BEN YİNE DE BEKLERİM

SOKAK ÇOCUKLARI

         SOKAK ÇOCUKLARI

Kaldırımda büyür taze filizler

Ülke geleceği 

Ümit deryası onlar

Yeri yok onların

Her yer mekanı sokak çocuğunun

Ve

Kampüste sokak çocukları

Herkesten önce uyanır onlar

Bir çikolata 

Bir ciklet satmak için

Küçük bir kız çocuğu

Ayağında 

Arkası yırtık lastik ayakkabı

Saçları kıvırcık

Yanakları al al

Üşür

Titrer elleri

Çikolata uzatırken

Satamayınca üzülür

Tebbesümünü keser

Hüznün keskin bıçakları

Gizli gizli ağlardı içten

Ama görülmezdi gözyaşları

Çünkü ağlayan gözleri değil

O minik

O minicik yüreğiydi

Çok yamalı gri bir ceketi vardı

Tutar ceketinin iki yakasını 

Göğsünde birleştirirdi üşümemek için

Kar sanki bedenini yutmak için yağıyordu

Rüzgar

Yüreğini parçalamak için esiyordu keskin keskin

Kıvırcık saçları darmadağın olur

Dudağı çatlar ayazdan

Ve 

Yüzü kül rengini alırdı

Adı

Sevgiydi küçüğün

Sevgiden yoksun ama

Mutluluktan çok ama çok uzakta

Her sabah rastlardım dolmuş durağında

Abi

 Çikolata vereyim mi

Derdi ipek sesiyle

Parayı uzatır almazdım çikolatayı

Israr ederdi almam için

Okşardım saçlarını küçüğün

Ne kadar da kirliydi saçları

Yüreği ise lekelenmemiş kar kadar tertemizdi

Bir yaşam direnciydi

Bir ekmek kavgasıydı verdiği mücadele

Omuzlarında ağır yük taşırdı küçük bedeniyle

Yine de dimdik dururdu

Gözlerinde ilkbahar ışıltısı olurdu her zaman

Dudağında matemli bir gülüş

Gururluydu

Dilenmezdi

Hak etmediği parayı almazdı

Bir gün bir çığlık duyuldu

Bir kalabalık

Bir panik oluştu

Yol olmuşu bedeni

Zengin züppenin arabasına

Yerde kar

Karda kan

Kanda sevgi tohumları vardı

Karın içinde kaybolacaktı neredeyse bedeni

Saçları yapış yapıtı

Kader

Bu sefer kötü oynadı oyununu

Son vermişti hayat kavgasına

Yarıda kesmişti tebessümünü

Zamansız

Mekansız  bir dünyaya göçtü

Son nefesinde bile ışıldıyordu gözleri

Ruhu

Özgür kelebekler gibi uçtu sonsuza

ve

Ben

Ağladım

Ağladım

Sadece ağladım

                     Şükrü ÇANKU