When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 15

Ashtons pov.

'Ik heb geen anorexia of zoiets..' zegt Roos. Met dat loopt ze weg, ze smijt haar overgebleven ijsje in een prullenbak.

'Meestal zeggen mensen met anorexia toch juist dat ze geen anorexia hebben?' vraagt Rens.

'Het hoeft niet persé, ze hoeft het niet te hebben. Ga maar vast naar het hotel, ik kom later wel.' zeg ik. Ik spring op en ren naar waar Roos heenging.

Ik sla een hoek om en zie haar lopen, ik begin nog harder te rennen. Ze loopt een parkje in, even later loop ik naast haar. 'Hey..' zeg ik. 'Hey..' zegt ze.

'Ik heb geen anorexia.' herhaalt ze. 'Ik heb een eet probleem, maar geen anorexia.' Ik laat haar praten. 'Ik haat mijn lichaam, ik haat het dat ik zo dun ben, ik mag niets meer!' Ze laat haarzelf vallen op een bankje, ze trekt haar knieën naar haar toe.

'Ik haat het. Ik haat het!' Ik sla mijn armen om haar heen. 'Elke keer als ik in de spiegel kijk.. elke keer zie ik een skelet.' Ze begint te snikken, ik knuffel haar zachtjes en streel over haar rug. 'Ik haat het, iedereen denkt dat ik anorexia heb, behalve mam en Char..'

Ik voel mijn shirt nat worden. Ik besloot, ik geloofde haar. 'Ik geloof je.' fluisterde ik zacht in haar oor. Ze omhelsde me. 'Bedankt.'

We zaten even zo, ik had een gevoel dat het al best laat was. Best laat!? Ik moet optreden!

'Hey Roos, kom je mee, we hebben zo een concert, ik zou het leuk vinden als je kwam kijken?' vraag ik aan haar. Ze knikt.

'Heel graag Ash.' zegt ze met een waterige glimlach.

Ik voel iets raars in mijn buik wanneer ze mij zo noemt.

Ik trek haar omhoog. 'Kom, volg mij!' zeg ik lachend, waardoor ze giechelt, schattig.

Wat! Ik word straks nog een softie. Ik glimlach als ik naar haar kijk. We rennen door de stad heen. Ik kijk om en zie Roos moeilijk kijken. 'Wat is er Roos?' Ik ben moe.' Ze kijkt beschaamd naar de grond. 'Ey, dat is niet erg, kom spring maar op mijn rug!' zeg ik terwijl ik door mijn knieën ga.

Ze twijfelt geen moment en springt op mijn rug, wat me aan het glimlachen maakt, ik begin te rennen. Ik voel hoe licht ze is, maar zeg er niets van. De straatlantaarns gaan aan, het is magisch.

Ik grinnik even, ik word echt een softie, ze weet niet wat ze met mij doet.

Even later staan we bij het stadion, waar we eergisteren ook al het concert gaven.

Ik word meteen binnen gelaten. Gelijk komen Mikey, Luke en Calum op mij afgerend. 'ASH! Daar ben je eindelijk! Kom mee!' Met Roos op mijn rug volg ik de jongens.

Ik ben eindelijk klaar met de make-up en alles. Roos staat in een hoekje, volgens mij lacht ze me uit. Ik loop naar haar toe. 'Jij hebt tien keer zoveel make-up op, vergeleken met mij!' Ze barst in lachen uit. Ik houd van haar lach, ik por haar in haar zij.

'Dat niet aardig van jou.' Zeg ik nep-beledigd. 'Sorry Ash, maar het was de waarheid.' zegt ze met een onschuldige glimlach.

We horen het publiek aftellen, we moeten bijna op. 'Hier deze is voor geluk.' zegt ze, dan geeft ze mij een kus op mijn wang, ik sta daar even met open mond. 'Succes Ash.' Dan loopt ze glimlachend achteruit naar de deur.

Als ze weg is zegt Luke meteen: 'Volgens mij heeft Ash het heel erg te pakken.' Zekers.' zegt Mikey. Ik zie Calum lachend knikken. En ik? Mijn buik lijkt bijna te ontploffen, ik weet waar ze het over hebben.. Over die vlinders, alleen lijkt het meer op een dierentuin in mijn buik.

Ik weet het zeker..

Ik ben verlieft.

A/N
Hey guys,
Wat vonden jullie ervan? Hope U liked it! Ik houd van jullie!
X Abigail