When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 17

Er komt hier een stuk geweld/mishandeling in voor, dat begint bij dit teken ******* en eindigt daar ook mee. Lees dit niet als je hier niet tegen kunt!

Ik geniet van de laatste minuten van het concert. Dan trek Nat me weer mee naar het podium waar we even later al weer op staan.

Luke rolt zijn ogen. 'Bedankt! Jullie waren een geweldig publiek!' Roepen de jongens. Nat trek iedereen mee naar voren, we staan met z'n zessen vooraan, hand-in-hand. Ik sta naast Ashton en Nat. En Nat buigt wij doen haar na en buigen ook. Daarna juichen we en rennen we samen het podium af, eenmaal backstage tilt Ashton me op. 'En hoe vond je het?' Vraagt hij enthousiast. 'Fantastisch!' roep ik en ik omhels hem.

Dat was een uur geleden, ik zit nu in mijn kamer, alleen, nadat ik een preek kreeg van mijn moeder en Richard. Ik trok een vies gezicht, ik haat hem. Hij kwam net naar mijn kamer, daar hij hij mij tien minuten lang uitgescholden. Al die woorden die hij noemde ga ik niet herhalen. Nu niet, nooit niet. Ik wou dat je hier was Char.

Ik snap niet wat mam in hem ziet..

Een week later..

Hij was weer in mijn kamer, hij was er steeds vaker, eergisteren ook.. We hadden ruzie, mijn moeder was verdrietig omdat ik geen ontbijt had gegeten. Ik werd ook kwaad op hem, dat pikte hij alleen niet. Hij sloeg me en gooide me tegen de muur aan, hij heeft mij ook een paar keer getrapt.

Ik wilde geen herhalen dus ging ik weer naar beneden, alleen het stopte niet, het slaan, het gegooi, de trappen.

Ik haat hem, dit is toch verkeerd? Ik had Nat al een week niets van mij laten horen, ze zal vast boos op me zijn.

Ik beschermde mijn hoofd, maar dan trapte hij wel in mijn buik.
Hij heeft me getrapt, overal, mijn hoofd, mijn buik, mijn rug. Alles is blauw, groen of paars. Mijn moeder komt mijn kamer binnen. Ze gaat naast me op bed zitten, ik heb een trui aan, ze ziet mijn lichaam niet, ze streelt over mijn haar heen.

'Ik houd van hem, accepteer hem aljeblieft.' vraagt ze smekend. Maar blijkbaar houdt ze niet meer van mij.

*******

Ze liep mijn kamer uit en begon te huilen, dus kwam hij weer binnen. Ik duik ineen, hij pakt me bij mijn haar vast en trekt me uit mijn bed. Ik val op de grond, maar hij heeft nog steeds mijn haar vast en begin eraan te trekken. Wanneer ik echt lig, begint hij mij overal waar hij mij kan raken te trappen, ik probeer mezelf met behulp van de muur omhoog te komen. Ik draai me om, ik zie zijn vuist op mijn gezicht afkomen, het lijk wel haast in slowmotion. Maar voordat ik het weet is het gebeurd en lig ik weer op de grond.

Ik voel de pijn langzaam tot me doordringen, nog nooit heb ik mij zo slecht gevoelt.

*******

Ik hoor hoe hij wegloopt, het is genoeg! Ik sta op en strompel zo zacht als ik kan naar mijn kast. Ik pak al mijn spullen en dump ze in een grote tas. Ik pak mijn telefoon en stuur Nat een appje:

Hey, sorry dat ik niets van me heb laten horen deze week, kan ik misschien naar jou toe komen? Het is hier niet meer veilig..

Gelijk kreeg ik een appje terug:
Ja, je kan wel komen, we moeten praten.

Dit kan nooit goed zijn dacht ik, was alles maar zoals vroeger.. Had ik Char nog maar bij me.

Mijn moeder is zo erg verandert, van de moeder die zo diep in rouw was, omdat ze één van haar kinderen verloor.

Die alles deed voor haar andere kind, ze stuurde zelfs een tweet vanaf de telefoon van haar dochter, om haar andere dochter weer gelukkig te zien.

Maar die vrouw is er niet meer, elke avond gaat ze uit met haar 'vriend.'

Char was namelijk niet alleen mijn beste vriendin, maar ook mijn zusje, mijn tweelingzusje.

En ik zou willen dat ze me een knuffel gaf, ik zou willen dat ze hier was, maar dat is ze niet. Ze zal hier ook nooit meer zijn..

A/N
Hey guys,
Sorry voor dat ene stukje, ik wilde niet dat het erin zou komen, maar uiteindelijk heb ik op de één of andere manier besloten om het er toch in te gooien. Zodat ik het gevoel kreeg dat het verhaal toch nog kloppend was. Ik houd van jullie, vergeet dat niet.

X Abigail