. 'If I could fly.' fluister ik. Dan laat ik me naar achteren vallen.

A/N
Hey guys,
Hoe gaat het met jullie, morgen is het 14 augustus. Mijn opa zou jarig zijn geweest.. Toen hij net overleden was stelde ik me voor dat hij op een heuvel stond en naar ons keek en zwaaide, dat hij mee rende met de auto, dat hij in de kamer zat als wij daar waren. Ik zag hem overal, ik stelde hem mij overal voor. De eerste maand wachtte ik zelfs tien seconden met eten zodat hij kon eten wat wij aten. Ik durfde niet in de stoel te zitten waar hij altijd in zat, nu nog steeds niet. Maar waar hij nu is heeft hij vast geen pijn..

Ik houd van jullie, vergeet dat niet.

X Abigail