When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 23

Het is een paar weken later, de jongens en Nat hebben me meegenomen op één of andere tour. We zitten in het vliegtuig naar Engeland, ik vind het spannend, dit is de eerste keer in mijn leven dat ik vlieg!

Ik heb nog steeds van die rare kriebels in mijn buik als ik Ashton zie. Als ik bij hem ben blijf ik lachen.

Maar in die paar weken heb ik ze niets verteld over Char. Het is zomer en ze wilden graag zwemmen, maar elke keer wees ik ze af.

Ik wil niet zwemmen.. Ik wil niet dat ze het zien en ik wil niet dat ze mij zien. Maar ik weet dat ik me ooit zal moeten laten zien, alleen niet vandaag, niet morgen, niet volgende week.

'Alstublieft, maak uw riemen vast, we landen over enkele minuten in Londen.' wordt er omgeroepen. Gelukkig had ik mijn riem al vast, ik durfde hem niet los te maken.

Iemand pakt mijn hand vast, Ash.. 'Ik weet dat je het spannend vindt.' Hij glimlacht naar me, ik glimlach terug.

Ik kijk naar buiten, de zon komt langzaam op, ik kon niet slapen, ik vond het veel leuker om naar buiten te kijken. Ik vloog, Char had dit leuk gevonden. Ze wou zo graag vliegen, het maakte niet uit hoe.

Zachtjes begin ik te huilen, zodat niemand het merkt. Was ze maar hier.. Ik voel hoe Ash zachtjes over mijn hand wrijft met zijn duim.

Met mijn andere hand veeg ik mijn tranen weg, ik wil niet dat ze mij niet zien huilen. Ik haat het om te huilen. Het begint te regenen, ik houd van regen, regen spoelt alles weg, mijn pijn, verdriet, zorgen. Ik denk aan een liedje.

Coming Home, van Skylar Grey. Let the rain wash away, all the pain of yesterday. Het is echt een mooi lied.

Het vliegtuig begint te dalen, we landen op de landingsbaan. Er staat een bus klaar naast de baan, ik maak mijn riem los en ren naar de trap toe van het vliegtuig.

Even later sta ik buiten in de regen, druppels glijden over mijn gezicht van mijn kin af. Ik spreid mijn armen en sluit mijn ogen. Ik draai een paar rondjes.

Ik doe mijn ogen langzaam open, ik zou willen dat dit moment eeuwig duurde. Zelfs de lucht huilt, als het even te veel wordt.

Dat kwam er ineens in mijn hoofd op, ik kon niet meer houden van de regen houden op dit moment. Ik zag iedereen naar me kijken, heel wat waren aan het glimlachen.

Ik was helemaal doorweekt van het water, maar het boeide niet. Ik liep lachend naar de jongens toe, die hadden een glimlach van oor tot oor op hun gezicht.

Ik had het gevoel dat ik er ook zo uitzag. Ik had het gevoel alsof ik straalde, dat ik alles aankon.

Ik rende naar ze toe en omhelsde Nat, even later was het één grote groepsknuffel.

Ik giechelde, we kenden elkaar niet eens zo heel lang. En het leek nu al familie. Ik hield van ze, zo veel!

Gelukkig was het hier droog, alleen ik was nog kleddernat. We stapten het busje in, ik bleef lachen. Ik had het koud, maar het was fantastisch!

Ik zag vijf jongens in de bus zitten. Geen idee wie dat waren.

A/N
Hey guys,
Hoe gaat het met jullie?

Hebben jullie al een idee van wie dit zijn?

Hopelijk vinden jullie het boek tot nu toe leuk! En wat vonden jullie van dit hoofdstuk?

Misschien las je het al in dit hoofdstuk: ik houd van regen.

Het spoelt alles weg, alsof alles in de druppels verdwijnt. Ik ben zo'n kind, dat wanneer het regent, ik naar buiten wil. Hoe meer regen, hoe beter! En dan doe ik altijd wat Roos net in het verhaal deed. Djensen.

Ik zei net random: DRUGS?!

Mijn broertje kwam mijn kamer in en vroeg toen of ik hem riep. Even voor de duidelijkheid. Hij heet Lester. Drugs lijkt daar niet op, toch?

Toen ik zei dat ik drugs zei. Zei hij: Owh.

Hij vroeg nieteens waarom ik drugs zei😂.

Maar oké. Dit is hoofdstuk 23, ik haat dat getal, echt waar. Toch vind ik dit een leuk hoofdstuk, ondanks het getal.

Het zinnetje: Zelfs de lucht huilt, als het even te veel wordt.

Even the sky needs to cry, when it becomes too much.

Bedacht ik toen ik over wat dingen aan het nadenken was, in de regen.

I love you guys.
X Abigail.