'Tot ik neerval'

Hoofdstuk 7: Cappuccino Drama

Langzaam word ik wakker, het was zaterdag. Ik grijp mijn telefoon en kijk naar de tijd, het was half 12. Ik had erg uitgeslapen, maar ja. Het was ook laat geworden, toen kijk ik over mijn notificaties. Huh?! 5 berichten 4 chats. Dat klopt niet. Ik open mijn Whatsapp en... Daniel?! Hij heeft mij geappt! Oh mijn g... Nou ja dat is niet zo geweldig denk ik? Uhm- oke even openen dan. Als eerst tik ik op Mark.

"Hey man, het was leuk gister. Je moet vaker meekomen."

Ik wist niet wat mij overkwam, dit was te mooi om waar te zijn voor mij. Toen opende ik de chat van Hans.

"Ey gister was echt nice man, je kan echt goed dansen."

Ik antwoordde beiden en daarna zag ik ook een appje van Lisa. Maar eerst opende ik die van Daniel, ik moest Lisa toch straks eindeloos spreken.

"Hey Bram, gister was echt leuk. Ik wist geen eens dat je zou komen."

"Oh en wil je morgen met mij naar de dansvereniging, de docent zei laatst dat we mochten komen wanneer we wouden in het weekend. Hoop snel van je te horen."

Hoe meer ik het las hoe enthousiaster ik werd, ik was helemaal opgewekt. Hij wou met mij naar de zaal? Alleen wij twee? Nou ja vast niet, er zullen vast wel anderen zijn dan. Maar ja oke even het bericht van Lisa openen. Ik las het rustig.

"Was het leuk gister?"

Ik besloot om haar maar te bellen, langzaam ging de telefoon over. Na een paar seconden nam zij op. "Hey Bram" hoor ik uit de telefoon komen. "Hey Lisa, ja het was leuk gister maar ik wou je wat vragen." "Oh, zeg het eens." Ik slikte even, ik moest hier realiseren dat ik vol op clean moest komen bij Lisa, over mijn gevoelens voor Daniel. Ik weet niet of zij het zal begrijpen of hoe het zal gaan, nou ja gevoelens. Wat voel ik nou eigenlijk voor hem... "Ben je er nog!" hoor ik in een kreet uit mijn telefoon komen. "Ja, ja. Ik wou vragen of je vanmiddag weer bij dat café wil komen drinken, ik wil het ergens over hebben." zei ik kalm. "Tuurlijk." "Oké zie je dan." zei ik voordat ik ophing. Ik sta op en loop naar beneden in mijn ondergoed, daarna loop ik de keuken in. Even kijk ik om mij heen, mijn moeder was aan het werk. Ik pakte een bakje en opende de koelkast, toen pakte ik een pak melk. Tot slot pak ik wat muesli en stop ik beide in het bakje. Ik ging op de bank zitten en zette de televisie aan. "Er is natuurlijk weer eens niets." zei ik tegen mijzelf. Weer een normale ochtend, tot straks. Dan wordt het een rare middag.

Ik arriveer bij het Café en wijs Lisa een tafel aan op het terras, daarna loop ik naar binnen om twee cappuccino's te bestellen. Even later kom ik weer naar buiten en kom ik tegenover Lisa zitten. "Dus... Waarom had je nou huisarrest?" vroeg ik nieuwsgierig. "Nou, mijn moeder zei dat ik om 12 uur thuis moest zijn laatst, toen kwam ik om 3 uur thuis." zei ze lachend. "Oh, handig." zei ik kortaf. "Tja, het was erg gezellig, dan let je niet op de tijd." toen keek ik terug naar het feestje. Ik kende dat gevoel, ik had helemaal niet op de tijd gelet. Gelukkig had ik geen vaste tijd. "Ik begrijp wat je bedoelt." zeg ik rustig terwijl ik haar een langzame knik geef. Onze cappuccino's worden voor ons geschoteld, ik leun naar voren en vouw mijn handen om de cup. "Waar wou je nou over praten?" vraagt Lisa. "Daniel." zei ik zuchtend. "Oeeeeeeh!" zegt Lisa "Yes, wat drama bij mijn cappuccino?" Ik geef haar een korte lach en begin "Nou ja, ik ben gewoon erg verward." Lisa lijkt nu te stoppen met haar geplaag en kijkt mij serieus aan. "Huh, waarover dan?" Ik zucht en neem een slok van mijn Cappuccino om tijd te rekken. "Uhm, hij was gister ook bij het feestje. En we hadden een beetje gepraat toen jij die dag ziek was van dans." zei ik kalm. "Oh, dus je vindt hem leuk?" vraagt Lisa meteen. "Nee!" kreet ik uit, meteen zie ik meerdere pupillen van het terras op ons vallen. Zuchtend verzacht ik mijn toon "Ik weet het even niet meer." "Oh, wat voel je dan bij hem?" vraagt Lisa rustig terwijl zij haar cappuccino aan de lippen zet. "Het gevoel is fijn, het is iets wat ik lang niet heb gevoelt. Ik kan het nauwelijks omschrijven. Het is gewoon erg fijn, tintelend." probeer ik uit te leggen. "Soort van lentekriebels ofzo, ik denk eerlijk gezegd dat dit niet zomaar is Bram." antwoord Lisa kalm. "Nee, dat snap ik ook wel. Ik weet ook niet waarom ik dit heb.." zeg ik zuchtend terwijl ik nog een slok van mijn cappuccino neem. "Ik denk eerlijk gezegd dat je hem leuk vindt, het is oké ik oordeel n..." voordat Lisa verder kon gaan onderbrak ik haar. Met een zacht maar verheffende stem zei ik "Nee, dit kan niet. Ik val op meisjes." Ik weet het echt niet meer... "De meesten die komen er pas laat achter, dat ze homo of bi zijn." zegt Lisa terwijl ze haar schouders ophaalt. "Ja dat weet ik maar dit is allemaal nieuw voor mij, ik weet het niet hoor..." nogmaals zie ik dat Lisa haar schouders ophaalt. Zij was nu ook sprakeloos. Dit waren de woorden die ik had kunnen verwachten, maar nog steeds kan ik het nog niet vol geloven. Morgen zie ik Daniel, en dan zie ik wel wat er gebeurd. "Ik hoorde trouwens dat je lekker aan het dansen was in de club, ga zo door. Mensen gaan je daardoor leuk vinden." zegt Lisa opeens waarmee ze mij onderbreekt uit mijn gedachten. "Oh, oké. Maar hoe weet je dat?" "Ik heb mijn mensen die vaak clubben, die hadden het over een jongen samen met iemand anders die in een cirkel danste." zegt Lisa terwijl ze nog een slok neemt en haar benen kruist. "Ook was de naam Bram gevallen door één van jouw vrienden bij mijn vriendinnen. Door de ene, Max?" "Mark." corrigeer ik haar. "Wij gaan ook een keer clubben!" zegt Lisa enthousiast. Ik begin te lachen en knik "Dat zeker, maar dan moet je geen foute dingen van te voren doen. Anders moet je weer thuis blijven." zeg ik plagend. Uiteindelijk hadden we onze cappuccino's opgedronken, en later die middag was het alweer half 5. "Ik spreek je nog." zei ik tegen Lisa met een lach en knikte naar haar. "Is goed, we appen waarschijnlijk nog." zegt Lisa mij na terwijl ik op mijn fiets stap om richting huis te gaan.

Hier lig ik dan met mijn gedachten in bed, morgen ging ik Daniel zien. Het was vandaag zaterdag, maar ik ben niet veel verder gekomen dan ik eerder deze week was. Misschien wil ik het niet geloven, misschien wil ik het niet voelen. Ik weet niet wat er met mij is, alleen weet ik dat morgen. Ik blij zal zijn om Daniel te zien.