When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 14

'Oké, dat is dus echt niet waar! Chocolade is veel beter dan watermeloen!' roept Nat.

'Nietes! Watermeloen is perfect!' roep ik terug. We zuchtten.

Wow ik ze ze nog niet eens een dag en het lijken al jaren!

'Jongens!' zeggen we op een zeurend toontje. We lopen door de stad heen, de jongens hebben allemaal gekke kleding aan en pruiken op.

'Welke smaak is lekkerder? Chocolade of watermeloen?' vraagt Nat aan de jongens.

'Ik vind chocolade lekkerder.' Ik ook?' Het is mijn lieveling!' Geen van beide, smurfenijs is het beste!' Mijn ogen worden groot, ik ga dit verliezen, na-ah, gaat niet gebeuren!

'Oké stop! Stop even!' Ik houd mijn handen in de lucht en zwaai ze in zo'n stop-manier. 'Hebben jullie ooit wel watermeloen genomen?' Ze schudden allemaal hun hoofd, my turn..

'Changing plans! Ik trakteer! Kies allemaal wat uit, maar jullie moeten ook een bolletje watermeloen nemen!'

Ik loop huppelend verder met een grote glimlach op mijn gezicht.

Eindelijk zijn we bij de ijssalon, de beste van de stad! We kiezen allemaal wat uit, de jongens protesteren nog met betalen, maar ik heb al betaald. Twijfelend staren ze allemaal naar het roze bolletje.

'Rustig, het is maar ijs, het bijt niet!' zeg ik lachend, ik lik mijn ijsje. Ze ontspannen al wat meer en beginnen ook aan hun ijsje.

Ik kijk lachend naar hun reacties. 'Dit is echt lekker!' Nieuwe favoriet!' Ik geef op, tegen deze smaak kan ik niet beginnen!'

Ik doe een vreugdedansje. 'Woeeeh! Ik heb lekker gewonnen! Woehooee!'

Ik stop maar met rondjes draaien, het is echt misselijkmakend. Ik kijk naar mijn ijsje en trek een gezicht. 'Wilt iemand nog wat?' vraag ik twijfelend. 'Hoezo?' Ik kan niet meer.' Ik laat mezelf vermoeid op een stoel vallen. Iedereen kijkt even bezorgd, waarom zouden ze? Ik heb geen anorexia of zoiets dergelijks, dan kijk ik naar mijn benen. Oh laat maar, dat denken ze wel. 'Ik heb geen anorexia of zoiets..'

Ik sta op en loop naar een prullenbak, ik dump daar mijn ijsje in, ik haat mijn lichaam. Ik loop naar het parkje.

Als iemand me zag, dan denken ze gelijk dat ik anorexia heb, als ze mij zien eten.. Dan wordt die gedachte erger.

Maar ik heb géen anorexia, ik haat dit lichaam, ik haat het skelet in de spiegel en dan de schaamte..

A/N
Eén van de belangrijkste dingen die er bestaan is vertrouwen. Ik heb vertrouwen in jullie allemaal, ooit komt het wel weer goed, als het misgaat, heb ik weer vertrouwen in je, keer op keer. Ik geloof in jullie, dit hoofdstuk is voor een vriendin van mij, want ik geloof haar, geloof in haar en ik heb vertrouwen in dat alles goed komt met haar❤️. Ik houd van jullie.

X Abigail