'Tot ik neerval'

Hoofdstuk 8: Liefdesstorm

Langzaam opende ik mijn ogen, meteen denkend dat vandaag zondag was. De dag! Ik sprong uit bed en viel bijna om van evenwicht verlies. Daarna liep ik meteen naar de badkamer om vervolgens in de douche te stappen. Ik voel mij zo vrolijk, maar ook best nerveus. Vandaag ga ik Daniel zien, ik weet niet wat ik allemaal wel kan verwachten. Hij was zo aardig op het feest, niet dat hij dat nooit was. Ughhh ik zit zo vast. Ondertussen liet ik de stralen mij over mijn lichaam bereiken terwijl ik in de douche zat weg te dromen. Daarna begon ik mij eindelijk te wassen, nadat ik eindelijk klaar was stapte ik uit de douche en keek ik in de spiegel. Ik begon naar mijzelf te kijken. Ik liep naar mijn kamer, koos een outfit uit en ging weer terug de badkamer in. Daar deed ik mijn haar en daarna stormde ik naar beneden. Mijn moeder was weer eens thuis, dat was te merken. "Vanwaar al die energie om half 10?" vraagt mijn moeder verbaast. "Oh niks, maar ik ben vanmiddag weg." antwoordde ik druk. "Oh oké, wel rond etenstijd thuis zijn." Ik wist nog geen eens hoe laat ik naar de zaal moest. Daniel had nog geen tijd met mij afgesproken. Ik pak mijn telefoon en besluit het hem te vragen.

"Uhm, hoellaat gaan we nou eigenlijk naar de zaal?"

Ik krijg tot nu toe geen antwoord. Misschien is hij druk, ik plof neer op de bank maar laat de televisie uitstaan. Ik bleef naar mijn uitstaande telefoon scherm kijken, totdat hij afging. Ik opende meteen het bericht.

"Nou ja, sinds je nu al wakker bent. 12 uur? Dan hebben we lekker de tijd."

Meteen begon ik te typen

"Is goed! Tot zo."

"Tot dan."

Ik zou daar zo lang met Daniel zijn, ik begon te grijnzen naar mijn telefoon van blijdschap. Meteen kijkt mijn moeder op "Wat is er zo grappig?" vraagt ze nieuwsgierig. "Oh, niks hoor." zei ik kalm. Ik zou daar zo lang zijn met Daniel, maar ja natuurlijk zullen er ook wel anderen zijn. Maar ja het was ook zo gezellig met het feest, misschien wil ik hem daarom graag weer zien. Gister zei Lisa wel dat het mogelijk was dat ik hem leuk vond, ik volg het nog steeds niet. Waarom zou ik Daniel leuk vinden, en zelfs als dat zo was... Zou hij mij leuk vinden?

Ondertussen was het rond half 12, nog even poetste ik mijn tanden en toen ging ik beneden wachten, om onbekende redenen was ik best nerveus. Uiteindelijk was het tijd om richting te gaan, het was erg bewolkt buiten. Het gaat vast regenen later vandaag, ik stapte op mijn fiets en begon richting de dansvereniging te gaan. Diep in gedachte lette ik nauwelijks op het verkeer, ik stopte nog net bij rood licht en wachtte tot het groen ging. Nu begon ik dieper na te denken, waarom zou Daniel mij zo graag willen zien. Ik heb dit niet afgesproken, vindt hij mij ook erg aardig?

Ik kom eindelijk bij de vereniging aan, de heenweg leek een eeuwigheid. Ik zag niemand buiten te staan, misschien was Daniel al binnen. Ik stap naar binnen in de gangen en zie alleen wat mensen naar de zalen toe lopen, er waren natuurlijk meerdere zalen. Misschien was onze zaal wel leeg, ik stond rond te kijken. Ik was bevroren, toen hoorde ik zijn stem. "Hey, Bram!" ik draaide mij om. Tegenover mij stond Daniel, zoals altijd goed gekleed. "Zullen we naar onze zaal?" vraagt Daniel meteen. Ik lach naar hem "Is goed." zeg ik met een knik. We lopen de zaal binnen, er waren inderdaad nog andere mensen. Maar dat deed mij er even niet toe, het wordt gezellig met Daniel. Dat weet ik zeker!

"Zullen we oefenen aan die groepsdans van laatst, ik krijg het niet onder de knie." vraagt Daniel opeens. "Dat is goed." antwoordde ik serieus. We begonnen te oefenen en ik hielp hem, hij vroeg mij om hulp. Dat was best spannend, ik kon hem geen fouten laten maken. Wat zou hij dan wel niet van mij denken. "Ben ik zo goed dan?" vroeg ik uiteindelijk plagend. "In mijn mening wel ja, je doet het erg goed." zegt Daniel. Waarom had ik dat nou gevraagd, ik voelde het gevoel weer. Ik begon te blozen, ik kon het niet verbergen. Ik besloot binnen de bewegingen weg te kijken, en probeerde mijzelf te verstoppen. Maar volgens mij heeft Daniel het al door. Zal hij het gezien hebben?

Na een tijd begint het mij op te vallen dat steeds meer mensen naar huis gaan, ik loop naar mijn tas bij de bankjes en kijk hoe laat het is op mijn telefoon. Het was pas 4 uur, ik liep terug naar Daniel die mij lachend aankeek. We gingen weer verder.

Nu was het ongeveer 17:40 ik was al even met hem op de bank gaan zitten, het was stil. Iedereen was intussen al weggegaan. Daniel liep naar het raam, we hoorden herhalend getik op het raam. Het was aan het stormen, woeste waai geluiden, bliksem en regen waren te horen. "Volgens mij gaan we voorlopig nog niet naar huis." Zegt Daniel lachend terwijl hij weer naast mij komt zitten. Inmiddels was het hem ook opgevallen dat we kompleet alleen waren. Hij schoof dichterbij en keek mij diep in de ogen. Het bleef hierna stil, we keken elkaar aan. Daniel kwam nog dichterbij, onze schouders komen tegen elkaar aan. Ik voel zijn lichaamswarmte, ik begin langzaam te blozen en kijk weg. Toen opeens voelde ik Daniels hand op de mijne, hij glijd nu zijn vingers ertussen en zijn hoofd komt dichterbij. Wat gaat er gebeuren... "Bram" zegt Daniel zacht. Ik blijf wegkijken, ik wist niet wat ik kon doen. De zaal was stil, en het stormde nogsteeds buiten. Daniel zijn hand trekt mijn hoofd langzaam naar hem toe, hij leunt tegen mij aan. En tot slot ontmoeten onze lippen elkaar. Even smakte ik naar het moment, daarna trok ik mijn hoofd terug van verwarring. Ik voelde me opeens paniekerig, ik moest daar weg. Ik val niet op jongens! "Excuseer mij even." Zeg ik koud terwijl ik naar beneden kijk. Ik schuif zo snel mogelijk het toilet in, ik leg mijn hand op mijn lippen en kijk in de spiegel. Dit is waanzin.. Mijn hart racet door, ik kijk in de spiegel en probeer mijn bloos te verwerken. "Wat is dit gevoel?..." is wat constant opnieuw blijft afspelen in het hoofd van Bram. Even sluit ik mijzelf op in het toilet, ik kijk om mij heen en speel de scene weer opnieuw af in mijn hoofd. Betekende het dat Daniel hem leuk vond?

Even later ga ik weer naast hem zitten in de lege, verlaten zaal. Ik neem mijn afstand, niet wetend hoe ik alles even moet nemen. Maar Daniel, hij schuift weer tegen mij aan. Via mijn ooghoek was al duidelijk dat Daniel geen moment kon stoppen met kijken naar mij. Waarom ik? Wat is dit gevoel? Daniel legt zijn arm om mij heen, ik wil rennen maar ook niet. Ik voel me zo verward... "Bram, ik vind je leuk." Ik begin nog roder te worden dan ik al was, waarom is dit zo fijn. Betekent dit dat ik op Daniel val? Ik ben zo verward. "Bram, praat tegen mij." hoor ik Daniel zacht naast mij zeggen. Ik zit vast, ik weet echt niks te zeggen. Maar ik kan hem ook niet in de stilte achterlaten. "I-ik... Ik... Ik..." Zeg ik terwijl ik mijn zin probeer te formuleren. Daniel begint om zich heen te kijken, maar houdt mij nog steeds vast vanuit mijn zij. Ik begon naar buiten te kijken, het stormde erg. Waar ik ook heenging, ik voelde alsof ik hier niet meer uit kon ontsnappen. "Ik weet niet wat ik voel." Zeg ik vervolgens met een brok in mijn keel. Ik kijk nu weer naar Daniel, hij lijkt niet teleurgesteld. "Wat voel je bij mij." Vraagt Daniel meteen. "Ik weet niet waar ik moet beginnen, in ieder geval voel ik mij erg fijn bij jou." Zeg ik met een rood hoofd terwijl ik naar beneden kijk. Kort daarna hoor ik Daniel zacht lachen, hij komt dichterbij en geeft mij een zoen op mijn wang. Ik begin te lachen naar hem, maar ik kon niet verder praten. Ik kom niet uit mijn woorden en besluit om mijn hoofd te laten vallen op zijn schouder. Uiteindelijk zat ik daar, in zijn arm leunend tegen zijn schouder. "Ik denk dat ik je leuk vind Daniel." zeg ik zacht na een tijdje. Daarna voel ik zijn hand door mijn haar strijken, zijn hand is zacht en warm. De storm was inmiddels gaan klaren, en motregen was alles wat over was. "We moeten wel naar huis, ik had sowieso een vaste tijd maar sinds de storm.." begint Daniel. "Ja ik ook." onderbreek ik hem al snel. Ik zie een lach op zijn gezicht terwijl we opstaan, ik begin ook te lachen. We lopen naar de gang terwijl Daniel nog steeds een arm om mijn rug heeft, hij geeft mij een kus op mijn wang. Dan trekken wij allebei onze jas aan en gaan wij richting huis.

Ik kom thuis en ik zie mijn moeder in de woonkamer zitten wachten. "Waar was je?" vraagt ze meteen als ik de woonkamer binnenkom. "Ik was bij de vereniging, alleen die storm." Antwoord ik. "Oh, oké." Krijg ik kortaf terug als antwoord van mijn moeder. Ik besluit om eerst even naar boven te gaan voordat ik beneden wat ga eten. Ik plof op mijn bed neer en begin te lachen. Ik denk dat ik het weet nu, ik denk dat ik Daniel leuk vind.