'Tot ik neerval'

Hoofdstuk 12: Patroon Gebroken

2 maanden later

Ik open mijn ogen en stap rustig uit bed nadat ik mijn wekker uit ram, daarna loop ik naar het raam om door de gordijnen te gluren. Het zonlicht is even verblindend, daarna kijk ik door de buurt heen. Het was erg rustig, ik zie alleen mijn buurvrouw bezig in haar tuin. Het is inmiddels februari, de lente is vroeg begonnen lijkt wel. Rustig loop ik naar beneden door de stille gang, ik begin aan mijn ontbijt in de keuken en ga op de bank zitten met wat brood. De rest voor school ligt al klaar, dat had ik gister al ingepakt. Even probeer ik maar te genieten van het ochtend nieuws, later vandaag had ik weer dansles. Het lijkt nu wel alsof ik in een patroon leef, tussen Daniel en mij verandert ook niets. Alleen is het inmiddels wat meer op een echte relatie gaan lijken, in plaats van een sprookje. Inmiddels zie ik wel "Goodmorning x" in mijn telefoon notificaties voorbij komen. Ik beantwoord Daniel en besluit eindelijk het nieuws te volgen nadat ik mijn telefoon naast mij op de bank laat vallen.

Ik loop rustig door de schoolgangen terwijl meerdere pupillen op mij vallen, ik besluit om bij een groepje te staan waar ik Mark en Hans zie staan. Onderweg hoor ik gefluister om mij heen wat mij even in gedachten vastzet. "Hij heeft toch met Daniel." dat was natuurlijk ook zo. Onze relatie was nu al even gepubliceerd voor sommigen, maar nu wist bijna iedereen het. Niet dat ik het over de straten schreeuwde, maar Daniel blijkt er heel open over te zijn. "Hey bram." hoor ik opeens, het duurde even voordat ik besef deed wie het zei. "Hey Mark." zeg ik overdreven blij. Even zie ik weer wat ogen op mij vallen. "Wat?" zeg ik rustig. "Oh niks." hoor ik iemand van het groepje zeggen. Ik zeg gedag en begin richting mijn lokaal te lopen, even later ga ik zitten en begin ik de les te volgen.

Ik trek mijn hand door mijn haar terwijl ik mijn hoofd in grip hou, ik verveelde mij kapot dit uur. De klassen waren inmiddels verandert in clusters, veel lessen had ik niet meer met Mark en Hans. Ik zit nu alleen, per eigen keuze. Veel wouden dat ik bij hun kwam zitten, maar ik kon het echt niet hebben. Ik word echt ziek van dit patroon dat mijn leven is geworden, het is zo saai op school. Na een korte tijd eindigt eindelijk de les en pak ik mijn spullen in, ik schuifel door de gang en stap daarna mijn fiets op. Rustig ga ik richting de dans vereniging. Als ik aankom word er meteen naar mij gezwaaid door Daniel en Lisa. Ik zwaai lachend terug terwijl ik mijn fiets op z'n standaard zet. Daarna loop ik richting hun, meteen word ik omhelst en krijg ik een zoen op mijn wang van Daniel. Daarna besluit ik om Lisa ook nog even te omhelzen. "Hoe is het?" vraagt Lisa meteen. "Goed hoor." zeg ik met een nep lach. Het verbaasd me hoe erg ik mijn gevoel kan verbergen. We lopen naar binnen en uiteindelijk begint de les.

Uiteindelijk sta ik naast Daniel, ik zie hem vermoeid dansen... Dat is niets voor hem! "Gaat ie?" vraag ik terwijl we bezig zijn. Ik zie Daniel zwetend knikken, voordat ik het wist ging het snel. Ik zie Daniel over iemand struikelen, en meteen hoor ik een geluid. Krak! daarna hoor ik Daniel het uitschreeuwen van de pijn. Ik ren naar hem toe terwijl ik Daniel daar dood zie liggen, mijn hart bonst in mijn keel. Ik was stil, en zocht contact met Daniel terwijl ik mijn handen over hem heen haal. "Daniel..." zeg ik zacht. Voordat ik het wist was ik niet stil meer, ik verhef mijn stem in een kreet. "DANIEL!" Even later zie ik een brancard naar binnen komen, Daniel verdwijnt uit mijn zicht in een oogwenk. Ik blijf op de vloer zitten geknield, bevroren van angst. Voor even zit ik daar, daarna sta ik op. Ik hoor Lisa mij nog naroepen "Bram, wacht!" maar ik kan niet wachten. Ik ren naar buiten en ik breek in stukken als ik de ambulance zie wegrijden. Ik voel tranen over mijn wangen glijden terwijl ik de ambulance nakijk, daarna voel ik Lisa's armen om mij heen slaan. "Maak je geen zorgen, het komt vast wel goed." zegt ze zacht. "Dat weet ik. Maar ik wil weten wat er is." zeg ik geïrriteerd door mijn tranen heen. Een paar keer knipper ik alsof mijn wimpers ruitenwissers zijn, ik kan niet meer door mijn tranen heen kijken. Ik droog mijn tranen aan mijn shirt en loop stil naar binnen terwijl ik mijn jas pak. "Kan ik wat voor je doen?" hoor ik Lisa vragen terwijl zij met mij meeloopt. "Nee, maar bedankt." zeg ik koud. Ik besluit om richting de kant van de ambulance te gaan zonder enkele secondes na te denken. Ik ga richting het ziekenhuis, ik moet weten wat er is.

Na een tijd wachten komt een zuster naar mij toegelopen. "U kunt binnenkomen, de bezoekuren zijn aangebroken." zuchtend loop ik naar de kamer toe. Mijn moeder en ik hadden uiteindelijk gesproken terwijl ik wachtte, zij leek ook in shock te zijn en liet mij m'n gang gaan. Ik kom aan bij de deur, hij stond open. Maar ik zag nog niks en kon ook niet om het hoekje gluren. Ik weet niet wat mij te wachten staat, ik ben bang. Toch moet ik het weten, rustig zet ik stappen naar voren. En voordat ik het weet zie ik Daniel daar liggen. "Hey." hoor ik hem rustig zeggen. Rustig loop ik naar hem toe en ga ik naast hem zitten, daarna komen de tranen weer. Ik laat mijn hoofd op het matras van het ziekenhuis bed naast hem vallen, kort daarna voel ik zijn hand door mijn haar strelen. "Ik wist het echt even niet meer." zeg ik snikkend. "Het is oké." hoor ik Daniel zeggen. Ik droog mijn tranen aan zijn deken en ga rechtop zitten. "En nu, wat is er gebeurd?!" vraag ik meteen. "Ik heb een gebroken knieschijf." zegt Daniel rustig. "Hoe dan, van die val is dat onmogelijk!" zeg ik snel erachter aan. Daarna zie ik Daniel geïrriteerd naar mij kijken. "Laat het nou maar, ik moet een avond blijven voor controle en dat is het. Daarna mag ik voorlopig niet dansen." Ik laat daarna een diepe zucht uit mijn mond vallen. "Oké." Daarna besluit ik om over Daniels bovenlichaam te leunen, zo licht als ik kon. Zodat ik hem even kan omhelzen. Daarna blijf ik een tijd in stilte naast zijn ziekenhuis bed zitten. "Je kan nu wel gaan Bram, het komt goed." zegt Daniel. "Ik wil niet weg." zeg ik zuchtend. "Ga nou maar." zegt Daniel lachend. Ik geef hem een nep lach terug, ik kan hier echt niet tegen. Maar ik besluit hem te gehoorzamen en geef hem een zoen op zijn wang voordat ik de kamer uitloop. Daarna begin ik door de lange gangen te spoken. Hij viel zo simpel, hoe kan hij zo snel zijn knieschijf breken. Dit kan niet kloppen. Toch?