'Tot ik neerval'

Hoofdstuk 9: Playground

Langzaam word ik wakker door mijn wekker, rustig tik ik hem uit en sta ik op uit mijn bed. Zoals elke ochtend stond ik weer in de douche na te denken over mijn leven. Ik laat de stralen op mij vallen terwijl ik in gedachten zit. Gister was echt van alles gebeurd, zaterdag ook. Het was echt een raar weekend voor mij. Ik stap uit de douche, trek mijn kleding aan en loop naar beneden. Ik zorg voor wat muesli en ga rustig op de bank zitten terwijl ik de televisie aandruk. Opeens gaat mijn telefoon af. Ik zie dat het een bericht is van DANIEL. Zo snel mogelijk open ik het bericht.

"Goodmorning, gister was echt leuk x."

Waar heb ik dit eerlijk gezegd aan verdient, hij is zo aardig en tja. Hij is in mijn ogen gewoon fantastisch, ik begin terug te typen.

"Haha ja inderdaad, je bent echt..." Oké dat ga ik dus niet typen, ik begin wat weg te halen en ga verder. "Haha ja inderdaad, wanneer kunnen we weer? x" Oké dat kan ik dus ook niet sturen. Ugh, wat ga ik terug sturen. NEE! Ik heb het bericht verstuurd. Help! Ik laat mijn telefoon naast mij vallen op de bank terwijl ik mijn gezicht bedek in mijn handpalm. Ik neem een hap van mijn muesli terwijl ik naar het nieuws kijk. Dan hoor ik mijn telefoon afgaan, meteen open ik het bericht. "Wat dacht je van vandaag?" Ik begin te grijnzen naar mijn telefoon. Natuurlijk zou ik vandaag weer willen. Ik begin weer te typen "Ja hoor." nu krijg ik meteen wat erbij gestuurd"Ik kom wel naar jouw school vanmiddag, dan fietsen we samen ergens heen." Mijn vreugde lijkt geen einde te hebben. Ik ben zo blij. Ik spring op van de bank nadat ik mijn muesli op heb en ren naar boven, ik doe mijn haar, wacht nog even beneden en fiets richting school.

"Yo Bram." hoor ik meteen als ik mijn fiets afzet in het fiets hok. Het waren Hans en Mark. Ik draai mij om en lach naar hun "Hey." meteen kijkt Hans verbaast naar mij op. "Iemand is hier vrolijk." zegt hij terwijl hij zijn wenkbrauwen optrekt en terug lacht. "Tja, ik voel mij gewoon op en top." zeg ik lachend. We lopen richting de les, ik was een keer op tijd. Maar waarom wachtte hun eigenlijk op mij. "Vanwaar het wachten?" vraag ik terwijl we door de gang lopen. "Weten wij veel, we wachtte gewoon op jou." zegt Mark. Even later komen wij bij het lokaal aan, we gaan bij een groepstafel zitten. 

De schooldag is langzaam voorbij aan het gaan, was het omdat ik zin had in vanmiddag? Dat is zeker, sinds gister heb ik het gevoel dat ik hem weer wil zien. Ongeduldig zit ik als een acrobaat met een stok met mijn pen tussen mijn vingers te draaien. Ondertussen kijk ik even naar de klok, 14:40. Nog 20 minuten, ugh. Dit zijn de langste 20 minuten van mijn leven zit ik te denken, daarna kijk ik weer terug naar het bord. Ondertussen vlogen allerlei zinnen van de docent mijn oren voorbij, die er in het ene oor in gingen, maar het andere oor weer uit. "Bram, are you paying attention?" hoor ik opeens van de docent. Ondertussen hoor ik de rest giechelen. "Yes ma'am." zeg ik rustig. Ik begreep Engels toch al goed genoeg, ik kon niet gevraagd worden om op te blijven letten.

Eindelijk is de les over, ik pak mijn tas in en sta op. Ik loop al snel door de gang totdat ik gestopt wordt door Mark als ik langs zijn kluisje loop. "Hey, hoe was je laatste uur?" vraagt mark. "Goed hoor, alleen vet saai." zeg ik zuchtend. "Samen naar huis fietsen?" vraagt Mark vrolijk. "Nee sorry, ik heb met iemand afgesproken." zeg ik lachend. Daarna zie ik meteen de wenkbrauwen van Mark optrekken zo hoog als hij het maar kan maken. "Owh, oke. Succes dan." "Dankje." daarna loop ik naar buiten. Ik zie Daniel bij het hek staan te zwaaien, lachend zwaai ik terug terwijl ik naar het fietsenhok loop. Opeens hoor ik achter mij van Mark die achter mij aangelopen was "Oh, ga je met Daniel om? Ik wist niet dat jullie zo close waren." "Tja." zeg ik kortaf terwijl ik mijn schouders ophaal. Daarna ga ik met mijn fiets aan de hand richting Daniel, even later stappen we op de fiets en volg ik Daniel's directies. Ik wist totaal niet wat mij te wachten stond, nor waar we heengingen. Opeens valt het mij op, we fietsen wel erg ver weg. Waar wou Daniel mij mee naartoe nemen?

Uiteindelijk komen we aan bij een bos, Daniel zet zijn fiets op slot en gebaard dat ik hetzelfde moet doen. Daarna lopen we over een pad dieper het bos in, waar gaan we nou heen? Uiteindelijk komen we bij een niet al te oude speeltuin, het was rustig. We zagen eerder alleen iemand zijn hond uit laten in het bos. Het was niet groot, er was een klimrek en een glijbaan. Een typische speeltuin. "Zal ik proberen of ik nog van de glijbaan af kan?" vraagt Daniel opeens uit het niets, hij was inmiddels 17. Waarschijnlijk vindt hij het grappig. "Als je wilt." zeg ik lachend. Even later zie ik hem langzaam van de glijbaan afglijden, het lukt hem voor geen meter. Daarna gebaard hij dat ik het ook moet doen, met 3 stappen was ik al omhoog geklommen. En rustig bukte ik om van de glijbaan af te gaan, ik ben 15 en ben niet zo breed als hij is. Toch slaag ik er ook niet vol in, langzaam kom ik naar beneden. Daniel stapt naar voren en staat tegenover mij. Ik lig aan het einde van de glijbaan, opeens zet hij zijn knie tussen mijn benen. Beide zijn handen belanden naast mij op de zijkanten van de glijbaan. Hij begint over mij heen te leunen en zijn hoofd komt dichterbij, ik wist al wat er aankwam. We beginnen te kussen, was dit allemaal inmiddels zijn planning? Om mij in positie te krijgen? Hij schuift zijn armen onder de mijne en ligt nu bovenop mij terwijl onze lippen tegen elkaar op slot staan. Ik sla mijn armen om zijn figuur heen, nadat het zoenen stopte begon ik te grijnzen en begon ik te grinniken. Daniel begint ook te lachen en laat zijn hoofd op mijn schouder vallen. Het voelt alsof één kus duizend woorden voor ons waren, Daniel lijkt niet spraakzaam. Maar ik kon ook niet praten, ik wist niet hoe ik hierover kon praten. Daniel gaat van mij af en staat op, dan gaat hij op het klimrek zitten. Ik blijf in de glijbaan zitten. "Ik wil je wat vragen maar ik weet niet of dit snel is." zegt Daniel opeens. Ik sta op en loop naar hem toe, terwijl ik dat doe springt Daniel naar beneden en kijkt mij diep in de ogen. "Vraag het maar." zeg ik rustig. Toen kwamen de woorden die ik nooit zag aankomen, de 4 beroemde woorden. De woorden die op het punt stonden om mijn leven te veranderen, nog erger dan het al was. "Wil je met me?" vraagt Daniel. Ik begin weer vuurrood te worden en trek mijn hoofd naar beneden. "Ja." zeg ik zacht en verlegen. Opeens voel ik Daniel's armen om mij heen slaan, hij geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Ik sloeg mijn armen nu ook om hem heen, en leg mijn hoofd op zijn schouder. Op dit moment voel ik mij vol van vreugde, maar ik kon het niet laten zien. Ik grijp hem steviger vast en zeg met een piepstem "Ik ben zo blij." terwijl mijn ogen waterig beginnen te worden. "Ik ook" hoor ik Daniel grinniken "Ik ook."