Δεν Σου Αξίζω

Κεφάλαιο 8

Το πόδι που πάει όλο και καλύτερα... Περπατάω σχεδόν κανονικά αν και με δυσκολεύει ακόμα... Μακάρι να βγάλω επιτέλους αυτόν τον γύψο. Τον βαρέθηκα. Θέλω να ξανά περπατήσω κανονικά...να νιώσω το πόδι μου. Τα μαθήματα έχουν πλέον ξεκινήσει κανονικά και έχουμε πολύ διάβασμα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάω στην Θεσσαλονίκη που τόσο πολύ θέλω και αν δεν πάω... Ο Άγγελος θα θυμώσει και θα έχει και λίγο δίκιο... Γιατί και εγώ πρέπει να διαβάζω... Γιατί αν δεν διαβάσω και δεν περάσω δεν θα με βλέπει για περισσότερο καιρό.. να δούμε αν θα του αρέσει μετά... Δεν νομίζω να το θέλει αυτό. Και από την άλλη είναι και ο Άρης... Πού Πάντα καταφέρνει να καταστρέφει τις ελάχιστες καλές στιγμές που έχουμε μαζί. Σήμερα εκείνος και ο αδερφός του θα μείνουν σπίτι μας.. φαίνεται πως ο αδερφός μου το έχει συμπαθήσει πολύ και κάνουν καλή παρέα παρόλο που ο αδερφός μου είναι μεγαλύτερος του. Γενικά οι τρεις τους τα πάνε καλά...και είναι καλή παρέα.
Τώρα... όσον αφορά το ότι ο Άρης θα μείνει εδώ σήμερα είναι ένα θέμα... Εμείς δεν μπορούμε να τα βρούμε όταν είμαστε 7 ώρες στο σχολείο θα τον έχω και μέσα στο σπίτι μου τώρα; Και να πείτε ότι τον ενοχλώ κιόλας; Αυτός κάθε φορά που με βλέπει έχει να πει και μια κακία; Του έχω κάνει κάτι; Όχι πείτε μου το έχω κάνει κάτι; Για να καταλάβω και εγώ... Γιατί αν έχω κάνει κάτι και φέρεται έτσι να ζητήσω και συγγνώμη.. Είμαι από τα άτομα που παραδέχονται τα λάθη τους και ζητάνε συγνώμη όταν πρέπει. Αλλά και εγώ είμαι ηλίθια... Γιατί ενώ τον βλέπω ότι δεν με συμπαθεί εξακολουθώ να ασχολούμαι μαζί του και του δίνω την ευκαιρία να δείχνει συνεχώς την αντιπάθεια που έχει για εμένα. Εμ εγώ φταίω δεν φταίει κανένας άλλος...εγώ που ασχολούμαι μαζί του... Και έχω να κάνω και μαθηματικά... Και αντί για τα μαθηματικά... Κάθομαι και σκέφτομαι τον Άρη.... Δηλαδή έλεος. Επικεντρώθηκα στο να λύσω τις ασκήσεις των μαθηματικών μέχρι που χτύπησε η πόρτα.
"Ναι" λέω.
"Να περάσω;" Ακούω την φωνή του Άρη.
"Αν είναι να τσακωθουμε πάλι να μην περάσεις" του απανταω.
"Όχι...δεν ήρθα για αυτό" μου λέει.
"Αυτή την φορά... Γιατί όλες τις υπόλοιπες αφορμή ψάχνεις" του λέω.
"Τέλος πάντων... Ήρθα να σου πω ...ότι το Σάββατο έχω τα γενέθλια μου... Και όπως νομίζω ότι σου έχει πει η Άννα... πάντα τα γιορτάζω μαζί με όλο το τμήμα μου... Και αφού φέτος είσαι και εσυ μαζί μας...δεν είναι σωστό να σε αφήσω απ έξω...ότι και να έχει γίνει μεταξύ μας... Βασικά θέλω να έρθεις... αυτό" μου λέει.
" Θα το σκεφτώ" του λέω.
"Δεν έχει τέτοια... Θα έρθεις". Μου λέει εκείνος.
"Γιατί;" Τον ρωτάω.
"Γιατί το λέω εγώ" μου απαντάει.
"Δεν με πείθει ο λόγος σου για να έρθω" του λέω.
"Δηλαδή εσύ για να πας κάπου πρέπει να υπάρχει λόγος;" Με ρωτάει.
"Όχι πάντα... Αλλά σε αυτή την περίπτωση δώσε μου ένα λόγο για να έρθω" του λέω.
"Γιατί στο ζήτησα ευγενικά και δεν σου μίλησα άσχημα για πρώτη φορά" μου απαντάει.
"Δεκτό" του λέω.
"Θα έρθεις;" Με ρωτάει.
"Θα έρθω" του απαντάω" ελπίζω μόνο να μην το μετανιώσω" του λέω...
Εκείνος χαμογελάει και φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω του..
Αχχχ είναι τόσο καλός όταν θέλει... Αλλά ΠΑ τα κάτι κάνει και τα χαλάει όλα... Είδατε τι γλυκός που ήταν τώρα; Γιατί δεν μπορεί να είναι πάντα έτσι. Γιατί πρέπει να γίνεται κουραστικός και αντιπαθητικός. Τέλος πάντων. Συνέχισα το διάβασμα μου και περίπου μετά από μια ώρα είχα τελειώσει τις ασκήσεις των μαθηματικών μου. Δεν είχα κάτι άλλο να κάνω οπότε πήγα στο σαλόνι να δω τι κάνουν τα αγόρια. Καθοντουσαν στον καναπέ και συζητούσαν και η μαμά ήταν στην κουζίνα και έφτιαχνε πίτσα.
"Θες βοήθεια;" Την ρωτάω.
"Ναι...αν μπορείς... Φτιάξτη λίγο και μετά βαλτη στον φούρνο για να πάω να κάνω ένα μπάνιο...είμαι τόση ώρα έτσι από την δουλειά" μου λέει.
"Νταξει πήγαινε...θα το κάνω εγώ" της λέω και εκείνη πάει στο μπάνιο.
"Έφτιαξα την πίτσα και μετά την άφησα να ψηθεί. Μέχρι να ψηθεί η πίτσα η μαμά είχε είδη βγει από το μπάνιο και είχε εκείνη τον νου της και εγώ είχα πάει στο σαλόνι είχα κάτι στον καναπέ με το κινητό στο χέρι και παρακολουθούσα την ωραία συζήτηση που είχαν τα αγόρια... Και για τι άλλο θα συζητούσαν τα αγόρια; Για γκόμενες.... Πραγματικά όμως δεν ξέρουν τίποτα για τα κορίτσια. Όσο και να τους λες ότι δεν είναι έτσι εκείνοι θα έχουν την δική τους γνώμη. Ξεροκέφαλοι που είναι ώρες ώρες. Αλλά τι να πεις.. όπως όλοι ξέρετε τα αγόρια ωριμάζουν μέχρι τα εφτά τους... Μετά απλώς μεγαλώνουν. Όσο και να θέλουν να δείχνουν ώριμοι ποτέ δεν θα φτάσουν την ωριμότητα που έχει ένα κορίτσι.. όσο και να προσπαθούν.
"Λίζα... Να σου πω" μου λέει ο αδελφός μου..
"Σε ακούω" του λέω.
" Ναι έχουμε ένα μικρό πρόβλημα" μου λέει.
"Δεν αρχίσαμε καλά... Για συνέχισε" του λέω.
"Εεμμ σήμερα.. ήρθαν κάποια πράγματα που είχα αφήσει στην γιαγιά στην Θεσσαλονίκη... Και μέσα στο δωμάτιο έχω κάτι κούτες... Και μπορώ να βάλω μόνο ένα στρώμα για να κοιμηθεί ο Νίκος... Όποτε όπως καταλαβαίνεις...." Λέει αλλά δεν συνεχίζει την πρόταση.
"Ούτε να το σκέφτεσαι....να μαζέψεις τα πράγματα σου" του λέω.
"Ελα ρεε Λίζα...ένα βράδυ είναι μόνο" μου λέει.
"Όχι...εγώ με τον Άρη δεν κοιμάμαι" του λέω.
"Γιατί; Σε χαλάει;" Με ρωτάει εκείνος.
"Ναι με χαλάει" του απαντάω.
"Κρίμα που δεν μπορείς να το αποφύγεις όμως" μου λέει.
Και όντως αυτό έγινε... Δεν κατάφερα να το αποφύγω και αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Άρης είναι στο δωμάτιο μου... Ξαπλωμένος σε ένα στρώμα δίπλα στο κρεβάτι μου. Ότι θα κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Άρη  δεν το φανταζομουν ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο.

----------------------------------------------------------------------

Χευ

Να και αυτό το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο..

Φιλάκια 💋💋💋