'Tot ik neerval'

Hoofdstuk 4: "Waarom zou ik een jongen leuk vinden?"

De avond erna (Verder loop van Hoofdstuk 3)

Ik ijsbeerde door mijn kamer totdat ik eindelijk werd gebeld door Lisa.  "Waar bleef je?" vroeg ik terwijl ik mijzelf liet neervallen op mijn bed. Toen zei ze "Ja ja, ik was nog even bezig." "Waarmee?!" vroeg ik plagend. "Je gaat mij toch niet ondervragen?" zei ze lachend. Ik lachte mee en keek door mijn kamer, totdat Lisa verderging "Want ik ga dat wel doen." "Hoe bedoel je?" vroeg ik vol verbazing. "Ik zag je wel met die jongen in de zaal." ik begon te lachen "Ja dus?" toen trok ik mijn telefoon wat verder van mij af door de luidde kreten die er opeens uitkwamen "Wat zei hij?!" ik legde mijn telefoon weer op mijn oor en begon "Nou ja, niet veel. Hij heet Daniel." "Daniel?!" riep ze door de  telefoon. "Ja." zei ik rustig "Dat is echt een leuke naam, wat is er nog meer gebeurd?" zei ze op een enthousiast klinkende manier. Toen verloor ik mijzelf in gedachte, ik legde mijn hand op mijn schouder en kreeg een lach op mijn gezicht. Het moment speelde terug in mijn hoofd, die hand. Dat gevoel, dat heeft hij lang niet gekend. Wat was het gevoel, het was bijna hetzelfde als.. Lentekriebels? Nee dat kan niet! schreeuwde ik in mijn gedachte. Je valt op meiden! toen hoorde ik opeens een kreet uit mijn telefoon komen "Ben je er nog!" vroeg Lisa ongeduldig. Toen kwam ik weer bij zinnen en begon "Nou ja, dat was vrijwel alles hij moest snel weer thuis zijn." zei ik kalm. "Waarom?" "Hij moest voor zijn moeder koken of zoiets.." "Oh mijn god, hij kan koken!" toen lachte ik "Dat is niet zo speciaal Lisa, ik kan ook koken." toen hoorde ik een lachende zucht door de telefoon. Toen hoorde ik opeens Lisa zeggen "Is hij niet leuk?" toen zei ik bijna stotterend "Ja hoor.." "Je vindt hem leuk of niet?!" hoorde ik in weer een kreet van mijn telefoon. Toen begon ik mijn stem te verheffen "Waarom zou ik een jongen leuk vinden?!" "HET KAN.. Toch?" zei ze eerst woest maar dan rustig. "Maar ja, ik ga. Ik moet nog even aan wat huiswerk." toen hoorde ik haar grinniken "Succes." toen hing ik op. Ik had allang mijn huiswerk af, maar was even sprakeloos. Toen zat ik weer bevroren in mijn gedachten. Het kan inderdaad, maar ik toch niet? Ik vind meisjes leuk. Denk ik?.. Ik keek terug naar de situatie, ik kreeg zo'n fijn gevoel bij die aanraking... Het leek bijna wel alsof, ik het fijn vond. Maar misschien vertrouw ik hem wel, of vind ik hem super aardig. Het kan niet anders! Bleef ik mijzelf vertellen.

De volgende ochtend

Ik was al snel klaar om richting school te gaan, trek had ik niet. Ik kreeg geen hap door mijn keel, toen streefde ik naar buiten en stapte op mijn fiets. Ik nam de route die ik altijd nam, voor een moment onderweg dacht ik gewoon even nergens aan. Gewoon een normale dag zou je zeggen. Ik was bijna bij school, deze kruising was tussen verschillende scholen. Bijna elke leerling kwam hier wel langs van verschillende scholen om bij die van hun te komen. Het was stil en alleen, ik had weer eerste uur vrij maar had nu even uitgeslapen, want gister nacht zat ik teveel in gedachte. Ik stopte bij een T-kruising waar het licht voor mij op rood stond, toen knalde er opeens iemand tegen mijn achterwiel op. "Kun je niet uitkijken!" riep ik in een wel lijkende reflex. Toen keek ik om... Het was Lisa, wat deed zij hier rond deze tijd. Of had ze ook eerste uur vrij? Toen werd mijn vraag al snel beantwoord "Ook lekker niet naar eerste uur gegaan?" vroeg ze "Ik kon echt niet slapen gister dus ging maar wat later, wat mis ik überhaupt bij dat uur." toen keek ik raar op "Nee, ik heb eerste uur vrij." toen gaf zij mij een kort verbazend antwoord. "Oh, nou ja. Het licht is groen, fietsen jij!"