- 35 -

766 29 5
                                    

#DAWTheSearch

I was panicking. But I was still on the floor. I was crying.

After hours of thinking, biglang bumukas yung pinto. Mickey with a cast on his leg was standing infront of me. Kasama niya si Laverne and she's crying too.

Hindi ko alam kung bakit parang ayaw ko ng tumayo. Nung makita ko sila, nawala na lahat. Hindi na ako maiyak, hindi na ako nasasaktan, at higit sa lahat hindi na ako nagulat na pati sila ay umiiyak. Wala na akong maramdaman.

"Venice. Luc--"

"I know Michael. I know." Tapos tumayo ako at pinakita ko yung call na hindi pa rin natatapos.

"Maybe we could track it down." Laverne suggested.

Walang anu-ano pa, Mickey inmediately dialed someone's number on his phone.

I was staring at the nothingness in front of me while they were busy tracking down his phone number. Ang tagal. Para bang bumabagal lalo ang oras. Oo naghihintay akong mahanap nila si Lucas dahil nag-aalala ako, sobra.

But the numbness didn't last long.

"They've found where he's at."

As soon as Laverne said those words, my heart started beating again. Mabilis, pero masakit. Yung kada tibok niya ay parang hirap na hirap na siyang gawin ang dapat niyang gawin? Each beat felt like my heart was being ripped into pieces.

It resulted into never ending tears.

Ramdam ko ang kaba habang papalapit kami ng papalapit sa location kung saan nila natrack ang phone na ginamit ni Lucas. Then we heard police sirens. Papalakas ng papalakas habang lumalapit kami. Madami, maingay.

May mga kasama rin kaming body guards that were trained privately. We needed their help. I need them to find him for me.

Pagkahinto ng sasakyan, I quickly grabbed the knob para sana buksan ang pinto pero pinigilan ako ni Mickey.

"Why?" I asked, my voice was hoarse already.

"It's dangerous Venice. Stay here." He said.

Kahit hirap na hirap pa siyang maglakad, gamit yung saklay niya ay sumama siya sa mga guards at lumabas sila para kausapin ang mga police for updates.

My stomach's crunching. Nasusuffocate ako. I needed and I wanted to get out! So I went on at hindi na ako nagpapigil kay Laverne. She followed me immediately.

"Yes Sir. I understand." Rinig kong sabi ni Mickey.

Nung lumapit ako, nakita ko na may kausap siyang isang lalaki na nasa mid-40s na. He was wearing gray tuxedo and thick black glasses.

"Venice.." Bulong ni Mickey.

"Is she?" Tanong nung lalaki sabay tingin saakin. "I'm Lucas' father."

I looked at him. First time kong nameet ang tatay niya. I hoped to meet him some other time pero hindi sa ganitong paraan. Hindi yung magkakakilala lang kami dahil may nangyaring masama sa anak niya at parehas namin siyang hinahanap.

"I-I'm sorry." Tanging lumabas sa bigbig ko.

I walked away at pilit na lumayo sa mga tao. I stayed where no one else can see me. Nahihiya akong humarap sa kanila dahil kasalanan ko lahat. Had I not meddled in their issue, hindi sana mangyayari lahat ng ito. Because of me, he sacrificed himself.

As I cry, naramdaman kong nanghihina na yung binti ko kaya napaupo ako.

But something felt wrong. Magkaiba yung tunog ng pagkiskis ng mga paa ko sa lupa. Then that's when I noticed na may naapakan pala akong phone.

I immediately opened it and to my surprise, the wallpaper was of photo of mine. I was laughing, pero hindi ko alam kung kailan o saan itong picture na to. Then I noticed a blood stain sa likod. Tumingin ako sa paligid at nakita kong may trail of blood droplets.

I stood up and quickly followed the trail. I tried to look for him. Pero nung makalayo na ako ay naputol na ang ito. Wala nang kasunod. I was lost.

I cried in the middle of the road. Sobrang hirap, sobrang sakit. He was gone and yet it feels like he's just around. Nakakafrustrate lang dahil hindi ko siya mahanap kahit gaano ko siya kagustong makita.

"Venice!!!" Rinig ko sigaw ni Laverne.

Tumakbo siya papalapit saakin at tinignan ako nang may awa sa kanyang mata. She too was crying, Lucas was her friend.

"Laverne..." I whispered her name.

Niyakap niya ang sobrang higpit at pagkatapos ay tinulungan niya akong tumayo para makabalik sa sasakyan.

When I got home, my energy was drained. Ayoko ko nang tumayo, kumain or so. I just slept for days.

They've searched around and all the possible areas na pwede mapuntahan ni Lucas, pero wala talaga. Days, weeks and a month had passed by but the search for Lucas was a failure.

"Venice, kumain ka na please. Sumabay ka na samin." Tawag sakin ni Mickey.

"Hindi muna. Paki-iwan na lang sa pintuan yung food." I said.

I still went to school everyday. Kahit pa maraming galit saakin. They all blamed me for what happened. Kahit wala na akong mukhang maiharap, pumapasok pa din ako pero pagkatapos ng klase ay uuwi din agad at magkukulong ako sa kwarto ko. Yun lang kasi yung chance na magiging mag-isa ako.

"Please Venice. It's been a month already." He said.

"I know." I said.

"Fine. This will be the last time na kakain ka ng almusal sa kwarto." He warned and went off.

After eating breakfast, sabay pa rin kaming pumasok ni Mickey. Sa likod ng school kami ngayon dumadaan dahil maraming tumitingin kapag dumadaan ako. I was named a killer.

Lunch came in and I was alone. Sa harap ako ng pintuan ng quarters kumakain. It's been a month. Palaging hanggang pintuan lang ako. Hinihintay na baka lang naman bigla siyang magpakita.

"Hey."

My heart got wild when I heard a voice. Pero nung makita ko na ibang tao pala, bigla na lang akong umiyak.

"Hey, hey I'm sorry. Wha-what did I do? Wala naman akong ginawa ah?" He said. Natataranta siya dahil sa biglaang pag-iyak ko.

"Nothing. I'm sorry." Sabi ko at tsaka tumayo. Inayos ko yung gamit ko at aalis na sana ako.

"I just see you here always. Eating alone. So I figured, maybe kailangan mo ng kasama?" He said.

But I kept silent. Kilala niya ba ako?

"Don't you remember me Venice?" He asked.

Napaisip ako. He knows my name but I barely even remember his face. First time ko lang yata siyang nakita.

"No. Sorry." Sabi ko na lang.

"I saved you that day. Remember?"

I stopped walking. Then it hit me. The day when it all happened. The darkest time of my life.

"Henry." He said.

--

Please VOTE!!! ^_^

DARK and WILD || {k.taehyung} ✔Where stories live. Discover now