When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 18

Ik wachtte nog even tot ze allebei naar bed gingen, dan zou de kust pas veilig zijn. Ik zag de brief van Char op mijn nachtkastje liggen, nog altijd ongeopend. Het voelde nog niet juist om het te openen.

Ik liet niets achter geen brief, geen bericht, niets. Ik pakte mijn telefoon en blokkeerde een paar contacten, verwijderde wat apps. Zodat ze mij niet konden vinden.

Ik opende mijn gesprek van Nat en mij.

Hey.. Ik weet niet of je nog wakker bent, maar ik kom er zo aan.. Bedankt. X

Ik sloop naar beneden, sloeg een paar treden over, omdat ik weet dat die kraken. Met mijn tas over mijn schouder sloop ik het huis uit. Ik keek nog één keer om, het huis waar ik opgroeide. En ik was niet van plan om snel terug te gaan.

Ik fietste naar het hotel toe. Mijn tas was zwaar en de reis leek eeuwig, maar ik voelde me lichter dan ooit, sneller dan ooit. Zoiets had ik nog nooit gedaan, zoiets had ik ook nog nooit meegemaakt. En toch voelde het zo goed, ik voelde me zo vrij!

Ik was eindelijk bij het hotel, ik zette mijn fiets op slot en liep naar binnen. Ik liep naar de lift en drukte op de knop voor de zesde verdieping.

Het was stil, te stil. Ik wist hoe ik eruit zag, mijn wang was groen en rood, net zoals mijn oog.

Toen besefte ik me dat ik niet wist in welke kamer ze sliep.

Gelukkig had ze mijn bericht al gelezen, ze had gelijk haar kamernummer gestuurd.

Kamer: 14

Ik keek om me heen en volgde het bordje waar nummer 14 opstond. Hier was het, ik slikte even, ik was bang. Ik wilde bijna weer naar mijn fiets rennen en gewoon ergens heen fietsen. Alleen toen ging de deur open. Calum kwam naar buiten, hij botste tegen me aan.

'Wat the hell?! Kan je n.. Wat? Huh? Wat doe jij hier? Wat is er gebeurd?'

Ik keek hem aan en barste toen in huilen uit. Ik voelde hoe hij twee armen om mij heen sloeg. 'Kom mee naar binnen.' Hij tilde me op en zette me neer op een bank.

'H-Heb N-nat nodig.' snikte ik. Calum knikte en rende meteen weg om Nat uit één van de kamers te halen.

'Rosie?' Hoor ik Nat roepen even later komt ze naar me toegerend. Ik voel haar armen om mij heen en sla snel mijn armen om haar heen.

'S-sorry dat ik niets van me liet horen, ik kon het niet meer,' ik slikte,' mijn moeder had een nieuwe vriend..' Ik huil nog harder.

'Ik haat hem, ik haat hem zo erg.' Het snikken stopt langzaam, maar ik huil nog steeds. 'Hij was zo boos telkens op mij, de eerste twee dagen, hij heeft me eerst zoveel uitgescholden, maar de rest van de week.' Ik begin weer te huilen, ik durfde niet, ik durfde het niet te zeggen, ik schaamde mij om de één of andere manier er voor.

'H-Hij heeft me zo vaak geslagen.'

Het is stil, op mijn gesnik na.

'Ik durfde niet naar buiten, ik wilde niet dat jullie me zo zagen..'

'Sshh.' Ze wrijft weer over mij rug heen, net zoals de eerste keer dat we elkaar hadden ontmoet. Dit keer alleen veel en veel voorzichtiger.

'Het is niet erg, ik vind het niet erg, ik snap het.' fluistert ze in mijn oor.

Hier was ik het bangste voor, of ze mij het wel zou vergeven. Gelijk is alle spanning weg. 'Heb je pijn?' Ik knik. 'Natuurlijk heb je dat, kom mee.'

We liepen naar de badkamer. 'Waarom ben je niet eerder gekomen Rosie?' vraagt ze mij. 'Ik hoopte dat hij zou veranderen, hij veranderde, hij werd erger.'

'Kom mee, kleed je uit en neem maar een bad.' Ik kijk Nat even aan. 'Wil je alsjeblieft niet schrikken, van alles niet, blauwe plekken, littekens, alles?' Ze knikt en omhelst me dan even. 'Als je er klaar voor bent vertel je het me maar. Ik kleed me langzaam uit, de pijn negeer ik.

A/N
Hey guys,
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Roos is eindelijk weer veilig, ik beloof dat er nog wel vrolijkere hoofdstukken inkomen, maar dit moest er in.

Maar even wat anders: Ik heb echt een freaking raar slaapritme, maar dat komt ervan als je bijna elke nacht wakker blijft tot iets van vijf uur 's morgens en uitslaapt tot een uur of twaalf XD.
Ik houd van jullie, never forget❤️.

X Abigail