Hatırlıyor musun bu parkı
Şu bankı beraber oturduğumuz
Aynı banka dayayıp sırtımızı
Aynı güneşte ısınırdık
Her bakışın bin umut
Her nefes alışın milyon mutluluk kokardı
Sonra
Beraber düş kurardık
Daha önce hiç kurulmamış olanından
Bir çiftlik evimiz
Çiftlikte atlarımız
Biri kız biri oğlan
İki çocuğumuz olacaktı
Sonra
Gözlerimiz uzaklara dalardı
Uçcsuz bucaksız maviliklere
Engellere inat
Ayrılık sonunuz diyenlere inat
Aşkımızı yaşatacağız özgürce derdik
Ellerimi tutardın
Ağlardık
Kirpiklerinin kenarından
İki damla yaş düşerdi
Kar yağar
Tipi olurdu
Kış basardı ruhumu
Sonra
Beraber çiğnerdik kaldırımları
Her kaldırım taşına
Nakış nakış işlerdik sevdamızı
Upuzun yolları yürürdük
Nereye varacağını bilemeden
Yemyeşil kırlarda koşardık
Papatya falımızda hep seviyor çıkardı
Sonra
Gece basardı
Güneşi beraber küstürürdük
Yıldız harmanı yapardık kimi zaman
En parlak yıldızlarsa
Her zaman gözlerinde ışıldardı
İçime garip bir hüzün vururdu
Ayrılığın karanlığı aramıza dururdu
Ağlardık
Sonra
Sen gittin
Dönememek üzere
Düşlerimizi de götürdün
Sonra ben hep yalnız ağladım
Yalnızlığıma
26.05.2018
Şükrü ÇANKU
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN YİNE DE BEKLERİM
PoetryHer gece binlerce akrep Sensizliğin zehrini damıtsa da yüreğime Leş kargaları didiklese de tüm bedenimi İdam sehpaları kaysa da Her saniye ayaklarımın altından Bir belirsizliğin orta yerinde Kala kalsam da bir başıma Kalbim mengeneyle...
